Το εκλογικό αποτέλεσμα περιέγραψε καθαρά, μεταξύ άλλων και κάτι έξω από επιτυχημένες ή αποτυχημένες στρατηγικές και τακτικές, κατασκευασμένο με τα στοιχεία μιας συλλογικής επιθυμίας: να ανακτηθεί η χαμένη πίστη στο μέλλον· είναι ένα ρεύμα που έχει αρχίσει να διαγράφεται αδρά ενάντια στη διαβρωτική άνοδο της δυστοπίας. Το μέλλον είχε πάψει από καιρό να είναι μαγνήτης. Είχε εξοστρακιστεί για τους πολλούς κατά τις ημέρες του θυμού και της ρήξης, των απανωτών κρίσεων που εγκαθιστούσαν μια συνθήκη πρωτόγνωρης αβεβαιότητας και χάρασσαν διαδρομές μόνο στο αξεδιάλυτο σήμερα· σαν μια μαύρη κουρτίνα να είχε πέσει στη θέση του αύριο, η οποία ακύρωνε την έννοια της θετικής συνέχειας, του ατέρμονου χρονικού ξετυλίγματος προς τα εμπρός. Πλέον έχει ανοίξει ο ψυχικός ορίζοντας και μέσα από αυτό το κενό το μάτι βλέπει τους λόγους για τους οποίους οφείλει κάποιος να είναι αισιόδοξος. Δεν ήταν μόνο η κόπωση από τη μαυρίλα των αδιεξόδων που κατηύθυνε την πλειοψηφούσα ψήφο στην περισσότερο σταθερή οδό, αλλά και η βουλή της κοινωνίας να οραματιστεί καταστάσεις όπου είναι δυνατόν να επιχειρηθούν βελτιώσεις, να πιστέψει ότι η τραγωδία δεν είναι η μοναδική κληρονομιά των κρίσεων, είναι κι εκείνο το παράθυρο δυνατότητας να σκεφτούμε και να περιγράψουμε ξανά τον κόσμο.
Καιρό τώρα λέμε ότι οι κρίσεις επιταχύνουν την εμφάνιση τάσεων, μετασχηματίζουν τις κοινωνίες, αλλάζουν τις ισορροπίες δυνάμεων. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν μπορούν πλέον να λυθούν μέσα στα πλαίσια που τα δημιούργησαν. Κι αν υπάρχουν άτομα και ομάδες που έχουν ισχυρό συμφέρον να παραμείνουν τα πράγματα όπως έχουν, οι περισσότεροι λαχταρούν να δουν να οικοδομείται ένας διαφορετικός, πιο ανθεκτικός, βιώσιμος κόσμος. Δύσκολα, με μόχθο, θυσίες, αγώνα, συγκρούσεις. Τίποτα δεν αυτορρυθμίζεται. Ομως χρειάζεται βλέμμα μπροστά. Ανοιχτή οδός. Το περιορισμένο παρόν που ζούμε, το «εδώ και τώρα», αυτό το στενό κομμάτι μιας πολύ ευρύτερης πραγματικότητας, αναδύεται όχι μόνο μέσα από το παρελθόν, διαμορφώνεται ισχυρά και από τις πεποιθήσεις μας για το μέλλον. Ανακτώντας την πίστη στο αύριο δημιουργούμε μια πίεση γι’ αυτό που λείπει από τη δημόσια ζωή: μια ποιοτική μετατόπιση της πολιτικής συνείδησης σε περισσότερο στέρεες θέσεις ενάντια σε βραχυπρόθεσμες περιπλοκές και μακροπρόθεσμες αβεβαιότητες. Αυτή η ανάγκη μεταβιβάζει στο κόμμα που θα κυβερνήσει μια πολύ μεγάλη ευθύνη, ένα πραγματικά βαρύ φορτίο.