Οι κραυγές ποτέ δεν βοηθούν

Οι κραυγές ποτέ δεν βοηθούν

1' 45" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο ασφαλέστερος τρόπος για να μην κατανοήσουμε ένα φαινόμενο είναι να το δαιμονοποιήσουμε. Να του προσδώσουμε όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά που μπορεί να κουβαλήσει. Και στο τέλος να καταγγείλουμε την παρουσία του. Μια τέτοια προσέγγιση στην πολιτική οδηγεί σε αδιέξοδο, καθώς κύριο γνώρισμά της είναι η παρέμβαση. Ο πολιτικός δεν είναι παρατηρητής των εξελίξεων ούτε ένας απλός σχολιαστής τους. Ο ρόλος του είναι να αλλάξει τις αρνητικές καταστάσεις, να βελτιώσει τις υπάρχουσες θετικές και να δημιουργήσει άλλες, με γνώμονα την καινοτομία και την αποτελεσματικότητα. Γι’ αυτό εκλέγεται από τους πολίτες.

Τα γράφω όλα αυτά, καθώς βλέπω πως η εμφάνιση του υπερσυντηρητικού κόμματος Νίκη αντιμετωπίζεται με λόγο αφοριστικό, που φέρει έντονα τα στοιχεία της συνωμοσιολογίας. Αν δεν αναλύσουμε με καθαρή ματιά αυτό το κόμμα, δεν θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τις θέσεις που πρεσβεύει σε μια σειρά από κοινωνικά ζητήματα. Πρώτα πρώτα δεν είναι μια συμπαγής παράταξη. Αποτελείται –όπως έχει γραφτεί– από παλαιοημερολογίτες, από αντιεμβολιαστές, από φίλους και μέλη θρησκευτικών οργανώσεων, αλλά και από απλούς μεμονωμένους πολίτες που θέλουν να αντιδράσουν στις επιθέσεις που δέχεται η πίστη τους και στις υπερβολές του πολιτικά ορθού.

Ο πολιτικός δεν είναι απλός σχολιαστής των εξελίξεων. Ο ρόλος του είναι να αλλάξει τις αρνητικές καταστάσεις, να βελτιώσει τις υπάρχουσες θετικές.

Προφανώς είναι πολιτικά λάθος το «τσουβάλιασμα» όλων αυτών των ανθρώπων σε ένα ενιαίο σύνολο. Το μόνο που πετυχαίνει μια τέτοια πολωτική προσέγγιση είναι να τους συσπειρώσει, ενώ ο τακτικός στόχος σε παρόμοιες περιπτώσεις είναι να υπάρξει ένας διάλογος με εκείνο το κομμάτι που δεν είναι φανατισμένο, που δεν εξυπηρετεί αλλότρια συμφέροντα, που έχει τη δυνατότητα και τη θέληση να συνομιλήσει. Γιατί πολιτική σε τελική ανάλυση σημαίνει να αποδυναμώσεις τον αντίπαλο και όχι να τον συσπειρώσεις και να τον ενισχύσεις. Απλά πράγματα.

Και μέσα στη Νίκη υπάρχουν άνθρωποι ευπρεπείς, με κόσμιο λόγο και με μόρφωση, άνθρωποι που θέλουν να συζητήσουν τις ανησυχίες τους, που δεν είναι φανατισμένοι και κυρίως δεν θέλουν να γκρεμίσουν. Μαζί τους πρέπει να ανοίξουμε έναν διάλογο, ώστε να τους πείσουμε πως βρίσκονται σε λάθος μέρος και αν αποτύχουμε, θα πούμε τουλάχιστον πως προσπαθήσαμε.

Πάντως, με καταγγελίες και αφορισμούς το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή