Θα βουλιάξει το νησί φέτος!

1' 42" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Είχε κάµποσα χρόνια να βρεθεί στην πρωτεύουσα του νησιού της. Εκανε έναν περίπατο δίπλα στη θάλασσα. Το πρώην «Ξενία», παρά την πινακίδα που προαναγγέλλει την αποκατάστασή του για την «προώθηση της αστικής κινητικότητας και αναζωογόνησης», παραμένει ένα κουφάρι από μπετόν και σίδερα. Πόσο την είχε εντυπωσιάσει η τοιχογραφία του Αλέκου Φασιανού, με τα ναυτάκια, στον χώρο του ισογείου, όταν πιτσιρίκα είχε περάσει το κατώφλι του… Το διπλανό αρχοντικό, με τα θολωτά παράθυρα, ετοιμόρροπο. Μόνο το κοντάρι στέκει ακόμη όρθιο στο μπαλκόνι του. Ποια σημαία να ανέμιζε κάποτε εκεί; Της Ηγεμονίας; Της μητέρας πατρίδας;

Το πιο παλιό ζαχαροπλαστείο στην πλατεία με το μαρμάρινο λιοντάρι έχει το ίδιο όνομα, αλλά σε τίποτα δεν θυμίζει εκείνο όπου λαχταρούσε να βρεθεί για παγωτό κασάτο ή πάστα αμυγδάλου στα παιδικά της χρόνια. Η μουσική είναι εκκωφαντική, η σερβιτόρα αγέλαστη, η διακόσμηση θυμίζει νυχτερινό κλαμπ. Γύρω, σουβλατζίδικα, παγωτατζίδικα και καφέ γνωστών αλυσίδων.

Το νησί ετοιμάζεται για την τουριστική σεζόν. Στα μαγαζιά με σουβενίρ τα ράφια γεμίζουν με εμπορεύματα: μπιχλιμπίδια, μαγνητάκια, παρεό, φτιαγμένα σε χώρες της Ασίας στην πλειονότητά τους. Οι παραλίες στρώνονται με χαλίκι για να χωρέσουν περισσότερες ξαπλώστρες. Τα beach bars προσθέτουν ψυγεία για να ανταποκριθούν στη ζήτηση.

«Θα βουλιάξει το νησί», ακούς δεξιά κι αριστερά. Η έξαψη του τουρισμού της ποσότητας, όχι της ποιότητας.

Ο τόπος προικισμένος με γη εύφορη. Ομως τα αμπέλια και οι ελιές δεν έχουν παρά λίγους φροντιστές. Ποιος θέλει ν’ ακούσει για αγροτιά; Δουλειά σε κάποια τουριστική επιχείρηση το καλοκαίρι, ταμείο ανεργίας τον χειμώνα, κι «έχει ο θεός, κανένας δεν χάνεται»: αυτή είναι η νομοτέλεια των πραγμάτων εδώ και δεκαετίες. Οσους (ντόπιους και μη) μιλούν για φέρουσα ικανότητα, για βιώσιμη ανάπτυξη, για ανάγκη τήρησης πολεοδομικών και περιβαλλοντικών κανόνων, για έλλειμμα υποδομών, τους κοιτούν σαν εξωτικά πτηνά. «Τι μας λέτε, καλέ; Τουρισμός, η ατμομηχανή της οικονομίας. Ο μόνος δρόμος!».

Ο δικός της δρόμος την έφερε στο λιμάνι. Το πλοίο της θα έφευγε σε λίγο. Από το κατάστρωμα έριξε μια τελευταία ματιά. Η κλίμακα διαφορετική από μακριά. Οι αλλαγές που την πλήγωναν χάνονταν. Το νησί φαινόταν ίδιο μ’ αυτό που πάντα κουβαλάει μέσα της.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή