Είναι δύο παράλληλα σύμπαντα. Από τη μία, ένας κόσμος ψηφιακός που λειτουργεί με τις ταχύτητες του TikTok ή του Twitter, που στέκει εκστατικός, ενθουσιώδης ή δύσπιστος απέναντι στην τεχνητή νοημοσύνη, αξιοποιεί τις δυνατότητες του ChatGPT, προσπαθεί να αντιληφθεί τις αλλαγές που συντελούνται από το κλίμα και το περιβάλλον μέχρι την εργασία. Από την άλλη, είναι ο κόσμος της πολιτικής, εν πολλοίς απόμακρος, που σε προεκλογικές περιόδους ενδύεται οικειότητα, κυκλοφορεί σε δρόμους και πλατείες, χαμογελάει, σφίγγει χέρια, μιλάει με τους νέους, τους καταστηματάρχες, απευθύνεται στους, όλο και λιγότερους, συγκεντρωμένους. Και υπόσχεται. Κυρίως αυτό. Τα καλύτερα. Για την οικονομία της χώρας, για τα εισοδήματα των πολιτών, για τη φορολογία, για την ασφάλεια, για την υγεία, για την παιδεία.
Το πρώτο σύμπαν είναι σύγχρονο, γέννημα του 21ου αιώνα, με ό,τι κι αν αυτό, καλό ή κακό, συνεπάγεται. Το δεύτερο δεν έχει ηλικία επί της ουσίας. Το συναντάει κανείς από τη Μεταπολίτευση και μετά, με σταθερό κορμό και μικρομετατοπίσεις. Είναι παλιό ή είναι απλώς άχρονο, άοσμο και άγευστο εξαιτίας της αέναης επανάληψής του. Αποκαλούμε τους λόγους (και στο πρόσφατο ντιμπέιτ) «ξύλινους». Ομως το πρόβλημα δεν είναι η ακαμψία ή η απουσία ενσυναίσθησης. Το προσωπικό μήνυμα στον κάθε υποψήφιο ψηφοφόρο χάνεται στο πέλαγος των γενικοτήτων. Ετσι πρέπει. Πολιτική, το βασίλειο της γενικότητας. Αν ξεφύγει ο αρχηγός ενός κόμματος και μιλήσει πιο συγκεκριμένα, κινδυνεύει να καεί. Πώς να μνημονεύσει το, όλο και πιο ορατό, θέμα της ψυχικής υγείας; Ή της εφηβικής παραβατικότητας; Τι να πει για τα κρούσματα διαφθοράς στην ΕΛ.ΑΣ.; Προφανώς, δεν χρειάζεται να παρατίθενται όλα τα ακανθώδη ή λιγότερο χειροπιαστά. Ενα όμως, έστω και ένα, αν προσετίθετο στην αναμενόμενη ατζέντα των ομιλιών, θα δημιουργούσε μια ευπρόσδεκτη ρωγμή στην προεκλογική ρουτίνα.
Και ύστερα έρχεται το TikTok ή το Twitter, εν είδει πύκνωσης χρόνου και επικοινωνιακής δηθενιάς. Ετσι προσπαθούν οι πολιτικοί να απευθυνθούν σε όσους δεν παρακολουθούν ντιμπέιτ ή δεν ενημερώνονται διαβάζοντας ή, απλώς, ανήκουν σε άλλη γενιά. Είναι όμως αυτό το σημείο συνάντησης του διαρκώς χθες με το καλπάζον σήμερα; Ή απλώς το χθες υποδύεται το σήμερα άτσαλα και με το ζόρι;
Η προσποίηση μεγαλώνει την απόσταση. Τα σύμπαντα παραμένουν παράλληλα. Δεν φταίει το μέσον γι’ αυτό, αλλά το μήνυμα.