Εγινε προχθές θέμα συζήτησης στα γραφεία της «Κ» ή, έστω, σε ένα από αυτά. Ηταν και λίγο για να ξεφύγουμε από τα μετεκλογικά, που την ίδια στιγμή είναι και προεκλογικά: η αναπάντεχη ανατροπή το τελευταίο κυριολεκτικά λεπτό στο γερμανικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου δεν ανέδειξε μονάχα τη σαγήνη του αθλήματος, αλλά και μια ενδιαφέρουσα –νομίζω– κοινωνική, πολιτισμική πτυχή.
Πολύ συνοπτικά: μέσα στο γήπεδό της η Μπορούσια Ντόρτμουντ έπρεπε απλώς να κερδίσει τη βαθμολογικά αδιάφορη Μάιντς για να στεφθεί πρωταθλήτρια. Την ίδια ακριβώς ώρα, η ανταγωνίστριά της Μπάγερν Μονάχου έπαιζε εκτός έδρας στην Κολωνία, θεωρητικά πιο δύσκολο έργο.
Η Ντόρτμουντ, όμως, βρέθηκε να χάνει 2-0 στα πρώτα είκοσι πέντε λεπτά, έχασε πέναλτι και με το ζόρι κατάφερε να ισοφαρίσει σε 2-2 στο τελευταίο λεπτό – όπου, όμως, η Μπάγερν πήρε τη νίκη στην Κολωνία στο ίδιο λεπτό κι έκλεψε το πρωτάθλημα.
Οι ειδήμονες έχουν να λένε ότι η φετινή Μπάγερν ήταν απλώς κάκιστη. Και όχι μόνον οι αναλυτές, αλλά και η ίδια η… Μπάγερν. Ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη οι πανηγυρισμοί, η διοίκηση απολύει αμέσως τον διευθύνοντα σύμβουλο Ολι Καν και τον τεχνικό διευθυντή Χασάν Σαλιχάμιτζιτς. Μάλιστα, στον Καν δεν επέτρεψαν να είναι στον αγώνα και έστειλε τα συγχαρητήρια στους παίκτες με ανάρτηση.
Το αποκορύφωμα; Ο επιθετικός της Μπάγερν Τόμας Μίλερ δήλωσε μετά τη λήξη ότι η ομάδα του δεν άξιζε το πρωτάθλημα: «Ολοι όσοι ενδιαφέρονται για το ποδόσφαιρο πρέπει να έχουν μια υποσυνείδητη αίσθηση ότι δεν το αξίζουμε πραγματικά. Και το παραδέχομαι»(!).
Δύο ακόμα πράγματα: το πρώτο, όπως σχολίασε καλός συνάδελφος προχθές, με το σφύριγμα της λήξης, οι παίκτες της Ντόρτμουντ κατέρρευσαν. Κι ωστόσο, στις εξέδρες, με υψωμένα τα κασκόλ, οι φίλαθλοι συνέχισαν να τραγουδούν.
Δεύτερον, η αδιάφορη, μικρομεσαία Μάιντς πήγε να παίξει στην καυτή έδρα τής σχεδόν έτοιμης πρωταθλήτριας και πήγε για να κερδίσει. Μπορεί να ήταν αδιάφορη βαθμολογικά, μπορεί οι παίκτες της να μην είχαν κίνητρο ή να έληγαν τα συμβόλαιά τους και να αδημονούσαν για να ξεκουραστούν, ωστόσο χτύπησαν το παιχνίδι κανονικά και μετά τη λήξη αυτοί παρηγορούσαν τους αποκαρδιωμένους αντιπάλους τους…
Είναι Γερμανοί· δεν σταματούν ποτέ. Εχουν ένα παιχνίδι, αδιάφορο ή όχι, θα το παίξουν στα ίσα. Χάνουν το πρωτάθλημα το τελευταίο λεπτό κι ωστόσο ο κόσμος τραγουδάει.
Το ποδόσφαιρο δεν είναι κάτι αποκομμένο από τον πολιτισμό ως καθημερινότητα και από τον πολιτισμό ως συλλογική ψυχική εγγραφή μιας κοινωνίας. Και δεν είναι αυτή μια άκριτη αποθέωση ενός ξένου λαού ο οποίος έχει δείξει με τον πιο φρικιαστικό τρόπο τι σημαίνει «δεν σταματώ ποτέ». Είναι, όμως, μια ενδιαφέρουσα πτυχή που υπερβαίνει το στενό πλαίσιο του αθλητισμού.