Καλή αρχή, λοιπόν. Μακάρι η εκκίνηση εντατικών ελέγχων και επιβολής προστίμων, στη Μύκονο, να μη μείνει καθ’ οδόν από καύσιμα. Εδώ και τρεις μήνες (από τις 7 Μαρτίου και το «μαφιόζικο» χτύπημα εναντίον αρχαιολόγου) ασχολούμαστε με το κυκλαδίτικο νησί, καθώς, σχεδόν καθημερινά, δημοσιεύονται όσα όλοι οι εμπλεκόμενοι (ιδιώτες, κυβερνώντες, κεντρική και τοπική εξουσία, δημόσια διοίκηση) γνώριζαν και από ευγενή άμιλλα συγκάλυπταν.
Στη χθεσινή «Κ» (ρεπορτάζ Γιώργου Λιάλιου) αποκαλύπτονται, σε νέα πορίσματα, επιπλέον πολεοδομικές παραβάσεις, ιστορίες που επικάθονται σε άλλες προηγούμενες αφηγήσεις, συναπαρτίζοντας το σίριαλ, σε πολλούς κύκλους επεισοδίων, υπό τον γενικό τίτλο «το πριγκιπάτο της Μυκόνου». Πρόκειται, βέβαια, για «τίτλο εργασίας», όπως λέγεται στην κινηματογραφική ορολογία. Γιατί, αν το κουβάρι αρχίσει να ξετυλίγεται, οι Κυκλάδες –για να μην πούμε η νησιωτική Ελλάδα– έχουν και άλλα… τουριστικά αξιοθέατα.
Δεκάδες αυθαιρεσίες καταγράφονται στις εκθέσεις αυτοψίας: κτίσματα, μπαζώματα, κατασκευές ορατές και «αόρατες». Το πιο πρόσφατο πρόστιμο που επιβλήθηκε προσεγγίζει τα δύο εκατομμύρια ευρώ. Το υπουργείο Περιβάλλοντος πήρε, καθώς φαίνεται, το θέμα ζεστά, οι αρμόδιοι επιθεωρητές κάνουν τη δουλειά τους, η πολεοδομία εργάζεται προς τη σωστή κατεύθυνση, οι δικαστικές και αστυνομικές αρχές το ίδιο, οι υπηρεσίες του δήμου κ.ο.κ. Εν ολίγοις: όταν ο κρατικός μηχανισμός κινήθηκε με, πραγματικό και όχι επικοινωνιακό, στόχο την πάταξη της διαφθοράς, όλα λειτούργησαν όπως προϋποθέτει και απαιτεί κάθε ευνομούμενη δημοκρατία.
Ως «διά μαγείας», το πολιτικό σύστημα και η δημόσια διοίκηση, σε όλες τις εκφάνσεις της, που καταγγέλλονται ως διαβρωμένοι και διαπλεκόμενοι μηχανισμοί, δείχνουν, εν προκειμένω, συντονισμένα, τον καλύτερο εαυτό τους. Κανείς δεν είναι τόσο αφελής ή ρομαντικός ώστε να πιστεύει ότι το σίριαλ θα κλείσει με το δίκαιο να θριαμβεύει και να αποκαθίστανται πλήρως ο νόμος και η τάξη.
Είναι, όμως, πολύ σημαντικό για την τραυματισμένη αξιοπιστία προσώπων και θεσμών να αποκατασταθεί σταδιακά το κύρος τους. Δεν χρειάζονται γι’ αυτό πύρινοι λόγοι και δηλώσεις. Αρκεί σιωπηλή και συστηματική δουλειά από τους αρμοδίους, που θα αντιληφθούν ότι ο εκμαυλισμός από το χρήμα μπορεί (και) να μην έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι «τακτοποιήσεις» δεν πολλαπλασιάζουν μόνο τις στρεβλώσεις και τα αδιέξοδα. Παγιώνουν την καταστροφή, τόσο ηθική όσο και περιβαλλοντική, ως κανονικότητα.