Η ιστορικά καταγεγραμμένη αποστασία του 1965 με τις γνωστές περιπέτειες για τη χώρα και την επτάχρονη τυραννία που ακολούθησε είναι ίσως από τις πιο ταραγμένες πολιτικές περιόδους της σύγχρονης πολιτικής ζωής μετά τον Εμφύλιο. Ο διάλογος για τα γεγονότα εκείνης της περιόδου μπορεί να συνεχίζεται στο διηνεκές αλλά η προσπάθεια μεταφοράς της για μικροκομματικούς λόγους στο σήμερα ενίοτε καταντά κωμική. Τότε υπήρχε συγκεκριμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία που αποσκίρτησε και με τη συνδρομή του παλατιού ανέτρεψε τον εκλεγμένο πρωθυπουργό και προχώρησε σε κυβέρνηση αποστατών.
Οι συγκρίσεις με τις σημερινές μετακινήσεις πολιτικών στελεχών ή ακόμη και βουλευτών από κόμμα σε κόμμα δεν μπορούν σε καμιά των περιπτώσεων να εξισωθούν με όσα έγιναν τότε. Για να θυμηθούμε λίγο τα πιο πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που αποτελείται σύμφωνα με τη λογική του Αλέξη Τσίπρα κυρίως από «αποστάτες». Τι ακριβώς ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ έως το 2012 και τι ακολούθησε μάλλον το γνωρίζουν και οι πέτρες. Ενα κόμμα που έμπαινε στη Βουλή συνήθως οριακά, βρέθηκε να συγκροτείται στη νέα του φάση από στελέχη που αποχώρησαν από το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ. Είναι όλοι αυτοί που ως «γενίτσαροι» κανιβάλισαν το κόμμα που τους ανέδειξε ως παράγοντες του δημοσίου βίου και προσπάθησαν να κατασπαράξουν τους πρώην συντρόφους τους. Τα πρόσωπα και οι συμπεριφορές τους πριν και μετά την αλλαγή κομματικής στέγης είναι γνωστά και πολύ πρόσφατα για να ξεχάσουμε τα όσα συνέβησαν. Ακόμη χειρότερα ο Αλέξης Τσίπρας ως πρωθυπουργός ενέταξε στην κοινοβουλευτική του ομάδα (με αντάλλαγμα μια θέση υφυπουργού) μια τότε εν ενεργεία βουλευτή της Ν.Δ. που εν συνεχεία εξαφανίστηκε. Τους τελευταίους μήνες της εξουσίας του το 2019 ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρούσε κοινοβουλευτική πλειοψηφία με βουλευτές που πήρε από τους ΑΝΕΛ, το Ποτάμι και από την Ενωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη. Αυτή και αν ήταν πλειοψηφία και κυβέρνηση κουρελού όπως θα έλεγε και ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ!
Τώρα οι πολύχρωμες κυβερνήσεις που προβάλλει ως το δικό του υπόδειγμα ο πρωθυπουργός όπως ήδη συμβαίνει και σήμερα με πολλούς υπουργούς να έχουν άλλη πολιτική προέλευση δεν μπορεί επ’ ουδενί να χαρακτηριστεί αποστασία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει απολύτως ξεκαθαρίσει ότι διεκδικεί αυτοδύναμη μονοκομματική κοινοβουλευτική πλειοψηφία και αυτό είναι άλλο πράγμα με τις επιλογές του στη σύνθεση της κυβέρνησης. Η σκόπιμη σύγχυση που επιχειρεί να καλλιεργήσει θολά η αντιπολίτευση είναι προφανές ότι αποσκοπεί αλλού. Θέλει να εξάψει τα ανακλαστικά των πολιτών που έχουν πολιτικούς δεσμούς με τον κεντρώο χώρο ή τη λεγόμενη δημοκρατική παράταξη για την οποία η αποστασία του 1965 υπήρξε τραυματική εμπειρία. Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι υπάρχει οιαδήποτε συνάφεια εκείνων των γεγονότων με τις εξελίξεις στις μέρες μας. Ο κ. Μητσοτάκης προφανώς έχει αξιολογήσει ως πολύ αποδοτικές και επιτυχημένες τις επιλογές των κυβερνητικών στελεχών που δεν προέρχονται από το κόμμα του και γι’ αυτό υπόσχεται ότι θα τις επαναλάβει. Το πιο χαρακτηριστικό δείγμα τέτοιας επιλογής που δικαιώθηκε πανηγυρικά στην πράξη είναι η περίπτωση του υπουργού Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκου Πιερρακάκη που ζηλεύουν εχθροί τε και φίλοι.