Οταν ο Αλέξης Γεωργούλης κόβει την κορδέλα των επίσημων εγκαινίων της προεκλογικής περιόδου, τίποτα δεν προμηνύεται αισιόδοξο ή, τουλάχιστον, λιγότερο τοξικό στη διαδρομή προς την κάλπη. Οταν μια δύσοσμη υπόθεση για «τέλεση αξιόποινων πράξεων» από τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ πρωταγωνιστεί στην πολιτική ατζέντα των ημερών, η αντιπαράθεση βασίζεται –και πάλι– στα χειρότερα ένστικτα.
Τα απρόοπτα στην πολιτική είναι, κατά κανόνα, μόνο δυσάρεστα και η διαχείριση του κάθε γεγονότος, είτε αφορά καταστροφές, δυστυχήματα με πολλούς νεκρούς, είτε σοβαρές καταγγελίες για κακοποιητικές συμπεριφορές προσώπων, έχει μια γενική γραμμή άμυνας από την αντίπαλη παράταξη: για κοίτα ποιος μιλάει. Σχεδόν μαντεύει κανείς επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα, όπως συμβαίνει με τα πολυπαιγμένα έργα, όπου οι ατάκες των βασικών χαρακτήρων έρχονται στη μνήμη σχεδόν αυτόματα. Ομως αυτό ούτε απομειώνει ούτε κάνει λιγότερο υποφερτά περιστατικά του δημόσιου βίου ή της δημόσιας διοίκησης που παραμένουν έξω από κάθε λογική.
Στον ένα μήνα που απομένει έως τις 21 Μαΐου δεν καλούμαστε να αποφασίσουμε μόνο τι κυβέρνηση, αλλά και τι προεκλογική περίοδο θέλουμε. Ποια θέματα χρειάζεται να συζητηθούν ως σημαντικά και καθοριστικά για τις ζωές μας και ποια ροκανίζουν απλώς τον χρόνο έως τη στιγμή που πίσω από το παραβάν θα επιλέξουμε είτε το επιθυμητό είτε το μη χείρον…
Εν τω μεταξύ, μέσα στα διαρκώς τοξικά νερά ή απόνερα επιπλέουν και δύο ανεξέλεγκτες μεταβλητές. Η μία ονομάζεται «γκρίζα ζώνη» (αναποφάσιστοι, λευκό, άκυρο, αποχή), που οι δημοσκοπήσεις μετρούν γύρω στο 17%. Η άλλη εντοπίστηκε στην έρευνα του Ινστιτούτου Eteron: ένας όχι ασήμαντος πυρήνας της τάξης του 13% του συνολικού εκλογικού σώματος θα μπορούσε, «σε ορισμένες περιπτώσεις», να συμφωνήσει με αντιδημοκρατικές λύσεις, ότι δηλαδή «η δικτατορία είναι ίσως προτιμότερη από τη δημοκρατία»…
Ενα μέρος της κοινωνίας ριζοσπαστικοποιείται, απαξιώνει τη δημοκρατία, αδιαφορεί, φλερτάρει με το αδιανόητο. Ο πληθυσμός αυτός διαβιοί μέσα στο δικό του περίκλειστο σύμπαν. Τι μπορεί να το διαπεράσει ή να το επηρεάσει;
Σε συνέντευξή της πριν από χρόνια, η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ συνόψισε: «Αν διευθύνουν οι ανίκανοι, τότε φταίνε οι ικανοί. Και αν διευθύνουν οι ανάξιοι, τότε φταίει η γενική απαξίωση». Ας το έχουμε υπόψη μας οδεύοντας προς τις εκλογές.