Σε πρόσφατη ραδιοφωνική συνέντευξη ρώτησα ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ να μου πει κάτι θετικό που έχει κάνει η κυβέρνηση της Ν.Δ. τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Υστερα από μερικά δευτερόλεπτα σιγής, προσπάθησε να αποφύγει την ουσία της ερώτησης και απάντησε κάποια πολιτικάντικη εξυπνάδα. Επί της ουσίας, αρνήθηκε να αρθρώσει έστω και μία θετική κουβέντα για τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη.
Πώς θα πάμε, όμως, μπροστά αν οι πολιτικοί αντίπαλοι αντιμετωπίζονται σαν να είναι μισητοί εχθροί ή σατανάδες μεταμορφωμένοι; Πώς, δηλαδή, μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αύριο θα συνεχίσει την εξαιρετική πολιτική π.χ. Πιερρακάκη στην ψηφιοποίηση του κράτους, όταν δεν δέχεται καν να αναγνωρίσει το θετικό έργο του; Θυμίζω ότι από την εμμονή της Κουμουνδούρου να αντιπολιτευτεί τον Μητσοτάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε να καταψηφίζει τις κρίσιμες συμφωνίες αμυντικής συνεργασίας Ελλάδας – Γαλλίας και ΗΠΑ – Ελλάδας, οι οποίες, θυμίζω, βρίσκονταν στον πυρήνα των επιδιώξεων της κυβέρνησης Τσίπρα.
Τα ίδια πάνω-κάτω συμβαίνουν και με τη Ν.Δ. Κληρονόμησε από τον ΣΥΡΙΖΑ ένα «κομπόδεμα» 30+ δισεκατομμυρίων ευρώ, που βοήθησε πολύ στις δημοσιονομικές ανάγκες της χώρας επί Ν.Δ. Και αντί να το αναγνωρίσει στον κ. Τσακαλώτο, το μόνο που βρήκε να πει ήταν ότι το «μαξιλάρι» αυτό ήταν αποτέλεσμα της ανάλγητης φορολογίας που επέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ στη μεσαία τάξη.
Η χώρα, όμως, πρέπει να γυρίσει σελίδα. Χρειάζεται η συνεργασία των πολιτικών κομμάτων –τουλάχιστον αυτών που έχουν κυβερνήσει– για να πάψει η μία κυβέρνηση να γκρεμίζει αυτά που έχτισε η προηγούμενη. Το ζητάει η κοινή γνώμη σε όλες τις δημοσκοπήσεις, αλλά το πολιτικό σύστημα βολεύεται να είναι κολλημένο στο «χθες».
Με εξαίρεση τη συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου (των κάποτε «αιώνιων εχθρών» Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ), η οποία έδειξε ότι οι διαφορές των κομμάτων εξουσίας δεν είναι δα και αγεφύρωτες. Πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί ένα συγκεκριμένο ευρωπαϊκό πλαίσιο θεσμών και κανόνων.
Η πραγματικότητα είναι ότι έπειτα από μία δεκαετία σκληρών αντιπαραθέσεων και αιματηρών μνημονιακών θυσιών, η χώρα έχει αρχίσει, επιτέλους, να μπαίνει σε μια κανονικότητα. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. κατάφερε, χωρίς σοβαρές αβαρίες, να αντιμετωπίσει τις μεγάλες κρίσεις που βρέθηκαν στον δρόμο της: τους τουρκικούς τσαμπουκάδες στο Αιγαίο και στη Θράκη, την πολύνεκρη πανδημία της COVID-19 και τον καταστροφικό πόλεμο στην Ουκρανία. Και τώρα είναι έτοιμη για το επόμενο μεγάλο βήμα – την επενδυτική βαθμίδα.
Είναι αλήθεια ότι ο κόσμος περίμενε κάποιες σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Στη Δικαιοσύνη, η οποία εξακολουθεί να είναι η πιο αργή σε όλη την Ευρώπη. Στην παρωχημένη λειτουργία του ελληνικού κράτους – όπως έδειξε ανάγλυφα η τραγωδία των Τεμπών. Αλλά και στη χειραγώγηση των θεσμών, όπως έδειξε το φιάσκο των υποκλοπών. Περίμενε και παρεμβάσεις για τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου στην ελληνική κοινωνία, όπου το 1/4 του πληθυσμού εξακολουθεί να ζει σε συνθήκες φτώχειας. Δεν έγιναν.
Παρ’ όλα αυτά, η Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια προχώρησε· ιδιαίτερα στην οικονομία. Η χώρα έχει μειώσει αρκετά την εξάρτησή της από το ρωσικό αέριο, ο πληθωρισμός είναι μικρότερος από πολλές ευρωπαϊκές χώρες –πέμπτος στην Ε.Ε.–, ο προϋπολογισμός έκλεισε με πρωτογενές πλεόνασμα σχεδόν 300 εκατομμυρίων ευρώ το 2022 και το ελληνικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι πλέον μικρότερο από αυτό της Ιταλίας.
Ασφαλώς το παραγωγικό μοντέλο της χώρας δεν άλλαξε, οι εισαγωγές εξακολουθούν να είναι περισσότερες από τις αυξανόμενες, πάντως, εξαγωγές, η ανεργία όμως μειώθηκε (περίπου κατά 400.000 άτομα), ενώ το πραγματικό εισόδημα του πολίτη έπειτα από σκαμπανεβάσματα φαίνεται να ισορροπεί σε θετικό σημείο.
Και οι προσδοκίες είναι καλύτερες. Το τουριστικό ρεύμα αναμένεται να είναι ισχυρότερο από το περυσινό – κάποιοι περιμένουν αυξημένα έσοδα στα 20 δισ. ευρώ σε σύγκριση με τα 18 δισ. το 2022. Η χώρα θα συνεχίσει να γίνεται αποδέκτρια ενός ισχυρού οικονομικού πακέτου από την Ε.Ε. μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης. Και ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας το 2023 εκτιμάται ότι θα πλησιάσει το 3%, από 1%-1,5% που ήταν οι αρχικές προβλέψεις.
Αν, μάλιστα, υπάρξει σταθερή κυβέρνηση μετά τις διπλές εκλογές, είναι βέβαιο ότι μεγάλες επενδύσεις (κυρίως στο real estate, στον τουρισμό και στην ενέργεια) θα έρθουν στη χώρα, μόλις ανάψει πράσινο φως για την πολυθρύλητη επενδυτική βαθμίδα.
Φτάσαμε επιτέλους στην πηγή και είμαστε έτοιμοι να πιούμε νερό. Δεν πρόκειται, εν μια νυκτί, η Ελλάδα να γίνει Σκανδιναβία. Ομως τα πράγματα βελτιώνονται και η χώρα προχωράει μπροστά με σταθερά βήματα. Μη μεμψιμοιρούμε μονίμως. Και ας βάλουμε όλοι λίγο πλάτη.