«Στον κόσμο που ρωτάει πού θα βρούμε τα λεφτά, η απάντησή μας δεν
είναι πειστική», είπε προ ημερών ο Μανώλης Γλέζος, βουλευτής
Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, και πέρα από τους κραδασμούς που προκάλεσε
στους κόλπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τα μικροπολιτικά
αλληλοκαρφώματα, επανέφερε τη συζήτηση γύρω από μία φράση, η
αναζήτηση της ορθότητας της οποίας καθόρισε τις πολιτικές εξελίξεις
των τελευταίων ετών.
«Λεφτά υπάρχουν», είχε πει ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος
Παπανδρέου, κατά την προεκλογική περίοδο το 2009, και διαψεύσθηκε
λίγους μήνες αργότερα παταγωδώς, προκαλώντας κύματα λαϊκής οργής
(μάλιστα, πολίτης μήνυσε τον πρώην πρωθυπουργό για εξαπάτηση
εκλογέων και διασπορά ψευδών ειδήσεων, και η σχετική δικογραφία
έφτασε στη Βουλή με το αίτημα της άρσης ασυλίας του κ.
Παπανδρέου).
Εκτοτε το «λεφτά υπάρχουν» έγινε συνώνυμο του πολιτικού ψεύδους και
εκτοξεύεται κατά κόρον από πολιτικούς αντιπάλους ως στηλιτευτική
κριτική κάθε υπεραισιόδοξης εκτίμησης και «ιστορίας επιτυχίας».
Αλλά υπενθυμίζεται –πικρά– και από πλήθος πολιτικούς και αναλυτές
σε κάθε αποκάλυψη διαφθοράς, κατασπατάλησης του δημόσιου χρήματος,
πλουτισμού των αετονύχηδων εις βάρος των φορολογουμένων. Για τον
απλό πολίτη λεφτά δεν υπάρχουν, όμως για ορισμένα υπουργεία και
φορείς (περί τους 150) φαίνεται πως χρήματα υπάρχουν, αφού
επιμένουν να μην εφαρμόζουν το ενιαίο μισθολόγιο και να χορηγούν
επιδόματα που έχουν προ πολλού περικοπεί. Διοικήσεις ανέχονται
κοπανατζήδες και επιόρκους εις βάρος του δημοσίου λειμώνα
(υπάλληλος απουσίαζε από τη δουλειά του για πέντε ολόκληρα χρόνια
και τιμωρήθηκε μόνο με στέρηση αποδοχών τριών μηνών!) και επιτελείς
κάνουν τα στραβά μάτια σε υπερσυνταγογραφήσεις εκατομμυρίων που
υπεξαιρούνται από τα Ταμεία και σε «παρανόμως καταβληθείσες»
μισθοδοσίες και συντάξεις.
Οσο και αν οικονομολόγοι και τεχνοκράτες προσπαθούν να δώσουν στο
«λεφτά υπάρχουν» ένα θετικό περιεχόμενο, υπαινισσόμενοι την
επιδότηση επιχειρήσεων από το ΕΣΠΑ, την αναδιανομή σε παραγωγικές
δραστηριότητες ευρωπαϊκών κονδυλίων που έχουν εγκλωβιστεί σε
λιμνάζοντα έργα, την αξιοποίηση χρηματοδοτικών εργαλείων της
Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και ανακυκλούμενων δανείων για
μικροεπενδύσεις, δεν καταφέρνουν να διαγράψουν από το μυαλό των
περισσοτέρων το αρνητικό βάρος της.
Το «λεφτά υπάρχουν» υπήρξε μια εξωπραγματική υπόσχεση, μια
ωραιοποιημένη ατοπία, μια αστεία πλειοδοσία, από αυτές που
εκφέρονται αστόχαστα στις προεκλογικές περιόδους της κολακείας, της
διαβουκόλησης, της διπλοπροσωπίας. Οταν δεν έχουν θέση οι
ενδοιασμοί και οι αμφιταλαντεύσεις, αλλά όλα προσφέρονται, στέρεα,
εν αφθονία· εργασία, οικονομική ευρωστία, ευημερία.
Σήμερα η φράση, φθαρμένη από το τετραετές εθνικό δράμα, τη
βασανιστική σταδιακή εκπτώχευση, τις αφανείς οικογενειακές
τραγωδίες, ηχεί ως παρωχημένος μονόσημος πολιτικός λόγος.
Θα ξαναχρησιμοποιηθεί, αφού από όλους, είτε με τη νοσταλγία του
παρελθόντος, είτε με τη νοθεία του παρόντος, είτε με την πανάκεια
του μέλλοντος, θα διαβεβαιωθεί ότι… λεφτά θα υπάρξουν.
Ιδια τα λόγια, τα καμώματα ίδια, ίδια θολερή αστασία. Και μετά;
Δέσμιοι ξανά του παραλόγου ως μοναδικού τρόπου εξήγησης της
ελληνικής μοίρας;