Αν είχαμε τη δυνατότητα να καλέσουμε τον Ουμπέρτο Εκο να σχολιάσει το πιθανολογούμενο τέλος του πολιτικού κύκλου της ελληνικής κρίσης θα αρκούσαν δύο, μόνο, εικόνες: της Ζωής Κωνσταντοπούλου να σχηματίζει γεμάτη νάζι καρδούλες μπροστά στον φωτογραφικό φακό και της πάλαι ποτέ τηλεπαρουσιάστριας Ράνιας Θρασκιά να είναι καλεσμένη στην εκπομπή του Γιώργου Λιάγκα ως νεοεκλεγείσα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Σαν μια αόρατη τομή στον χρόνο που αχρηστεύει περισπούδαστες αναλύσεις, τηλεοπτικά πάνελ και ραδιοφωνική φλυαρία, τα δύο αυτά στιγμιότυπα δεν θα μπορούσαν να εικονογραφήσουν καλύτερα το πέρασμα από τις αντιμνημονιακές σχάσεις στη νέα εποχή της μητσοτακικής κανονικότητας.
Ομως η επιστροφή της πρώην προέδρου της Βουλής στο πολιτικό προσκήνιο δημιουργεί σήμερα μια κάπως άβολη σύγχυση στον μιντιακό μικρόκοσμο που δεν ξέρει τι να κάνει με τη «μεταλλαγμένη» Ζωή του 2023: τη χαμογελαστή, εγκάρδια, χαλαρή, «αγάπη μόνο» πρόεδρο της Πλεύσης Ελευθερίας, έναν ανθρωπότυπο, δηλαδή, σε πλήρη αντιδιαστολή με τη διαρκώς θυμωμένη φιγούρα του 2015. Από την υψωμένη γροθιά πάνω από το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη σε μια ζεν, νεοχίπικη εκδοχή που έχει αφήσει άναυδους όσους τη θυμόμαστε από εκείνο το πολύ δύσκολο καλοκαίρι του δημοψηφίσματος.
Στην πιο άχαρη θέση βρίσκεται η ίδια η Ζωή Κωνσταντοπούλου που θα πρέπει να υφίσταται την πιο άβολη ερώτηση που έχει τεθεί ποτέ σε προεκλογική περίοδο: «Τι συνέβη και έχετε γλυκάνει τόσο;». Ενώ δεν είμαι καθόλου της woke κουλτούρας αναρωτιέμαι αν μια αντίστοιχη ερώτηση θα γινόταν ποτέ σε έναν άνδρα πολιτικό. «Καλησπέρα σας, κύριε Παπαδόπουλε, σας βλέπουμε ανανεωμένο, θα μπορούσαμε να σας ρωτήσουμε τι έχει συμβεί;». Θεωρητικά είναι μια αθώα απορία που εκφέρεται πάντα με ευγένεια και ευπρέπεια, αλλά έχω την αίσθηση ότι από πίσω της κουβαλάει ένα σωρό στερεότυπα, τα οποία επίσης θεωρητικά δεν θα έπρεπε να έχουν θέση σε μια πολιτική κουβέντα. Γιατί, τελικά, αυτό που υπονοείται στον αέρα δεν λέγεται ποτέ στα ίσα: ότι δηλαδή το αγαπησιάρικο, κουλ ύφος της Ζωής Κωνσταντοπούλου μπορεί να οφείλεται σε κάποια θεαματική αλλαγή στην προσωπική της ζωή. Από αυτή την άποψη θαυμάζω την ψυχραιμία και την αυτοσυγκράτηση της προέδρου της Πλεύσης Ελευθερίας. Την ίδια στιγμή είμαι σίγουρος ότι ξέρει πολύ καλά πως αυτή η νέα της «εικόνα» αποδίδει και πολιτικά. Μια εικόνα που δεν έρχεται μόνη της· έρχεται και με πολιτικές μετατοπίσεις από την εποχή του Μακεδονικού (ήταν και παραμένει ορκισμένη πολέμιος της συμφωνίας των Πρεσπών) και μας πάει στο νεότευκτο «δεν κοιτάμε ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, μόνο μπροστά», δηλαδή σε μια πιο «πασιφιστική» ανάγνωση της κοινωνικής πραγματικότητας που της φέρνει ψήφους από ετερόκλητα ακροατήρια. Ας μιλάμε γι’ αυτά με τη Ζωή. Τα υπόλοιπα δεν ενδιαφέρουν κανέναν.