Είναι πολλά και σκόρπια τα φαινόμενα αυταρχισμού στην ελληνική κοινωνία. Κάποια είναι παραδοσιακά, όπως το γιαούρτωμα πολιτικών από «κουκουλοφόρους-τιμωρούς», ή τα επεισόδια σε διαδηλώσεις, ή οι ατιμώρητοι προπηλακισμοί ειρηνικών διαδηλωτών από δυνάμεις ασφαλείας. Η βία χαμηλής έντασης, ο αυταρχισμός (πάντα στο όνομα ενός υπέρτερου συμφέροντος) είναι από καιρό αποδεκτά στην ελληνική κοινωνία. Αναφέραμε πριν από δέκα χρόνια, με αφορμή τον προπηλακισμό από χρυσαυγίτες του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ κ. Πέτρου Ευθυμίου, ότι «ένας τρόπος για να επωαστεί το αυγό του φιδιού είναι η σχετικοποίηση της βίας. “Ελα, μωρέ, τώρα! Βία είναι να ρίξει κάποιος ένα γιαούρτι;” έλεγαν κάποιοι. Στο ίδιο μοτίβο κινήθηκε μιλώντας στον ΑΝΤ1 ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής κ. Ν. Μιχαλολιάκος: “…εάν εβράχη, ο κ. Ευθυμίου, δεν το γνωρίζω. Στο κάτω κάτω της γραφής, καλό καιρό έχουμε, ζέστη, τον δροσίσανε”» («Καθημερινή», 24.4.2012).
Ο αυταρχισμός όμως δεν φοράει μόνο κουκούλα ή πηλήκιο. Μπορεί κάλλιστα να φοράει και κοστούμι, όπως έγινε στα γραφεία της εταιρείας Nos Insurance, όπου ο ιδιοκτήτης, παρόντος του κ. Aδ. Γεωργιάδη, απείλησε ευθέως τους εργαζομένους να ψηφίσουν σωστά: «Ο υπουργός τα λέει ήπια. Εγώ σας τα είπα χθες πιο έντονα. Δεν υπάρχει επιλογή εδώ. Η δουλειά μας, η καθημερινότητά μας, το μέλλον μας, εξαρτάται πάρα πάρα πολύ από μια χώρα κυβερνημένη. Με μια σωστή κυβέρνηση. Hμασταν παρέα όταν ήταν κλειστές οι τράπεζες, παιδιά, και θυμόσασταν τι γινόταν. (…) Εγώ δεν είμαι τόσο δημοκρατικός σε αυτά τα πράγματα και σας το έχω αποδείξει. Είμαι όμως δίκαιος. Επειδή είναι άδικο να την πληρώσουμε όλοι γιατί κάποιοι έχετε αποφασίσει να επαναστατήσετε για τους χ, ψ λόγους. Πρέπει να το συζητήσουμε» (27.4.2023).
Η χώρα που ξεσηκωνόταν για ψύλλου πήδημα –πολλάκις επινοημένο– τώρα απλώς αδιαφορεί για καραμπινάτες παραβιάσεις πολιτικών δικαιωμάτων.
Δεν γνωρίζουμε αν η εν λόγω εταιρεία πήρε είκοσι απευθείας αναθέσεις, κατά πως καταγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Γεωργιάδης απειλεί με μηνύσεις, «δεν έχω δώσει καμία, ούτε απευθείας ανάθεση, ούτε οποιουδήποτε δουλειές, σε αυτήν την επιχείρηση (…) αυτόν τον κύριο τον οποίο γνώρισα πρώτη φορά προχθές» (Status FM, 2.5.2023), αλλά πρέπει να προσέξουμε τον ενικό και φυσικά ο υπουργός δεν μπορεί να ξέρει τι έκαναν άλλα υπουργεία. Το βασικότερο πρόβλημα είναι η «πλάκα» και η αδιαφορία για τέτοιου είδους φαινόμενα.
Ο κ. Γεωργιάδης, κατανοώντας το μέγεθος του ατοπήματος του επιχειρηματία, έσπευσε να διευκρινίσει ότι «ο καθένας ψηφίζει ό,τι θέλει». Οι εργαζόμενοι φυσικά γέλασαν (από ανακούφιση; από αμηχανία;), κάτι που επέτρεψε στον υπουργό να γράψει μετά ότι «ο επιχειρηματίας κάνει πλάκα στην πραγματικότητα, γι’ αυτό και γελούν όλοι μετά» (Twitter, 28.4.2023). Αντέφασκε, αφού όπως έγραψε «τον είδα πρώτη φορά». Συνεπώς δεν τον γνώριζε ώστε να ξέρει πότε είναι πλακατζής και πότε σοβαρός. Την ίδια γραμμή της «πλάκας» ακολούθησε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Ακης Σκέρτσος, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι στελέχη που αγαπούν την πλάκα πάνε στο Δελφινάριο και όχι σε επιχειρήσεις.
Κάποιος από τους ανανήψαντες αριστερούς είπε «έλα, μωρέ, τώρα! Αυτά γίνονταν πάντα και παντού…». Για το πάντα δεν μπορούμε να βάλουμε το χέρι στη φωτιά. Παλαιά δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα για να καταγράψουν τέτοια βίντεο, παρά μόνο διηγήσεις για επιχειρηματίες που κρατούσαν τα εκλογικά βιβλιάρια εργαζομένων που δεν ψήφιζαν σωστά. Για το παντού δεν αμφιβάλλουμε. Μπορεί να συμβαίνει στο Τσαντ, αλλά και στην αποκαλούμενη «Ζώνη της Βίβλου», τις νοτιοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ. Η διαφορά όμως μιας δυτικής δημοκρατίας από τις «δημοκρατίες» έγκειται στην αντίδραση. Η χώρα που ξεσηκωνόταν για ψύλλου πήδημα –πολλάκις επινοημένο– τώρα απλώς αδιαφορεί για καραμπινάτες παραβιάσεις πολιτικών δικαιωμάτων· βλέπε υποκλοπές κ.λπ. Κι αυτό είναι ανησυχητικό. Ξέρω. Σκοτιστήκατε…