Γιορτή μητέρας χωρίς τη μάνα

Γιορτή μητέρας χωρίς τη μάνα

1' 50" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Κάτι υπάρχει στο στήθος μου. Να, εδώ, βάλε το χέρι σου. Το πιάνεις κι εσύ;». Ετσι άρχισαν όλα. «Ολα», μια τόσο μικρή λέξη, αν το καλοσκεφτείς, μόλις τρία γράμματα, πού να χωρέσει όσα ακολούθησαν; Με εξετάσεις, διαγνώσεις, χειρουργεία, ακτινοβολίες, χημειοθεραπείες, μεταστάσεις, πόνο, δάκρυα, απελπισία, καμιά φορά παράπονο –«γιατί να συμβεί σε εμάς;»– κύλησε σχεδόν μια πενταετία. Κι έπειτα ήρθε ο αποχωρισμός. Ο οριστικός και αμετάκλητος. Ο τόσο σπαρακτικός. Απολύτως ισοπεδωτικός. Που τον περιμέναμε αλλά τίποτα δεν θα μπορούσε να μας έχει προετοιμάσει για την οδύνη που θα νιώθαμε σ’ εκείνο το δωμάτιο του μεγάλου αθηναϊκού νοσοκομείου. «Μαμά, ξέρεις πόσο σ’ αγαπώ;» «Ναι. Κι εγώ. Πολύ. Τι ωραία που περνούσαμε…». Παρελθοντικός χρόνος. Αδιαπέραστο σύνορο ανάμεσα στο πριν και στο μετά.

Είκοσι δύο χρόνια έχω να γιορτάσω τη Γιορτή της Μητέρας. Πολύς καιρός… Ημουν στον ανθό της νιότης μου όταν αρρώστησε. Τώρα πλησιάζω την ηλικία της. Συνομήλικες θα είμαστε σε λίγο. Γιατί οι μαμάδες που πεθαίνουν χάνουν τη μάχη με τον θάνατο, αλλά νικούν τον χρόνο. Η μαμά δεν μεγαλώνει πια όπως εγώ. Δεν θα δει άλλες ρυτίδες στο πρόσωπό της, δεν θα αισθανθεί άλλη αγωνία για την ασθένεια που ίσως επιστρέψει, δεν θα βιώσει άλλες απώλειες.

Και όμως, η μητρότητα δεν τελειώνει με τη φυσική απουσία. Ακόμη κι όταν γίνεται ιστορία, η μαμά μας είναι πάντα σημείο αναφοράς. Είναι κουκούλι μέσα στο οποίο επιστρέφουμε συχνά ζητώντας προστασία, ανακούφιση, παρηγοριά, ελπίδα. Είναι η ζεστασιά που νιώθουμε κάθε φορά που τη σκεφτόμαστε, που λέμε το όνομά της, που ανακαλούμε στιγμές από τα χρόνια που μοιραστήκαμε.

Πριν από λίγες ημέρες, στο Κλίβελαντ του Τέξας, ένας 38χρονος ασκούνταν στη σκοποβολή στην αυλή του σπιτιού του. Ηταν αργά το βράδυ. Οι γείτονές του τον παρακάλεσαν να σταματήσει. Τότε εκείνος γέμισε το όπλο του και εισέβαλε στο σπίτι τους σκοτώνοντας πέντε άτομα. Αλλα πέντε σώθηκαν. Ανάμεσά τους δύο παιδιά που βρέθηκαν κάτω από τα πτώματα των μανάδων τους· είχαν πέσει πάνω τους για να τα προστατεύσουν.

Την Κυριακή, αν αγοράσετε λουλούδια για τη μητέρα σας, εσείς που έχετε την τύχη να την έχετε ακόμη στη ζωή σας, στείλτε στο επέκεινα μια σκέψη για εκείνες που λείπουν. Πού ξέρετε; Μπορεί να φτάσει και να φωτίσει –έστω και ως στιγμιαία λάμψη– το σκοτάδι της ανυπαρξίας τους.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή