Το σώμα των πιστών Χριστιανών είναι ένας ζωντανός, δυναμικά παλλόμενος και διαρκώς εξελισσόμενος οργανισμός. Και εάν εις την επιφάνεια φαίνεται να επικρατεί συνήθως ηρεμία ή αδράνεια, υπόγειες διαδρομές και ρεύματα δεν έπαυσαν ποτέ να υφίστανται.
Ηδη περί τα τέλη του 1ου αιώνα μ.Χ., ο επίσκοπος Ρώμης Κλήμης στην Α΄ Επιστολή του προς Κορινθίους –την πλέον «ανήσυχη» Εκκλησία που είχε ιδρύσει ο Απόστολος Παύλος– προέβαλε ως πρότυπο διοικήσεως την οργάνωση του ρωμαϊκού στρατού προς εξασφάλιση της ευρύθμου λειτουργίας της.
Η εμφάνιση νέου κόμματος συντηρητικών αντιλήψεων, με ισχυρό χριστιανικό υπόβαθρο –Νίκη αποκαλούμενο– και η πιθανότητα εισόδου του εις τη Βουλή προκάλεσε ανησυχία στην Κεντροδεξιά. Αλλά ταυτόχρονα και μία αυστηρότατη αντίδραση του Αρχιεπισκόπου κυρίου Ιερωνύμου, που έκρινε σκόπιμο να διακηρύξει την πλήρη ουδετερότητα της Εκκλησίας από τα πολιτικά δρώμενα στη χώρα μας. Η αναφορά του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου στον «Μακαριστό προκάτοχό» του Σεραφείμ, που είχε επισημάνει ότι η Εκκλησία «ούτε πολιτεύεται, ούτε συμπολιτεύεται, ούτε αντιπολιτεύεται», για να προσθέσει και ο ίδιος πως «ούτε κομματίζεται», δεν ήταν ασφαλώς τυχαία.
Διότι απλούστατα ο «κυρός Σεραφείμ» ευθύς μετά την αριστίνδην εκλογή του στον θρόνο της Αρχιεπισκοπής, κήρυξε πόλεμο απηνή κατά των «παραεκκλησιαστικών οργανώσεων» –όπως υποτιμητικά χαρακτηρίζονται– που πλείστες όσες από αυτές κατηγορήθηκαν για πολιτική χειραγώγηση των πιστών. Αλλά οι πολιτικοί είναι αδηφάγα όντα και οι πιστοί χριστιανοί συγκροτούν για αυτούς ίσως τη μεγαλύτερη δεξαμενή ψηφοφόρων. Μητροπολίτες, γέροντες και μονές αναδείχθηκαν σε πόλους πολιτικής ισχύος, την εύνοια των οποίων διεκδικούν οι θηρευτές της πολιτικής εξουσίας.
Ζούμε μία περίοδο σαρωτικών ανατροπών. Οχι απλώς στον οικονομικό τομέα, που επηρεάζει άμεσα την καθημερινότητα του ατόμου. Θεμελιακές αντιλήψεις, όπως ο ρόλος και το περιεχόμενο του εθνικού κράτους και της Εκκλησίας, έχουν ανάγκη επαναπροσδιορισμού, διότι υπάρχει κίνδυνος να περιπέσουν σε αχρηστία – μουσειακά εκθέματα με άλλα λόγια ή κέρινα ομοιώματα του παρελθόντος.
Η Νίκη, το νέο κόμμα που ταράζει την ησυχία των πάσης φύσεως κρατούντων, είναι ένα σύμπτωμα της πλέον ήπιας μορφής. Είναι μία προειδοποίηση ότι οι σταθερές, που επί δύο αιώνες συγκροτούσαν τη φυσιογνωμία αυτής της χώρας, έχουν ανάγκη ριζικής αναζωογονήσεως.