Οι συμβολισμοί στην πολιτική αποτελούν όπλα του πολέμου της επικοινωνίας. Οσο πιο σαφείς είναι τόσο καθίστανται πιο εύληπτοι από τον κοινό νου και έτσι συμβάλλουν στη διαμόρφωση της πολιτικής συνείδησής του. Ο φράχτης στον Εβρο εκπέμπει έναν τέτοιο υψηλό συμβολισμό. Οχι μόνον γι’ αυτούς που επικροτούν την ανέγερσή του, αλλά και γι’ αυτούς που την αντιμάχονται. Κυρίως γι’ αυτούς. Υπάρχουν δύο προτάσεις που αποτυπώνονται σε έναν φράχτη: Αυτή της υπεράσπισης των συνόρων και η άλλη των ανοικτών συνόρων. Κάθε πρόταση έχει το κοινό της. Συνεπώς, δεν θα πρέπει να εκπλησσόμαστε που ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει και δίνει τη μάχη κατά του φράχτη του Εβρου. Απευθύνεται στον κόσμο του που επικροτεί τα ανοικτά σύνορα γιατί είναι διαπαιδαγωγημένος με τα ιδεολογήματα του διεθνισμού των κατατρεγμένων. Αρα η ενέργεια του κ. Δ. Παπαδημούλη, ενός εκ των αντιπροέδρων του Ευρωκοινοβουλίου, να «παγώσει» τα ευρωπαϊκά κονδύλια για την αποπεράτωση του συγκεκριμένου φράχτη κινείται εντός των ιδεολογικών προταγμάτων και του προγραμματικού λόγου του κόμματός του. Εκπληξη θα αποτελούσε αν δεν έκανε ό,τι έκανε.
Αυτή η στάση του, αν παρουσιάζει κάποιο πολιτικό ενδιαφέρον, αυτό εντοπίζεται στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, με αυτές τις θέσεις του, αποκόπτεται από την πλειοψηφία των πολιτών η οποία πιστεύει πως το μεταναστευτικό είναι ζήτημα εθνικής σημασίας. Η εθνική διάστασή του υπερκαλύπτει την ανθρωπιστική. Και ο φράχτης αυτό συμβολίζει.
Συμπερασματικά, κανένα κόμμα όταν πρόκειται για κρίσιμα και σημαντικά θέματα δεν μπορεί να υπερβεί ή να αρνηθεί τις ιδεολογικές καταβολές του, γιατί έτσι κλονίζεται η σχέση του με αυτούς που το ακολουθούν. Για τη Ριζοσπαστική Αριστερά το μεταναστευτικό – προσφυγικό αποτελεί μέρος του ιστορικού γονιδιώματός της. Αν πολλοί διερωτώνται πώς είναι δυνατόν, εν μέσω προεκλογικής περιόδου, ο ΣΥΡΙΖΑ να ανακινήσει ένα ζήτημα που μόνον πολιτική ζημία του προκαλεί, η απάντηση βρίσκεται στον υψηλό συμβολισμό που έχει ο φράχτης στον Εβρο για τον κόσμο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Σε κόμματα με έντονο το ιδεολογικό φορτίο, οι πολιτικές σκοπιμότητες υποχωρούν μπροστά στην υπεράσπιση των καταστατικών αρχών. Αυτό αφορά πρωτίστως τον σκληρό πυρήνα του ιστορικού 4% του ΣΥΡΙΖΑ, που λαμβάνει και τις σοβαρές πολιτικές αποφάσεις.