Συνεργασία ή αδιέξοδο

2' 24" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Κάποιοι τρέφαμε την ελπίδα ότι η κρίση θα έφερνε αλλαγές στο

πολιτικό σύστημα, που θα το καθιστούσαν πιο ικανό να διαχειρίζεται

την τύχη της χώρας. Σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά τις εθνικές εκλογές,

και με εκλογές πάλι στον κοντινό ορίζοντα (τοπικές και για το

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τουλάχιστον), η εξέλιξη της δημόσιας

συζήτησης παραμένει απογοητευτική: οι περισσότεροι πολιτικοί,

οικονομολόγοι, συνταγματολόγοι, δημοσιογράφοι, καθηγητές και άλλοι

συμπεριφέρονται σαν να πιστεύουν ότι εμμένοντας στις θέσεις τους, η

πραγματικότητα θα διαμορφωθεί όπως αυτοί επιθυμούν. Δεν βλέπουν το

αδιέξοδο ή κάνουν πως δεν το βλέπουν;

Οι πολίτες γνωρίζουν καλά κατά πόσον άλλαξαν τα πράγματα. Δική τους

επιλογή ήταν η σύνθεση της σημερινής Βουλής, με τον κατακερματισμό

του δικομματικού συστήματος που κυριαρχούσε από το 1977. Ετσι,

φάνηκε ότι οι πολιτικοί μας θα έπρεπε να αποκτήσουν αυτό που πάντα

απέφευγαν – μια συνείδηση συνεργασίας και συμβιβασμού. Η

συνεργασία, όμως, περιορίζεται στη διαχείριση μερικών θεμάτων υπό

την πίεση της τρόικας των δανειστών. Οι συμβιβασμοί, επίσης, είναι

κυρίως αποτέλεσμα της τριβής μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας, όχι

μεταξύ των κομμάτων. Κατά τ’ άλλα, ο ανταγωνισμός μεταξύ στελεχών

της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ θυμίζει ακόμη τον καιρό που

πίστευαν ότι μόνο αυτά τα δύο κόμματα υπήρχαν και ότι το μόνο που

μετρούσε ήταν να μη δυσαρεστήσουν τους ψηφοφόρους τους.

Αν και οι συνθήκες επιβάλλουν τη συνεργασία, η κατάσταση είναι τόσο

δύσκολη, που οι πρωταγωνιστές της δημόσιας ζωής δεν βρίσκουν τον

χρόνο ή τη διάθεση να συνεργαστούν ουσιαστικά. Οταν οι ψηφοφόροι

είναι ήδη δυσαρεστημένοι, όταν δεν υπάρχουν πόροι και θέσεις

εργασίας, όταν οι δανειστές αδιαφορούν για τις πολιτικές αγωνίες

της εξαρτημένης χώρας, θα περίμενε κανείς πρωτοβουλίες ευρύτερης

συνεργασίας. Μια θετική, παρότι καθυστερημένη, εξέλιξη ήταν η

προχθεσινή συζήτηση του υπουργού Οικονομικών με βουλευτές της Ν.Δ.

πάνω στο ακανθώδες θέμα του νέου φόρου ακινήτων. Μόνο έτσι μπορούν

να βρεθούν επιχειρήματα και λύσεις που θα πείθουν και τους

ψηφοφόρους – όταν η συμπολίτευση πιστεύει αυτό που κάνει και στη

συζήτηση θα συμμετέχουν και αντιπολιτευόμενες δυνάμεις. Οι

κυβερνητικοί εταίροι, πιεσμένοι από εσωτερικές διαφωνίες και από

εξωτερική πίεση, συχνά δρουν σπασμωδικώς και χωρίς να πιστεύουν οι

ίδιοι σε όσα κάνουν. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δρουν με την

ιδέα ότι θα είναι πάντα αντιπολιτευόμενα και, συνεπώς, δεν

χρειάζεται να συμβιβάζονται με την πραγματικότητα. Είναι ενδεικτικό

ότι ο γηραιότερος των ηγετών του ΣΥΡΙΖΑ, ο Μανώλης Γλέζος, με

παρελθόν γεμάτο ελπίδες και απογοητεύσεις, είναι από τους λίγους

που αγωνιούν για την ημέρα που το κόμμα τους θα κληθεί να

κυβερνήσει.

Η μάχη για απαλλαγή από το χρέος και για άλμα προς την ανάπτυξη

αφορά δικές μας μεταρρυθμίσεις, αλλά καθοριστικής σημασίας είναι οι

συνεχείς διαπραγματεύσεις με τους εταίρους και δανειστές. Οσο κι αν

διαφωνούν σε πολιτικό επίπεδο, τα υπεύθυνα κόμματα θα μπορούσαν να

συμφωνήσουν σε αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και να παρουσιάσουν ενιαίο

(άρα ισχυρό) μέτωπο για την προστασία της ελληνικής κοινωνίας. Αντ’

αυτού, καβγαδίζουν. Σαν να πιστεύουν ότι κάποια ξένη δύναμη

αναμένει το αποτέλεσμα των δικών μας ερίδων για να επιβραβεύσει τον

νικητή. Ουδείς ενδιαφέρεται.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή