Προς τα πού πηγαίνει ο έφηβος της αφίσας; Γυρισμένος πλάτη, τζιν σακάκι, τζόκεϊ καπέλο, κόκκινο σακίδιο στην πλάτη, παρατηρεί τα αναγραφόμενα. Το hashtag #πάμε_κάλπη μοιάζει με σύντομο τίτλο στην πρόταση που ακολουθεί: «Θες από φέτος Πανελλαδικές χωρίς Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής;». Η αφίσα της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με διαφήμιση ταξιδιωτικού γραφείου. Δεν έχει μεν κανένα από τα αναμενόμενα, όπως ξανθιά άμμο, γαλαζοπράσινα νερά, καταπράσινους φοίνικες (στους εξωτικούς προορισμούς)… Διαθέτει, όμως, την ψευδαίσθηση.
Μηδενική προσπάθεια. Μπορείς να γράψεις κάτι ελάχιστο ή σχεδόν τίποτα, όμως κάποια ανώτατη σχολή θα υπάρχει και για σένα, κάπου στην Ελλάδα. Τι υποκρισία και τι υποτίμηση. Δεν πειράζει όμως αφού θα είσαι –ήδη– μέσα σε κάδρο από κορνιζάδικο.
Ο έφηβος της αφίσας στέκεται για λίγο και ύστερα προσπερνάει. Πηγαίνει ή επιστρέφει από το φροντιστήριο (ασαφές στο σενάριο). Μοιάζει άκεφος και αφηρημένος, ούτε με το κινητό του δεν ασχολείται (τόσο χάλια νιώθει).
Αργότερα το βράδυ, στο σπίτι του, αδειάζει στον καναπέ και ανοίγει την τηλεόραση (μπαγιάτικη σκηνή αλλά και τι είναι φρέσκο στην ιστορία μας).
Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση. Οχι μία, πολλές. Η Ν.Δ. τον καθησυχάζει και τον παροτρύνει: «Δεν γυρίζουμε πίσω. Προχωράμε μπροστά». Ο πρωθυπουργός κάθεται κι αυτός στον καναπέ αλλά γέρνει φιλικά προς το μέρος του. Οικεία, σχεδόν πατρικά. Μειώσαμε φόρους –τον ενημερώνει–, φέραμε επενδύσεις, ψηφιοποιήσαμε το κράτος… Αλλαγή σκηνικού.
«Ως εδώ», το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ανήκει στην Gen Z. Εδώ και λίγες εβδομάδες έχουν εισβάλει στο σύμπαν του διάφοροι ξένοι. Θέλουν να του απευθυνθούν, αλλά δεν μπορούν. Η έλλειψη ειλικρίνειας είναι το πρόβλημα.
Στο πρώτο προεκλογικό σποτ, το κεντρικό πρόσωπο είναι γιατρός. Φτάνει αργά το βράδυ στο σπίτι του εξουθενωμένος, ενημερώνει τους φίλους που τον περιμένουν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει καθημερινά.
Υστερα ένας αγρότης, μετά ένας έμπορος, δύο που βυθίζονται ανυποψίαστοι σε ένα βούρκο, δυο νέοι που παίζουν με τα κινητά και το ερώτημα «για πες, θα ψηφίσεις;». Το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ προβάλλει το δικό του επιχείρημα «γιατί η Ελλάδα δεν χρειάζεται μία από τα ίδια». «Εχεις τη δύναμη να κάνουμε μαζί την Αλλαγή δυνατή», λέει στον έφηβο που έχει αρχίσει να γλαρώνει. Σαν από όνειρο το ΚΚΕ περνάει από μπροστά του με διαδηλώσεις, εργάτες, υψωμένες γροθιές. «Μόνο ο λαός σώζει τον λαό, σωτήρες δεν υπάρχουν», ακούγεται στο βίντεο. Το ΜέΡΑ25, τον διαβεβαιώνει ότι «όλα μπορούν να είναι αλλιώς» και στο κομμάτι της κλιματικής αλλαγής και του περιβάλλοντος.
Γεννήθηκε το 2006, σε λίγες ημέρες μπορεί να ψηφίσει, θα είναι η πρώτη του κάλπη. Τελευταία, στη γενιά του, την Gen Z, κλείνουν όλοι το μάτι. Μπορεί αυτός και οι φίλοι του να έχουν το δικό τους λεξιλόγιο και τρόπο επικοινωνίας, Ιντερνετ, TikTok, εκπομπές και κανάλια στο YouTube, να έχουν το χιούμορ τους, τις φασαρίες τους, τις βρισιές τους, τα πράγματα που τους ευχαριστούν ή τους απωθούν, να είναι ή να μην είναι κουλ. Ομως εδώ και λίγες εβδομάδες έχουν εισβάλει στο σύμπαν του διάφοροι ξένοι. Δεν θυμίζουν ακριβώς τους γονείς του, είναι κάπως «σιδερωμένοι» και υποδύονται ρόλους. Θέλουν να του απευθυνθούν, αλλά δεν μπορούν. Σαν τα σποτ που παρήλαυναν από μπροστά του: ανέμπνευστα, διεκπεραιωτικά, βιαστικά καμωμένα, με υλικά φθαρμένα από την υπερχρήση.
Η προσπάθεια που καταβάλλουν είναι εμφανής. Και αυτό, από μόνο του, δεν είναι κακό. Η έλλειψη ειλικρίνειας είναι το πρόβλημα. Το άχαρο άγχος της ύστατης ώρας. Ο διαγκωνισμός ποιος θα περάσει πρώτος από μια πόρτα μισάνοιχτη σε ένα δωμάτιο φωτισμένο από την οθόνη του λάπτοπ. Πώς θα κερδίσουν την προσοχή του κοινού αυτού, για λίγα έστω λεπτά, στο ανηλεές σκροράλισμα; Οι πολιτικοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι η αριθμητική επιρροή αυτής της γενιάς μπορεί να μην είναι καθοριστική, μακροπρόθεσμα όμως ο πληθυσμός αυτός θα αποτελέσει τους game changers. Θα έρθουν στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο και θα διαμορφώσουν το τοπίο.
Προς το παρόν, μπορεί ούτε να χλευάζουν ούτε να είναι θυμωμένοι. Μπορεί βέβαια να είναι ριζοσπαστικοποιημένοι, ακραίοι, αλλά μπορεί και να είναι απλώς απελπισμένοι, καταθλιμμένοι, στρεσαρισμένοι. Να βαριούνται, να μην ξέρουν τι θέλουν.
Την επόμενη μέρα ο έφηβος προσπέρασε την αφίσα, δεν την «είδε» καν, προσπέρασε και την τηλεόραση, κλειστή ή ανοιχτή ούτε τον απασχόλησε, και μπήκε στο δωμάτιό του. Οταν τον ρωτάνε αν θα ψηφίσει, δεν απαντάει.