Σε εξέλιξη μία ακόμη σκληρή «αντιπαράθεση» της κυβερνήσεως με την
τρόικα. Δραματοποίηση μιας διαδικασίας, που καταλήγει πάντα στο
αναμενόμενο αποτέλεσμα, δηλαδή σε συμβιβασμό. Πρακτικώς αυτό
σημαίνει κατάρρευση –ενδεχομένως μερική– του αμυντικού μετώπου, το
οποίο έθεταν διαδοχικές κυβερνήσεις, απλώς για να υποχωρήσουν υπό
την πίεση των δανειστών της χώρας.
Ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς και ο αντιπρόεδρος της
κυβερνήσεως κ. Ευάγγελος Βενιζέλος συμφώνησαν χθες ότι δεν
πρόκειται να δεχθούν οριζόντια μέτρα. Αλλά η τρόικα, πέραν των
διαρθρωτικών αλλαγών, στις οποίες επιμένει και επί των οποίων έχουν
συμφωνήσει διαδοχικές κυβερνήσεις δίχως να προχωρούν στην εφαρμογή
τους, δεν προσδιορίζει με ποιο τρόπο θα καλυφθεί το δημοσιονομικό
κενό. Απλώς οι εκάστοτε ασκούντες την εξουσία αφήνουν εκ συστήματος
στο απυρόβλητο ομάδες μεγάλης οικονομικής ισχύος, παρά το γεγονός
ότι ο διεθνής Τύπος κατ’ επανάληψιν έχει καταγγείλει αυτήν την
πρακτική.
Παρά την κακοφωνία των τελευταίων εβδομάδων σχετικώς με τους
οικονομικούς δείκτες, το ύψος του πλεονάσματος, τη διεύρυνση της
φορολογικής βάσεως και την αντιπαράθεση που έχει αρχίσει να
δημιουργείται ανάμεσα στον αγροτικό και τον αστικό πληθυσμό, το
πρόβλημα παραδόξως δεν είναι οικονομικό με τη στενή έννοια της
λέξεως, αλλά πολιτικό. Το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να διαχειρισθεί
την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί.
Η Κεντροαριστερά ευρωπαϊκού προσανατολισμού, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, έχει
υποστεί δραματική απομείωση της εκλογικής της δυνάμεως, σε σημείο
που να είναι αμφίβολο εάν τελικώς εξασφαλίσει το 4,5% ώστε να
εκπροσωπηθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το κύριο επιχείρημά τους
έναντι του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η ασάφεια ως προς την πρόθεση του κ. Αλέξη
Τσίπρα να παραμείνει η η Ελλάς στη Ζώνη του Ευρώ.
Ομως, ο κ. Τσίπρας ήρε αιφνιδίως κάθε αμφιβολία σε ομιλία του στο
Τέξας, τονίζοντας ότι μία ενδεχόμενη άνοδός του στην εξουσία δεν
συνεπάγεται την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Το αντίθετο, μάλιστα.
Παραμένουν, βεβαίως, διαφορές γύρω από «αποχρώσεις», αλλά αυτές
έχουν ήσσονα σημασία στην πολιτική.
Η ελληνική Δεξιά, εκ παραλλήλου, που υπήρξε πάντα το μεγαλύτερο
κόμμα, με ποσοστό 31%-35%, έχει διασπασθεί. Η επίθεση εναντίον της
Χρυσής Αυγής και ο χαρακτηρισμός της ως «εγκληματικής οργανώσεως»
δεν απέδωσε. Η στυγνή δολοφονία δύο μελών της από ομάδα τρομοκρατών
έχει αμβλύνει –κακώς ενδεχομένως– τις οικτρές εντυπώσεις από τη
δολοφονική ενέργεια ατόμου φίλα προσκείμενου προς το κόμμα του κ.
Νίκου Μιχαλολιάκου εναντίον μουσικού αριστερών πεποιθήσεων.
Αποτελεί μικρά παρηγορία ότι το συνδικαλιστικό κίνημα κατέρρευσε
και έχει πλήρως απαξιωθεί, όπως τεκμαίρεται από τις κινητοποιήσεις,
στις οποίες μόνο το ΚΚΕ εκπροσωπείται ευπρεπώς. Η δυσαρέσκεια είναι
διάχυτη και αποδέκτες είναι οι βουλευτές, που προσπαθούν να
μεταφέρουν την οργή των πολιτών στην εκτελεστική εξουσία, με μόνο
αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της κυβερνήσεως. Εικόνα αποσυνθέσεως
έχει αρχίσει να δημιουργείται.