Σε τι συνίσταται η «παντοδυναμία» της Ν.Δ. και του Κυριάκου Μητσοτάκη, την οποία αμέσως μετά τις εκλογές της 21ης Μαΐου επισείει ο ΣΥΡΙΖΑ ως απειλή και διακύβευμα ενόψει της δεύτερης κάλπης; Η Ν.Δ. βγήκε από την πρώτη εκλογική αναμέτρηση αναμφίβολα ενισχυμένη. Επιτυχία και του κόμματος και της ηγεσίας του. Ομως το 40,79% που έλαβε, δεν είναι ποσοστό εξωπραγματικό για τα ελληνικά εκλογικά δεδομένα. Αντιθέτως, με εξαίρεση τις εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 και του 2015, τις αναμετρήσεις της οικονομικής κρίσης, με όλες τις ιδιαιτερότητες που αυτή η συνθήκη έφερε στο πολιτικό σκηνικό, η χώρα κυβερνήθηκε στο μεγαλύτερο μέρος της Μεταπολίτευσης από κυβερνήσεις που εξελέγησαν με τέτοια ή και μεγαλύτερα ποσοστά.
Εάν υπάρχει κάτι διαφορετικό στη σημερινή συγκυρία, αυτό δεν έγκειται στην ισχύ του πρώτου κόμματος, αλλά στην αδυναμία του δεύτερου. Το 20,07% που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ και, κυρίως, η μεγαλύτερη των 20 ποσοστιαίων μονάδων διαφορά από τη Ν.Δ. είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό και θα πρέπει να ανατρέξει κάποιος στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, στις πρώτες πρώτες εκλογικές αναμετρήσεις, για να εντοπίσει ανάλογες διαφορές. Στην πραγματικότητα, εάν αθροίσει κάποιος τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, και πάλι το άθροισμα θα υπολείπεται του ποσοστού που έπαιρνε το δεύτερο κόμμα στις αναμετρήσεις του ισχυρού δικομματισμού Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ.
Είναι αυτή η αριθμητική που αναδεικνύει γλαφυρά ότι τα κόμματα που κινούνται στον χώρο της Κεντροαριστεράς «αιματοδοτήθηκαν» από τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ την περίοδο της οικονομικής κρίσης και από αυτή τη μάζα ψηφοφόρων εξακολουθούν να αντλούν τη δυναμική τους. Αυτό απέτυχε να «διαβάσει» σωστά ο ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα είχε την ευκαιρία να γίνει ο αδιαμφισβήτητος διάδοχος του ΠΑΣΟΚ στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Και κατάφερε να μετατρέψει μόνο του τη διαδοχή αυτή σε διεκδίκηση. Εδωσε χώρο και χρόνο στο ΠΑΣΟΚ να ανασυγκροτηθεί και την ίδια στιγμή αναλώθηκε σε αδέξιες αμφισημίες και αμφιλεγόμενες κινήσεις αμφίπλευρης διεύρυνσης, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα να διώξουν περισσότερους ψηφοφόρους από όσους κατάφεραν να συγκινήσουν και να προσελκύσουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επισείει τώρα την απειλή μιας «παντοδύναμης» κυβέρνησης. Είναι, όμως, αμφίβολο αν αυτό το μήνυμα έχει αντίκρισμα στους πολίτες, που, όπως αποδείχθηκε, αποζητούν μια συνταγή σταθερότητας, δεν ψάχνουν εύκολες λύσεις, θέλουν μια ευθύγραμμη πορεία, ώστε να ξέρουν πού βαδίζουν. Επίσης, οι ισχυρές κυβερνήσεις δεν είναι συνθήκη άγνωστη, είναι ένας πολυετής κανόνας, που διακόπηκε από την έκτακτη συνθήκη της οικονομικής κρίσης. Είναι κάτι με το οποίο στην πλειονότητά τους οι ψηφοφόροι είναι εξοικειωμένοι. Οπως είναι εξοικειωμένοι με ισχυρές αντιπολιτεύσεις, που μπορούν να λειτουργήσουν ως αποτελεσματικό ανάχωμα σε φαινόμενα αλαζονείας ή αυθαιρεσίας. Το ερώτημα είναι ποιος μπορεί σήμερα να αποτελέσει την ισχυρή αντιπολίτευση.