Η νίκη του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη την περασμένη Κυριακή επί του αντιπάλου κ. Αλέξη Τσίπρα υπήρξε συντριπτική. Η κυριαρχία του στο κόμμα του οποίου ηγείται αδιαμφισβήτητη. Ολα αυτά τον καθιστούν κυρίαρχο της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Τίποτε ωστόσο στην πολιτική δεν είναι τελεσίδικο.
Ο ηττημένος προκαλεί ενίοτε συμπάθεια και ενδέχεται να επιτύχει επανασυσπειρώσεις, αν και όχι βέβαια διαστάσεων ανατρεπτικών. Το κλίμα αλλάζει στην πολιτική, αλλά όχι τόσο δραστικά ή σε μικρό διάστημα.
Παράλληλα, ένας πανίσχυρος πρωθυπουργός μπορεί να είναι το ζητούμενο, ιδιαίτερα σε μια εποχή που μια στρατιά αναλυτών οικτίρουν την έλλειψη ηγετών σε όλη την Ευρώπη. Ωστόσο, κάθε τι που υπερβαίνει –ή έτσι φαίνεται τουλάχιστον– σημαντικά τον μέσο όρο ενίοτε προκαλεί απώθηση στον κοινό πολίτη.
Ο κ. Μητσοτάκης το γνωρίζει αυτό πολύ καλά και ακόμη περισσότερα. Εξ ου και απευθύνει συνεχώς μηνύματα και προτροπές για μετριοπάθεια, άοκνη μάχη και αυτοσυγκράτηση, προς τα στελέχη που τον περιβάλλουν.
Είναι από μιαν άποψη ο κ. Μητσοτάκης ένα παράδοξο εις την ελληνική πολιτική ζωή. Κεντρώος και φιλελεύθερος εξελέγη ηγέτης ενός κόμματος, που στον πυρήνα και στην πλειοψηφία του ήταν η κομματική έκφραση της παραδοσιακής «Δεξιάς», εάν υποτεθεί ότι η λέξη αυτή έχει κάποιο περιεχόμενο στις μέρες μας.
Πείσμων και συστηματικός, αρνήθηκε κάθε προσαρμογή στα θεσμικώς ούτως ειπείν ισχύοντα στην ελληνική «Δεξιά». Αντίδραση δεν υπήρξε εκ των έσω. Κάποιοι πιστεύουν ότι η κοινωνία άλλαξε ριζικώς. Ενδέχεται να έχουν δίκαιο. Αλλά ίσως να προσδίδουν τοπικό περιεχόμενο σε λέξεις και αντιλήψεις του συρμού της εποχής.
Πολλά έχουν ειπωθεί από εμβριθώς σκεπτόμενους πολιτικούς και αναλυτές περί των λόγων που οδήγησαν στην εκτίναξη του κ. Τσίπρα στην εξουσία. Και ασφαλέστατα ισχύουν σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό. Ενδεχομένως, όμως, να επρόκειτο απλώς για έναν «μικροαστικό αριστερισμό». «Αριστερισμός, η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», έγραφε κάποτε ο Λένιν.
Εάν αυτό συμβαίνει, ίσως να έχουμε εισέλθει πλέον σε μία φάση ενός «μικροαστικού φιλελευθερισμού» με επιδόματα, καλάθια της νοικοκυράς και άλλα εξωπραγματικά. Ο κ. Μητσοτάκης έχει ασφαλώς επίγνωση της καταστάσεως και των δυσκολιών που θα αντιμετωπίσει εάν οι εκλογές τον αναδείξουν πρωθυπουργό μιας κυβερνήσεως ισχυρής και αυτοδύναμης.
Και επειδή είναι πολιτικός με πεποιθήσεις ισχυρές, θα επιχειρήσει, όχι απλώς έναν σαρωτικό μετασχηματισμό της οικονομίας, αλλά και μία ριζοσπαστική μετάλλαξη του Ελληνα πολίτη σε Ευρωπαίο από απόψεως θεωρήσεως ζωής, νοοτροπίας και συμπεριφοράς.
Κάποιοι αντίπαλοί του θα σπεύσουν να παρομοιάσουν τον κ. Μητσοτάκη με τον «σχοινοβάτη» του Ζαρατούστρα, που επιχειρώντας την αναβάθμιση του μέσου ανθρώπου σε ανώτερο, έχασε την ισορροπία του όταν ένας «παλιάτσος» εμφανίσθηκε και εντέλει ο σχοινοβάτης συνετρίβη στην πλατεία, δημιουργώντας πανικό στο πλήθος.
Τίποτε βέβαια δεν θα συμβεί από αυτά. «Παλιάτσος» δεν υπάρχει επί σκηνής. Αλλά ένα περιβάλλον απόλυτα ασταθές, που επιβάλλει σύνεση, προσοχή και όχι ριζοσπαστικές κινήσεις.