Το σκηνικό στο Θέατρο της Ρεματιάς στο Χαλάνδρι δεν είχε ίχνος πένθους. Το αντίθετο. Η φωτεινή σκηνογραφία μαρτυρούσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε, επιτέλους, να δείξει ότι μπορεί να μιλήσει θετικά. Να δείξει ότι μπορεί να πλαισιώσει τον ακλόνητο αρχηγό του με φιλόδοξα στελέχη της γενιάς του (Αχτσιόγλου, Χαρίτσης) και κεφαλές της εσωκομματικής αντιπολίτευσης (Τσακαλώτος), χωρίς φοβίες και κόμπλεξ. Να δείξει ότι μπορεί να εμφανιστεί σαν κανονικό κόμμα εξουσίας και όχι σαν αενάως αντιπολιτευόμενη δύναμη. Μάλλον είναι πια αργά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά το σοκ φαίνεται να έκανε τον Τσίπρα να συνειδητοποιήσει ότι ο μιζεραμπιλισμός κοστίζει.
Είναι άραγε αυτό ένα σήμα ότι το κόμμα δεν έχει τελειώσει; Ακούγεται παράδοξο, αλλά μια συντριβή μπορεί να είναι πιο πρόσφορη για ριζικές αλλαγές, απ’ ό,τι μια μικρή ήττα. Το 2019 το σχετικά υψηλό ποσοστό που κατάφερε να αποσπάσει ο ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε ότι οδήγησε σε αυτάρεσκη επανάπαυση: η εικαζόμενη εμπέδωση του κόμματος ως δεύτερου πόλου δημιούργησε την πεποίθηση ότι θα αρκούσε η φθορά του Μητσοτάκη για να επαναφέρει τον Τσίπρα στην εξουσία. Τώρα, δεν υπάρχει περιθώριο για αυταρέσκειες. Αν το 20% διατηρηθεί, θεωρητικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει την ευχέρεια να αναστηλωθεί εκ θεμελίων – αφού, ούτως ή άλλως, του έχουν απομείνει μόνο τα θεμέλια.
Το ερώτημα είναι ποιος θα αναλάβει να καθοδηγήσει αυτό το εγχείρημα. Υπάρχει άλλος εκτός από τον Τσίπρα; Ακόμη κι αν έμενε μόνο για να εγγυηθεί τη συντεταγμένη διαδοχή του, υπάρχει άλλος που να έχει την εμβέλεια να κρατήσει τον χώρο ενωμένο;
Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την εποχή του μιζεραμπιλισμού.
Κάποιοι φαντάζονται ότι οι τρεις από τους τέσσερις που συνόδευσαν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στη σκηνή του Χαλανδρίου θα μπορούσαν να είναι οι εναλλακτικές για την επόμενη ημέρα. Ο Αλέξης Χαρίτσης, που χάρη στη γραβάτα του δεν μυρίζει παλιά Αριστερά. Η Εφη Αχτσιόγλου, που χάρη στην ηλικία και τη συγκρότησή της θα μπορούσε να ενσαρκώσει την αναγέννηση του κόμματος. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, που καίτοι μιλάει τα ελληνικά ως ξένη γλώσσα, παραμένει το πιο βαθιά πολιτικό ζώο στον συριζαϊκό βιότοπο. Γιατί όχι, λοιπόν; Γιατί να μη φανταστεί κανείς έναν άλλον ΣΥΡΙΖΑ;
Η απάντηση ίσως βρίσκεται στην αντίληψη που διαπερνάει όλες τις τάσεις και τις ηλικίες του κόμματος για το τι είναι αυτό που εκπροσωπούν. Θα μπορούσε να δανειστεί κανείς τα λόγια της Αχτσιόγλου για να το περιγράψει: «Η στράτευση στην Αριστερά, παρά τις αποτυχίες μας, είναι μια στράτευση αφοσιωμένη στη δυνατότητα της σημερινής ευτυχίας του κόσμου, μια κατάφαση στις ανθρώπινες δυνατότητες να τον αλλάξουμε απελευθερώνοντας την κοινωνία ολόκληρη. Και κανένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό».
Είναι Μεσσίες. Ακόμη κι αν τύχει να σταυρωθούν εκλογικά, το μαρτύριο επιβεβαιώνει το άχρονο δίκαιό τους. Ο κόσμος είναι που πρέπει, επιτέλους, να ωριμάσει. Και να τους αφήσει να τον απελευθερώσουν.