Εύκολος στόχος

3' 48" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δεν μας αρέσει όταν αισιοδοξεί για τα ποσοστά της παράταξής του· τον βρίσκουμε αλαζονικό κι εκτός πραγματικότητας. Δεν μας αρέσει όταν φείδεται σχολίων για το μετεκλογικό τοπίο· τότε μας φαίνεται υπολογιστικός και καιροσκόπος· υποψιαζόμαστε ότι εμφορείται από την πονηριά του επίδοξου ρυθμιστή. Δεν μας αρέσει ούτε όταν προτείνει κυβερνήσεις συνεργασίας με πρωθυπουργό ένα πολιτικό πρόσωπο κοινής αποδοχής· συνάγουμε ότι στερείται πολιτικής αυτοπεποίθησης κι ότι φαντασιώνεται σχήματα χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση.

Είναι δυνατόν να ηγείται ενός ιστορικού κόμματος και να αυτοεξαιρείται από τη διαδικασία επιλογής πρωθυπουργού; Είναι δυνατόν να μας ζητάει να ψηφίσουμε στα τυφλά, χωρίς να γνωρίζουμε από πριν για ποιον πρωθυπουργό ψηφίζουμε;

Αλλά ακόµη κι όταν λέει πως όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί είναι υποψήφιοι πρωθυπουργοί, πάλι δεν μας αρέσει· μάλλον βλέπει το 10% του ως ποσοστό σπουδαιότερο από το 30% του αντιπάλου, υποθέτουμε. Ο,τι κι αν πει ο Νίκος Ανδρουλάκης, είναι εγκλωβισμένος στην παγίδα της προκαταβολικής μας επίκρισης. Προφανώς δεν τα λέει όλα σωστά, αλλά αυτό δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία: σε μεγάλο βαθμό, εμείς έχουμε προαποφασίσει ότι τα λέει όλα λάθος.

Καθηλωτικά διλήμματα

Ο μεταμνημονιακός δικομματισμός και τα κοινωνικοπολιτικά τραύματα που κουβαλάει έχουν περιορίσει σημαντικά την πολιτική μας φαντασία και την αντίληψή μας περί πλουραλισμού. Οτιδήποτε ξεφεύγει από την κυρίαρχη διαλεκτική Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ, οτιδήποτε επιχειρεί να εισφέρει στον διάλογο στοιχεία που αποκλίνουν από τον κινδυνολογικό ανταγωνισμό των δύο πρώτων κομμάτων, αντιμετωπίζεται με καχυποψία. Ο Νίκος Ανδρουλάκης αδυνατεί να εξασφαλίσει τη θέση που επιθυμεί στο τραπέζι, γιατί η κοινωνία βρίσκεται ακόμη καθηλωμένη σε διλήμματα, στα οποία μέχρι στιγμής δίνουν έκφραση μόνο η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι κεντρώοι πολίτες φοβούνται το ρίσκο· τρέμουν το ενδεχόμενο επιστροφής στην κοινωνική και οικονομική αστάθεια των επαναστατικών πειραματισμών. Αντίστοιχα, η αντιμητσοτακική Αριστερά παραμένει προσκολλημένη στα παλαιοπολιτικά κοκτέιλ: και αντισυστημισμός και πατροπαράδοτος κρατισμός· και ρητορική ανατροπής και αντιμεταρρυθμιστική πρακτική. Η επικράτηση του «νεοφιλελευθερισμού» είναι ο μεγάλος της φόβος. Οσο οι απαντήσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αλέξη Τσίπρα στις αντίστοιχες ανάγκες του σχετικού κοινού παραμένουν οι πιο πειστικές, τόσο ο Νίκος Ανδρουλάκης θα περιορίζεται στον ρόλο του παρατηρητή. Οσο ο Νίκος Ανδρουλάκης αρνείται να απαντήσει δημιουργικά στα υπαρξιακά διλήμματα των πολιτών, τόσο θα μένει πολιτικά εκκρεμής.

