O Μαραθόκαμπος απέχει από το Βαθύ, την πρωτεύουσα της Σάμου, περίπου 45 χιλιόμετρα. Σε αρκετά σημεία ο δρόμος είναι στενός και έχει στροφές, οπότε είναι απαγορευτικό να αναπτύξεις μεγάλη ταχύτητα. Χρειάζεσαι περίπου μία ώρα για να φτάσεις από τον Μαραθόκαμπο στο Γενικό Νοσοκομείο Σάμου, που βρίσκεται στην πρωτεύουσα του νησιού και μπορεί να αντιμετωπίσει τα πιο δύσκολα περιστατικά.
Αν υποθέσουμε, λοιπόν, ότι ο κάτοικος Μαραθοκάμπου χρειάζεται επείγουσα διακομιδή με το ΕΚΑΒ, θα πρέπει εκείνη τη στιγμή το μοναδικό ασθενοφόρο της Σάμου να μην έχει κληθεί σε άλλο επείγον περιστατικό. Κάλυμνος, Κως, Λέρος, Μύκονος, Νάξος, Πάρος, Σύρος, Σαντορίνη και Τήνος, νησιά με πολλούς κατοίκους που βουλιάζουν από επισκέπτες κάθε καλοκαίρι, μοιράζονται την ίδια μοίρα με τη Σάμο. Διαθέτουν ένα ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ ανά βάρδια.
Tα περιστατικά των τελευταίων ημερών στην Κω και στη Νέα Μάκρη, με τραγική κατάληξη και τα δύο, και σοβαρές καταγγελίες για καθυστερημένη απόκριση του ΕΚΑΒ βρίσκονται στο στάδιο της διερεύνησης από τις υπηρεσίες του υπουργείου Υγείας. Δεν ξέρω τι παραπάνω θα ανακαλύψουν απ’ όσα είναι ήδη γνωστά. Μεγάλες ελλείψεις, υποστελέχωση, πολύωρες καθυστερήσεις που φθάνουν ακόμη και τις 4-5 ώρες σε μη επείγοντα περιστατικά, μια κατάσταση απελπιστική και επικίνδυνη.
Στην Αττική επιχειρούν περίπου 40 ασθενοφόρα στην πρωινή και στην απογευματινή βάρδια και 25-28 ασθενοφόρα στη νυχτερινή βάρδια. Ο μόνιμος πληθυσμός του λεκανοπεδίου είναι περίπου 4 εκατομμύρια. Eάν μπορούσε να τηρηθεί ο κανόνας, που θέλει να υπάρχει ένα ασθενοφόρο ανά 35.000 κατοίκους, θα έπρεπε να κυκλοφορούν πάνω από 100 ασθενοφόρα στη βάρδια. Αλλά ακόμη και να επαρκούσαν τα ασθενοφόρα, τι να τα κάνεις χωρίς προσωπικό; Τα τελευταία πέντε χρόνια, έχουν αποχωρήσει από το ΕΚΑΒ 450-500 διασώστες και οι προσλήψεις που έχουν γίνει δεν καλύπτουν ούτε τις μισές αποχωρήσεις, λέει ο πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων του ΕΚΑΒ Αττικής, Γιώργος Μαθιόπουλος.
Τα κόμματα, προεκλογικά, αποδύονται σε αγώνα κοινοτοπίας για το ΕΣΥ. Η αναδιάρθρωσή του να γίνει κορυφαία προτεραιότητα λέει το ένα. Να φτιάξουμε ένα ισχυρό δίκτυο πρωτοβάθμιας υγείας, λέει το άλλο. Να συντάξουμε ένα κοινωνικό συμβόλαιο με τους εργαζομένους, γιατρούς, νοσηλευτές και διοικητικό προσωπικό, το τρίτο.
Είναι απλό. Η οριακή κατάσταση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, η αίσθηση πως όλα κρέμονται από μια κλωστή, δεν πρόκειται να αλλάξει εάν δεν υπάρξει μεγάλη ενίσχυση σε ανθρώπινο κεφάλαιο. Το προσωπικό είναι κάτω από τα όρια ασφαλείας, σχεδόν καθημερινά δίνει αγώνα με την κούραση και το λάθος, που είναι βέβαιο ότι θα συμβεί.