Το τέλος των ελίτ

2' 15" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​Δεν αιφνιδίασε η πρόθεση πενήντα οκτώ ατόμων της «εκσυγχρονιστικής

Κεντροαριστεράς» να διεκδικήσουν ρόλο στη σημερινή συγκυρία. Η όλη

κίνηση έχει στόχο την ανασύνταξη των εκσυγχρονιστικών προοδευτικών

δυνάμεων, για να αναχαιτισθεί η διαρροή ψηφοφόρων προς κόμματα που

έχουν χαρακτηρισθεί από τη συμπολίτευση ως μη ανήκοντα στο

«συνταγματικό» ή «ευρωπαϊκό τόξο».

Θα αντιμετωπίσουμε με κατανόηση την πρωτοβουλία, παρά το ιδεολογικό

χάσμα που μας χωρίζει από την κοινωνικώς ευπρεπή αυτή ομάδα. Αλλά

επί της ουσίας πρόκειται για έκφραση μοναξιάς και αποξενώσεως

παλαιών πρωταγωνιστών της πολιτικής και ακαδημαϊκής ζωής από το

πλαίσιο -κοινωνικό και οικονομικό- που έχει διαμορφωθεί την

τελευταία τριετία. Ο λόγος είναι ότι η κρίση που μαστίζει τη χώρα

σήμερα εκπηγάζει από μία οικτρή αποτυχία της ελληνικής οικονομικής

και της πολιτικής ελίτ τα τελευταία τριάντα χρόνια, παρά το γεγονός

ότι έχει καταβληθεί επίπονη προσπάθεια για τη μετάθεση των ευθυνών

στο «εξαχρειωμένο πλήθος».

Εν πρώτοις, η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, αντί να δραστηριοποιήσει

την επιχειρηματική κοινότητα, ώστε να εκμεταλλευθεί τη δυνατότητα

που της προσέφερε μία αγορά διακοσίων εκατομμυρίων καταναλωτών,

είχε ως συνέπεια την αποβιομηχάνιση της χώρας. Η ένταξη στη Ζώνη

του Ευρώ οδήγησε απλώς στον υπερδανεισμό.

Οι δύο σημαντικότερες εξελίξεις της μεταπολιτεύσεως, που σφράγισαν

την προσχώρηση της χώρας στο ευρωπαϊκό σύστημα, είχαν ολέθρια

αποτελέσματα, διότι η ελληνική ελίτ απέτυχε οικτρά στη διαχείριση

ευκαιριών που είχαν -θεωρητικώς- δημιουργηθεί.

Το επόμενο βήμα δεν θα είναι συνεπώς η επάνοδος μιας όποιας ελίτ

στην κεντρική πολιτική σκηνή -πράγμα που συνέβη για κάποιο διάστημα

με την κυβέρνηση του κ. Λουκά Παπαδήμου- αλλά η αύξηση του

ευρωσκεπτικισμού. Την τάση αυτή έχει αρχίσει να καλλιεργεί, παρά τη

θέλησή της προφανώς, και η κυβέρνηση του κ. Αντώνη Σαμαρά,

καθιστώντας τις διαφωνίες της με την τρόικα λαϊκό τηλεοπτικό θέαμα

και προκαλώντας διέγερση των πολιτών και μάταιες ενδεχομένως

προσδοκίες.

Πέραν τούτου, η Ελλάς διοικείται ούτως ή άλλως σήμερα από μία ελίτ

-βεβαίως διεθνή- και η τοπική ελίτ δεν έχει να προσφέρει τίποτε

άλλο πέρα από εφαρμοστικές υπηρεσίες προς την τρόικα. Το θέμα είναι

ότι η διάσταση της κοινωνίας με την εφαρμοζόμενη πολιτική

διευρύνεται διαρκώς και η απόρριψη των πάσης φύσεως ελίτ είναι

οριστική.

Στη διάρκεια της τελευταίας τριετίας έχουν συμβεί δραματικές

ανακατατάξεις. Η παραδοσιακή Κεντροαριστερά, όπως διαμορφώθηκε στα

χρόνια του ΠΑΣΟΚ, προσχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ. Μεταστεγάσθηκε και έχει

ηγέτη τον κ. Αλέξη Τσίπρα. Αντιρρήσεις υπάρχουν πάμπολλες για την

ικανότητα του νέου σχήματος να διαχειρισθεί τα προβλήματα της

χώρας, αλλά αυτό είναι θέμα άλλης τάξεως. Η Δεξιά εκ παραλλήλου

έχει κατακερματισθεί -η σοβαρότερη διάσπαση από την εποχή που

ίδρυσε το Λαϊκό Κόμμα ο Δημήτριος Γούναρης- και αυτό αποτελεί μία

τραγική εξέλιξη.

Στο πλαίσιο αυτό, η πρωτοβουλία των «πενήντα οκτώ» και εν γένει η

«εκσυγχρονιστική» Αριστερά στις διάφορες εκφάνσεις της αποτελεί

απλώς μίαν αναπόληση. Από πολιτική δύναμη μετεξελίχθηκε σε λέσχη

νοσταλγούντων, λείψανο μιας εποχής πλαστής ευημερίας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή