Συνεργασία; Ποτέ!

2' 3" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οσο περνούν οι μέρες και φουντώνουν οι ζέστες, τόσο πιο βασανιστική μοιάζει η προοπτική της δεύτερης εκλογικής αναμέτρησης.

Είναι μάλλον βαριά η κληρονομιά της απλής αναλογικής στην Ελλάδα, σε έναν πολιτικό πολιτισμό που βγάζει φλύκταινες στην ιδέα και μόνο της συνεργασίας.

Η Ν.Δ. δεν την ήθελε και δεν τη θέλει, ειδικά από τη στιγμή που σχεδόν άγγιξε την αυτοδυναμία στις 21 Μαΐου, το δε ΠΑΣΟΚ κατέστησε σαφές με όλους τους δυνατούς τρόπους ότι δεν θα συνεργαστεί ποτέ με τη Ν.Δ. μα ούτε και με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο τελευταίος είχε τη φαεινή ιδέα της απλής αναλογικής. Μια ιδέα εν μέρει κατάλοιπο από τις ρομαντικές εποχές της Αριστεράς του 3%, εν μέρει δόλιος τακτικισμός ενός, πλέον, κόμματος εξουσίας που έως τη συντριβή της 21ης Μαΐου θεωρούσε αυτονόητο ότι θα συνεχίσει να είναι κοντά στην πρωτιά και ότι οι «μικροί» θα πέφτουν μετά στα πόδια του.

Πολλοί αναρωτιούνται: Σε άλλες χώρες στεριώνουν οι κυβερνήσεις συνεργασίας, γιατί όχι και στη δική μας; Μα η συνεργασία, που προϋποθέτει αμοιβαίες υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, ανοχή, διαλλακτικότητα και, βέβαια, μια έστω στοιχειώδη καλή πίστη, είναι κάτι ξένο προς την ελληνική κουλτούρα.

Στην Ελλάδα αυτό που διαχρονικά μυθοποιείται είναι η επιθετικότητα, η ρήξη, η σύγκρουση και, πάνω απ’ όλα, η κραυγαλέα απουσία κάθε καλής πίστης απέναντι στον άλλο. Η έννοια του συμβιβασμού θεωρείται κάτι το μιαρό – για πόσους πολιτικούς ή καλλιτέχνες και συγγραφείς δεν έχουμε διαβάσει, ωσάν να είναι θεμελιώδες προτέρημα, «Ο ασυμβίβαστος»; Αυτός που συμβιβάζεται θεωρείται ηττημένος, ακόμη χειρότερα, «κορόιδο». Πάντως όχι σαν κάποιος που φτάνει σε μια σύνθεση, στη συναίνεση.

Οι λιγοστές κυβερνήσεις συνεργασίας στη μεταπολιτευτική Ελλάδα προήλθαν όταν τα κόμματα βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο και κάτω από ιδιάζουσες, αν όχι ακραίες, πολιτικές συγκυρίες. Ηταν ένα αναγκαίο κακό σε όλες τις περιπτώσεις και το έβλεπες και στα συνοφρυωμένα πρόσωπα των πολιτικών που συμμετείχαν σε αυτές.

Υπάρχει όμως μια εξαίρεση: Το 2015 η ριζοσπαστική Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) συνεργάστηκε αρμονικά, με φιλιά και αγκαλιές μάλιστα, με τη λαϊκιστική Ακροδεξιά (ΑΝΕΛ). Αφενός όμως κυριαρχούσε μια ακραία συνθήκη στη χώρα, αφετέρου ποιος σκεπτόμενος πολίτης θέλει να θυμάται εκείνη τη συνεργασία και το πώς κατέληξε;

Γιατί πέφτουμε από τα σύννεφα που απουσιάζει κάθε ιδέα συνεργασίας τη στιγμή που στη χώρα μας η συνεργασία είναι ο ένας να θεωρεί αυτονόητο ότι θα καταπιεί τον άλλο; Αυτό όμως δεν είναι συνεργασία, είναι εκμετάλλευση.

Και είναι αυτό που είχε στον νου του ο ΣΥΡΙΖΑ όταν σκέφτηκε ότι θα γραπωθεί από την εξουσία χάρη στην απλή αναλογική. Αλλά στην παγίδα που πήγε να στήσει έπεσε μέσα ο ίδιος.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή