Κουρασμένος βασιλιάς ή κουρασμένος θρόνος;

Κουρασμένος βασιλιάς ή κουρασμένος θρόνος;

1' 54" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η στέψη του Καρόλου εμπεριείχε ένα έντονο στοιχείο μελαγχολίας. Είμαι από εκείνους που θαύμαζαν πάντοτε τους βρετανικούς θεσμούς, τις παραδόσεις και τις τελετές. Πρόβαλλαν μιαν αίσθηση στιβαρότητας, αλλά και μιας συνέχειας που άντεχε στο πέρασμα του χρόνου. Και τώρα, όλα έμοιαζαν να γίνονται με τον απολύτως σωστό τρόπο: η ακρίβεια στις κινήσεις, η τήρηση μακραίωνων παραδόσεων, η λαμπρότητα της τελετής, όλα ήταν «όπως έπρεπε».

Ο ίδιος ο Κάρολος, όμως, δεν ήταν καθόλου ευτυχής με τον ρόλο του. Το πρόσωπό του δεν αποτύπωνε απλώς την παραδοσιακή βρετανική απουσία «δράματος». Φαινόταν σαν να διεκπεραιώνει μια αποστολή. Εμοιαζε με έναν ηθοποιό που ετοιμάζεται όλη του τη ζωή για ένα μεγάλο ρόλο, αλλά όταν έρχεται η στιγμή να τον παίξει στη σκηνή, το «κουστούμι» τού πέφτει μεγάλο, είναι άβολο.

Στην εποχή της άναρχης υπερεπικοινωνίας και της κατάρρευσης βασικών παραδοχών και θεσμών στις δυτικές δημοκρατίες, η παράδοση θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν βάλσαμο. Οταν η συνταγή είναι σωστή, σου δίνει την ευκαιρία να πεις «να, υπάρχει και κάτι που αντέχει στον χρόνο, που παραμένει μια σταθερή αξία». Το λέγαμε συχνά σε σχέση με την Ελισάβετ. Τώρα η τελετή, η υπερβολική λαμπρότητα, η χρυσή άμαξα δεν βγάζουν στιβαρότητα, μπορεί και να συνθέτουν την εικόνα μιας γραφικής καρικατούρας.

Δεν υποτιμώ την προστιθέμενη αξία του σόου, και προφανώς του θεσμού, στο βρετανικό brand. Κάθε άλλο. Του προσδίδει, ακόμη σήμερα, μεγαλύτερο κασέ και λειτουργεί σαν μαγνήτης για εκατομμύρια τουρίστες.

Βγάζει όμως και μια αγωνία· μιας κάποτε κραταιάς αυτοκρατορίας που προσπαθεί να δώσει την εικόνα ότι είναι και σήμερα μια μεγάλη, ισχυρή δύναμη. Είναι η αγωνία ενός κράτους να συνεχίσει να είναι στο επίκεντρο του πλανήτη. Μετά το Brexit, η βρετανική επιρροή στην Ευρώπη είναι ανύπαρκτη. Οι πρωθυπουργοί αλλάζουν πιο συχνά από ποτέ και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι με δυσκολία συγκρατούν τα ονόματά τους. Οι ΗΠΑ εκπροσωπήθηκαν στη στέψη από την Πρώτη Κυρία, δείχνοντας ότι η μεταπολεμική «ειδική σχέση» έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, το σόου της στέψης ήταν μια αφορμή προκειμένου να τονωθεί η αυτοπεποίθηση του μέσου Βρετανού και να ενισχυθεί η εικόνα της χώρας παγκοσμίως. Δύσκολο να πει κανείς εάν ο στόχος επετεύχθη. Στον απόηχο της στέψης αυτό που μένει, προς το παρόν, είναι η εικόνα ενός κουρασμένου βασιλιά, ενός γερασμένου θρόνου και μιας πάλαι ποτέ δυναμικής αυτοκρατορίας, που αναζητεί ρόλο μέσα από τη λάμψη του παρελθόντος.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή