Η εκλογική αναμέτρηση της 21ης Μαΐου κατέγραψε την επιλογή των πολιτών για το πώς θέλουν να κυβερνηθεί ο τόπος, αλλά ταυτοχρόνως προσδιόρισε έως έναν βαθμό και τις μελλοντικές διαθέσεις τους. Ως κυβέρνηση με αυτοδυναμία είναι σαφές ότι επέλεξαν τη Ν.Δ. και τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως πρωθυπουργό χωρίς αστερίσκους. Ασφαλώς μένει αυτό να επιβεβαιωθεί και στις κάλπες της 25ης Ιουνίου, αλλά όποιος έκανε την επιλογή του δεν την αλλάζει σε μερικές εβδομάδες. Αυτή η προφανής εξέλιξη, όμως, διατρέχει μόνο τον κίνδυνο της ισχνής αυτοδυναμίας αν εισέλθουν άλλα δύο ή τρία κόμματα στη Βουλή και αν η Ν.Δ. δεν ξεπεράσει το ποσοστό της προηγούμενης κάλπης. Δύσκολο να συμβούν όλα αυτά μαζί, αλλά θεωρητικά όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά και αυτό ίσως εξηγεί και την… απειλητική υπενθύμιση τρίτης προσφυγής σε κάλπες.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, από την αδυναμία τους να διαχειριστούν το εύρος της ήττας, τα έβαλαν αμέσως με τη Χαριλάου Τρικούπη, λέγοντας διάφορες ασυναρτησίες.
Η άλλη μεγάλη σύγκρουση της προσεχούς αναμέτρησης αφορά την αντιπολίτευση και τη μάχη που δίνουν ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ για το ποιος θα επικρατήσει τελικώς ως αξιωματική αντιπολίτευση. Ενδεχομένως φαντάζει υπερβολική η πρόβλεψη πως το ΠΑΣΟΚ θα καταλάβει τη δεύτερη θέση τώρα, αλλά ο πόλεμος γίνεται για την επόμενη μέρα. Στον ΣΥΡΙΖΑ, από την αδυναμία τους να διαχειριστούν το εύρος της ήττας τους, τα έβαλαν αμέσως με τη Χαριλάου Τρικούπη, λέγοντας διάφορες ασυναρτησίες. Αυτό που φοβούνται προφανώς είναι πως όσοι τους είχαν ψηφίσει στις προηγούμενες αναμετρήσεις, τώρα που αντιλήφθηκαν ότι καταρρέουν επιστρέφουν στο παλιό τους κόμμα. Η πλειονότητα των Πασόκων, πέραν όλων των άλλων, δεν είναι μαθημένη να υποστηρίζει κόμματα διαμαρτυρίας που δεν έχουν προοπτική εξουσίας. Εχει συνηθίσει να είναι «μέσα στα πράγματα», κατά τη γνωστή ρήση του αειμνήστου Θόδωρου Πάγκαλου. Την ίδια στιγμή –βεβαίως– και η Ν.Δ., για ευνόητους λόγους περιχαράκωσης των δικών της δυνάμεων, με τις επιθέσεις της στο ΠΑΣΟΚ το κατέστησε βασικό της αντίπαλο. Μέσα σε αυτές τις συμπληγάδες νέου τύπου, το κόμμα του Νίκου Ανδρουλάκη τα καταφέρνει να ισορροπεί, παρά τα λάθη από απειρία και ενίοτε τον υπερβολικό ενθουσιασμό της μικρής, αλλά όχι ασήμαντης επιτυχίας του. Ο ενθουσιασμός του παλαιού και νέου ακροατηρίου ότι το κόμμα του Ανδρέα επιστρέφει, λειτουργεί ευεργετικά για τις επόμενες εκλογές. Αν μάλιστα επιβεβαιωθούν στην κάλπη οι τάσεις ανόδου –ασχέτως αν θα πλησιάσει και άλλο τον ΣΥΡΙΖΑ–, τότε σε μερικούς μήνες θα μιλάμε για άλλο σκηνικό στην αντιπολίτευση. Τον Οκτώβριο έχουμε αυτοδιοικητικές εκλογές, όπου το ΠΑΣΟΚ ακόμη και στα δύσκολα διατήρησε ισχυρές δυνάμεις και τώρα με μεγαλύτερες αξιώσεις ελπίζει σε ισχυρή παρουσία. Αυτή η προοπτική δημιουργεί πρωτόγνωρες διεργασίες και στη Χαριλάου Τρικούπη συνωστίζονται ήδη εκατοντάδες στελέχη που ενδιαφέρονται για τις εκλογές στους δήμους και τις περιφέρειες. Σε κάθε περίπτωση, για το ΠΑΣΟΚ έχει ανοίξει ένα ενδιαφέρον κεφάλαιο, που αν το αξιοποιήσουν ορθολογικά και έξυπνα μπορούν να διεκδικήσουν την ολική επαναφορά στις ευρωεκλογές, που θα γίνουν σε έναν χρόνο.