Παλιό, νέο και λυρικό

Το ότι το προοίμιο της βάφτισης της Νέας Αριστεράς ανετέθη σε μια μεσόφωνο της Λυρικής μπορεί να ήταν και συμβολικό. Μπορεί οι αυτονομηθέντες από τον ΣΥΡΙΖΑ να ήθελαν να δείξουν ότι άφησαν πίσω τους την οπερέτα, διεκδικώντας την υψηλή όπερα. Με την ίδια σημειολογία ταιριάζει και ο «κλασικισμός» της ονοματοδοσίας, αφού η φαντασία των «11» δεν έφτασε σε τίποτε πιο νεωτερικό από σκέτο το «νέο». Ο απόηχος της επισημοποίησης της διάσπασης έφτασε μέχρι τη μακρινή Ιταλία. Εκεί βρήκε τον Αλέξη Τσίπρα, που δήλωσε, με άλλη αφορμή, αλλά για το ίδιο θέμα, ότι «η πολυδιάσπαση και ο πολυκερματισμός των προοδευτικών δυνάμεων ανοίγουν τον δρόμο για την εδραίωση των συντηρητικών δυνάμεων στη διακυβέρνηση». Πολύ αργά. Αλλά εγκαίρως για τα «εγκαίνια» των «11». Αυτό δεν ήταν ορμήνια. Ηταν τρολιά.