«Αστόλιστος άνθρωπος, τίποτ’ άλλο»

«Αστόλιστος άνθρωπος, τίποτ’ άλλο»

2' 51" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δίστασε. Για κλάσματα δευτερολέπτου. Αναρωτήθηκε αν «πρέπει να το πει δημόσια». Σχεδόν, όμως, αμέσως, ξεπέρασε την όποια αναστολή του και προχώρησε αποφασιστικά: «Γιατί όχι όμως;». Αφηγήθηκε λοιπόν, με τον δικό του παραστατικό τρόπο, ένα συμβάν από το διάστημα της νοσηλείας του με COVID, τις ημέρες του Πάσχα. «Μου έκαναν σε όλη τη διάρκεια του 24ωρου ενδοφλεβίως διουρητικά γιατί έτσι έπρεπε. Κι ένα βράδυ ξυπνάω μούσκεμα. Είχα κατουρηθεί. Τα σεντόνια, οι πιτζάμες μου… Ντρεπόμουν. Τι να κάνω; Να φωνάξω τις νοσοκόμες και να με δουν σε αυτήν την κατάσταση; Να χαλάσει η εικόνα μου; Ομως τι να κάνω; Εικόνα ξε-εικόνα… Ερχονται. Αψογες… “Σηκωθείτε, κ. Σαββόπουλε”, αλλάζουν τα πάντα, μου ζητούν να βγάλω τις πιτζάμες μου… Κάποια στιγμή, είμαι γυμνός, σαν ένα σκουλήκι, κατουρημένος, αισθάνομαι μια τόσο μεγάλη ντροπή… Δεν είμαι πια ούτε ο Σαββόπουλος, ούτε δεν ξέρω ποιος… Κι εκείνη τη στιγμή που το ένιωσα είχα ένα πολύ ευχάριστο συναίσθημα… ότι δεν είμαι τίποτα, μόνο ένα πλάσμα με καλή διάθεση. Παράξενη εμπειρία».

Ο τραγουδοποιός Διονύσης Σαββόπουλος και ο ηθοποιός Ιαν Χολμ στάθηκαν, με ένα άλμα της μνήμης και των ελεύθερων συνειρμών, δίπλα δίπλα.

Από την πρόσφατη, ραδιοφωνική, συνάντηση του Παύλου Τσίμα (στην καθημερινή εκπομπή του στον ΣΚΑΪ) με τον Διονύση Σαββόπουλο, έμειναν κυρίως οι πολιτικές δηλώσεις του. Αυτές προσφέρονταν εξάλλου για τη συνήθη τοξική λαίλαπα. Ποιο κόμμα στηρίζει και τι θα ψηφίσει. Και βέβαια η διαδικτυακή αστυνομία ανέλαβε να πράξει τα δέοντα. Δικαιούται ή όχι διά να ομιλεί ο Σαββόπουλος; Αλλοι καλλιτέχνες μπορεί να έχουν καρτ μπλανς στη δημόσια σφαίρα, μπορούν να δηλώνουν δωρεάν ό,τι θέλουν, πλην Σαββόπουλου. Δεν άρεσε αυτό που είπε άρα… φραγή. Κρίμα. Οχι για την αντίδραση. Ηταν μάλλον αναμενόμενη. Ετσι όπως ήρθαν τα πράγματα, πάντως, έμεινε ασχολίαστο, προφυλάχτηκε κατά κάποιον τρόπο από τον κανιβαλισμό, το πιο γενναίο, απρόβλεπτο, υπαρξιακά σπαρακτικό σχόλιο, που προϋποθέτει μεγάλη ψυχική προετοιμασία, ευρυχωρία, και, κυρίως, αυτογνωσία απέναντι στην ατσαλάκωτη, ιλουστρασιόν, δημόσια εικόνα. Πώς ομολογείς «είμαι γυμνός, σαν ένα σκουλήκι, κατουρημένος, αισθάνομαι μια τόσο μεγάλη ντροπή…» και ταυτόχρονα «δεν είμαι τίποτα, μόνο ένα πλάσμα με καλή διάθεση»; Πώς εκθέτεις την ηλικία, την ανημπόρια, και το κάνεις «με καλή διάθεση»; Θα πρέπει, πράγματι, να μη φοβάσαι το αύριο, να έχεις συμφιλιωθεί με τον χρόνο τον αληθινό. Να αναγνωρίζεις ότι δεν έχει νόημα να κρύψεις τίποτα, γιατί έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλοι…

Το 1997 ο Ιαν Χολμ ερμήνευσε, αλησμόνητα, τον σαιξπηρικό Ληρ στη Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα. Στην περίφημη σκηνή της καταιγίδας, αυτός ο «ανήμπορος και καταφρονεμένος γέρος» έσκισε τα ρούχα του και εμφανίστηκε για πρώτη φορά, έως τότε, στην ιστορία του ρόλου, γυμνός. Στάθηκε στην αμφιθεατρική σκηνή ολόγυμνος, ένα κράμα λύτρωσης και συντριβής, αδύναμος σαν βρέφος, απελευθερωμένος σαν άνθρωπος που βαδίζει στο τέλος, συμφιλιωμένος με τη φύση, την τρέλα, τον εαυτό του. Ακάλυπτος, με σώμα φθαρμένο, λόγω ηλικίας, μια γύμνια όμως περισσότερο ψυχική παρά σωματική, «αστόλιστος άνθρωπος / τίποτ’ άλλο, παρά ένα κακόμοιρο, γυμνό διχαλωτό ζώο», απαλλαγμένος από το στέμμα, διωγμένος από τις κόρες του, έρχεται αντιμέτωπος με τον πόνο της αυτογνωσίας. Ανάμεσα στη ζωή και στο θέατρο η απόσταση δεν μετριέται. Τα σχήματα λόγου που ακυρώνουν τις διακυμάνσεις («το θέατρο της ζωής»), οι μεταφορές και οι λυρικές εκφράσεις, δηλώνουν αισθήματα και όχι πράξεις. Ο τραγουδοποιός Διονύσης Σαββόπουλος και ο ηθοποιός Ιαν Χολμ στάθηκαν, με ένα άλμα της μνήμης και των ελεύθερων συνειρμών, δίπλα δίπλα. Δεν ήταν μόνο η γύμνια που τους έφερε κοντά αλλά και η τόλμη. Η ανάγκη να απεκδυθούν τον ρόλο και να ενδυθούν το ανθρώπινο. Δηλαδή, τη φθαρτότητα. Τον χρόνο «αστόλιστο», αμασκάρευτο, αποδεκτό.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή