Αν κατηγορηθείς ως βιαστής και δεν ανήκεις στον χώρο των προοδευτικών δυνάμεων τότε είσαι αποδιοπομπαίος από την κοινότητα. Διώκεσαι και εσύ και οι συγγενείς σου, όπως στην περίπτωση Λιγνάδη που το μίασμα δεν άφησε αλώβητο ούτε τον αδελφό του. Τον απέλυσαν από τη σχολή του Θεάτρου Τέχνης επειδή τον υπερασπίστηκε. Οι σπουδαστές του δεν ήθελαν να τον βλέπουν μπροστά τους. Πανό υψώθηκαν στην Επίδαυρο, φωτογραφίες δημοσιεύθηκαν με τον Μητσοτάκη και τη Μενδώνη – στις φωτογραφίες ήταν και η Κονιόρδου βέβαια αλλά μάλλον επρόκειτο για το φάντασμά της. Διαδηλώσεις έγιναν, δηλώσεις έγιναν, και η Ν.Δ. με την οποία ο Λιγνάδης δεν είχε καμία οργανική σχέση, χαρακτηρίστηκε ως «κόμμα βιαστών». Ενα λαϊκό δικαστήριο που το έστησαν συνάδελφοί του, οι οποίοι μέχρι πριν από δύο χρόνια πολύ θα ήθελαν να συνεργαστούν μαζί του. Βλέπετε ηθική ανωτερότητα και προοδευτικές ιδέες βαδίζουν χέρι χέρι στο μονοπάτι με τις παπαρούνες που οδηγεί στην άνοιξη του μέλλοντός μας. Ομως, μην ανησυχείτε. Δεν πρόκειται να ασχοληθώ με το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» που πιστεύει ότι έχει η Aριστερά απέναντι σε όλους τους άλλους. Η άσκηση της εξουσίας το κουρέλιασε μαζί με τις υποσχέσεις της. Της έμεινε βέβαια το κουσούρι, το ηθικολογικό πλεονέκτημα, η υποκρισία του ταρτουφισμού. Θυμώνουν με τον αντίπαλο ακόμη κι όταν φταίνε οι ίδιοι.
Αυτό που με εντυπωσιάζει με τη συμπεριφορά της Aριστεράς είναι η ευκολία με την οποία δημιουργείται η ομοφωνία. Και δεν αναφέρομαι μόνον στην «κομματική πειθαρχία». Αυτήν, η Aριστερά τη μοιράζεται δημοκρατικά με τους αντιπάλους της. Αναφέρομαι στην ομοφωνία που δεσμεύει όχι μόνον τα κομματικά μέλη αλλά και τους ψηφοφόρους της. Στην ευκολία με την οποία ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μεταμορφώνεται σε αγέλη η οποία προσαρμόζεται στην εκάστοτε «ορθή συμπεριφορά». Είναι η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στο κοινό της Aριστεράς και τους «υπόλοιπους». Οπως φώναζαν ομαδόν κατά του Λιγνάδη επειδή δεν ήταν δικός τους, έτσι και τώρα σιωπούν ομαδόν για τον Γεωργούλη. Κι αυτός πια κι αν είναι δικός τους, σπλάχνο εκ των σπλάχνων τους. Το αξιοσημείωτο σ’ αυτήν την ομοφωνία είναι ότι δεν την επιβάλλει καμιά κομματική γραμμή – αυτή είναι προνόμιο των παραδόσεων του ΚΚΕ. Εδώ δημιουργείται εκ του αυτομάτου, σαν χημική αντίδραση που έχει υποκαταστήσει την ελευθερία της συνείδησης. Και το ερώτημα είναι πώς άνθρωποι σκεπτόμενοι προσαρμόζουν με τέτοια ευκολία τη συμπεριφορά τους στις ανάγκες της αγέλης. Το ζήτημα είναι ψυχολογικό, αν εξαιρέσω την μπακαλική της εξουσίας, διόλου αμελητέα. Εκεί, μες στην αγέλη αισθάνονται ασφαλείς. Ολ’ αυτά τα γράφω με την αίρεση ότι μπορεί οι επόμενες ημέρες να με διαψεύσουν. Περιμένω κάποια αντίδραση από τους ευαίσθητους Ταρτούφους.