«Να πεις τα ίδια πράγματα με άλλον τρόπο: όχι για να επαναλάβεις τον εαυτό σου, αλλά ακριβώς για να πεις το άλλο – το άλλο που φωλιάζει μέσα στο ίδιο, αφού τίποτε δεν επαναλαμβάνεται ποτέ απαράλλακτα, αφού το καθετί σε τούτη τη ζωή είναι ανεξάντλητο.
Να μιλήσεις με άλλον τρόπο: όχι για να πρωτοτυπήσεις, αλλά ακριβώς για να πεις σωστότερα, για να πλησιάσεις από πιο κοντά το ίδιο – το μοναδικό πράγμα που πολεμάς να πεις από τότε που γράφεις, από τότε που υπάρχεις, ξέροντας πως δεν θα μπορέσεις ποτέ να το πεις ολόκληρο: εσένα μέσα στον κόσμο – αυτόν τον κόσμο μέσα σου».
Πέρασαν κιόλας σχεδόν 28 ολόκληρα χρόνια από την έκδοση ενός από τα σημαντικότερα βιβλία που εκδόθηκαν στη χώρα μας την περίοδο της Μεταπολίτευσης· κι ένα από τα πρώτα ελληνικά που πειραματίστηκαν με την εκκεντρική για εκείνη την εποχή φόρμα της αυτομυθοπλασίας. Το «Σαν μυθιστόρημα» του Γιάννη Κιουρτσάκη (εκδόσεις Κέδρος), ενός συγγραφέα που μέχρι τότε ήταν κατά βάση μελετητής του Σεφέρη αλλά και του λαϊκού μας πολιτισμού και της προφορικής μας παράδοσης (με άτυπη «εξειδίκευση» στον Καραγκιόζη), προσγειώθηκε το 1995 στα ράφια των βιβλιοπωλείων προκαλώντας έναν βουβό σεισμό. Οι δονήσεις ήταν εσωτερικές αλλά τα ψυχικά ορύγματα που προκάλεσε στους αναγνώστες που το πήραν στα χέρια τους τεκτονικού χαρακτήρα. Δεν θυμάμαι να έγινε μπεστ σέλερ αλλά θυμάμαι την περιέργεια και την έξαψη των βιβλιοκριτικών της εποχής. Κυρίως θυμάμαι τι συνέβη στον 24χρονο εαυτό μου παρακολουθώντας σελίδα με τη σελίδα τις μικρές καθημερινές νίκες αλλά τις άφατες τραγωδίες που σημάδεψαν την οικογένεια Κιουρτσάκη· καταστροφές και θρίαμβοι, ένα ημερολόγιο ζωής και θανάτου, γραμμένο με τον γλυκό αλλά και τον πιο διεισδυτικό τρόπο του δευτερότοκου γιου, μια επώδυνη αλληγορία για το προσωπικό και το συλλογικό, για το χθες και το σήμερα, για τον θάνατο, την «ανακάλυψη της απουσίας του Θεού», και τον έρωτα, για την Ελλάδα και την Ευρώπη.
«Για να βαλθείς να γράφεις τούτο το βιβλίο που το είχες με άλλον τρόπο ξεκινήσει στα χρόνια της εφηβείας και που όλη σου η νιότη δεν σου έφτασε να το φτιάξεις, χρειάστηκε να δοκιμάσεις πάλι στο πετσί σου την αποτυχία της ζωής του αδελφού σου αλλά και τις αποτυχίες της δικής σου της ζωής και να πονέσεις για όλα αυτά όσο δεν είχες ποτέ πονέσει ίσαμε τότε – άραγε έτσι δεν έμαθες τελικά να ζεις; Αραγε έτσι δεν έμαθες τελικά να γράφεις;». Η νέα έκδοση του βιβλίου από τις εκδόσεις Πατάκη συνοδεύεται από επίμετρο με δύο μεταφρασμένα κριτικά κείμενα των Jean-Yves Masson και François Ricard, καθώς και μία (υπέροχη) επιστολή του Δημήτρη Καταλειφού προς τον συγγραφέα. Τυχεροί όσοι θα μεταλάβουν για πρώτη φορά ένα βιβλίο που είναι «σαν μυθιστόρημα» και τελικά πολύ περισσότερα από αυτό.