Περί νεότητας

Στην πολιτική, το νέο δεν επανεφευρίσκει· δεν αλλάζει το θέμα του διαλόγου απλώς επειδή είναι νέο. Ο παλιός κακός κόσμος εξακολουθεί να υπάρχει, ανεξάρτητα από τις καινούργιες αφίξεις σε αυτόν. Προτού προχωρήσει, λοιπόν, στις τομές που οραματίζεται (αν υποθέσουμε ότι οραματίζεται), ο Νίκος Ανδρουλάκης πρέπει να ασχοληθεί ενεργά με τα υπάρχοντα προβλήματα, εκείνα που αφ’ υψηλού αποδίδει στους «κακούς κυβερνήτες και επικίνδυνους» Μητσοτάκη και Τσίπρα. Πώς θα διαχειριστεί την ακρίβεια; Πώς θα προσελκύσει επενδύσεις; Θα θεραπεύσει τις παθογένειες της δημόσιας διοίκησης και, αν ναι, με ποιον τρόπο; Με ποιο σχέδιο σκοπεύει να εξυγιάνει το πανεπιστήμιο και να καταστείλει τη βία εντός του; Το πρόβλημα στον ξύλινο πολιτικό λόγο Ανδρουλάκη δεν είναι μόνον αισθητικής φύσης· δεν είναι, δηλαδή, μόνον ότι δεν εμπνέει επικοινωνιακά. Είναι κυρίως ότι μέσα από την ασφάλεια της γενίκευσης και της κοινοτοπίας αποφεύγει την κακοτοπιά της κυριολεξίας. Η τελευταία, όμως, είναι η μόνη που μετράει.

Ενας αγνός υποψήφιος

Η άποψη του προέδρου του ΠΑΣΟΚ πως το γεγονός ότι δεν έχει κυβερνήσει αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τους αντιπάλους του θυμίζει έντονα την απλοϊκή και ιστορικά πτωχευμένη στρατηγική Τσίπρα κατά την ανάρρησή του στην εξουσία. Η νεότητα δεν αποτελεί εγγύηση ικανότητας, πολλώ δε μάλλον επιτυχίας. Η αναγωγή της σε προσόν είναι λαϊκισμός αντίστοιχος της αναγωγής της παλαιότητας σε εχέγγυο σοφίας. Είναι δε προφανές στους ψηφοφόρους και κάτι άλλο: και το πιο άπειρο πολιτικό βρέφος δεν νοείται να δηλώνει άβγαλτο από τη θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ· η παράταξη έχει ιστορία, φέρει το βάρος μεγάλων επιτυχιών αλλά και μεγάλων σφαλμάτων, συνεπώς το ύφος αθώας περιστεράς δεν της πάει καθόλου (ούτε και πείθει κανέναν). Από θέση ευθύνης, ο Νίκος Ανδρουλάκης και αυγά θα σπάσει, και τα χέρια του θα λερώσει, και συμβιβασμούς θα κάνει. Η τοποθέτησή του στην πολιτική αγορά ως αγνού προϊόντος δεν είναι απλώς κακή τοποθέτηση – είναι μη τοποθέτηση· ένας προάγγελος αυτοδιάψευσης.

Η ύποπτη ασάφεια

Το νέο σποτάκι του ΠΑΣΟΚ που, μέσα από μια ανησυχητικά γνώριμη εικονοποιία αστικής επανάστασης, μας προτρέπει να κάνουμε τον θυμό «απόφαση αλλαγής», λέει πολλά για τη νεφελώδη σχέση της παράταξης και του προέδρου της με την κοινωνία. Τι είναι η απόφαση αλλαγής; Πού έγκειται η αλλαγή αυτή; Στο σποτάκι μπορεί κανείς να διακρίνει την κατάληψη των ηθοποιών στο Ρεξ, συνθήματα σε βανδαλισμένους τοίχους, αιτήματα για αύξηση μισθών, ακόμη και προτροπές για «βία στη βία της εξουσίας». Αραγε αυτές οι εικόνες αντιπροσωπεύουν για το ΠΑΣΟΚ τον θυμό ή την απόφαση αλλαγής; Η ασάφεια του συμβολισμού εξηγεί την απροθυμία των ψηφοφόρων.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή