Σποραδικές ασκήσεις ρεαλισμού

Σποραδικές ασκήσεις ρεαλισμού

2' 24" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ηταν καλή σε γενικές γραμμές η ομιλία του κ. Αλέξη Τσίπρα στο

πανεπιστήμιο του Οστιν. Τόσο λογική που έσπευσε προχθές πρωί πρωί

(«Πρώτη Γραμμή», ΣΚΑΪ 5.11.2013) να τη συμμαζέψει ο πρώην

συνδικαλιστής του ΟΤΕ και νυν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης

Στρατούλης. Κι αυτό ίσως να εξηγεί τη διγλωσσία του κ. Τσίπρα. Δεν

είναι ότι θεωρεί πως το εγχώριο ακροατήριο απαρτίζεται από ηλίθιους

που δεν κατανοούν τις επιπτώσεις της εξόδου της χώρας από το ευρώ,

όπως ο ίδιος γλαφυρά τις περιέγραψε στο μακρινό Τέξας: «Θα

πυροδοτήσει σοβαρά νέα προβλήματα – διαχείριση ενός ασταθούς νέου

νομίσματος, φαινόμενα bank run, πληθωρισμός, φυγή κεφαλαίων και

ανθρώπων». Είναι πως θα πρέπει να το εξηγήσει και σε διάφορους του

ΣΥΡΙΖΑ σαν τον κ. Στρατούλη, ο οποίος και χθες στο τηλεοπτικό πάνελ

απέδειξε ότι όχι μόνο δεν ακούει, αλλά δεν άφηνε και κανέναν άλλο

να μιλήσει.

Αυτό είναι ένα από τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ολα τα προηγούμενα χρόνια επέκτεινε τόσο πολύ τη ρητορεία του στον

χώρο του φανταστικού (π.χ. με τον… πυρηνικό πόλεμο που θα

εξαπέλυε στην Ευρώπη), που οποιαδήποτε υπόσχεση στον χώρο του

πραγματικού μοιάζει πολύ λίγη. Ασχέτως αν είναι μεγάλη, όπως η

υπόσχεση «ότι θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη νέα κλεπτοκρατία, που

χρηματοδοτήθηκε από τα κεφάλαια διάσωσης και χτίστηκε πάνω στα

λείψανα της διεφθαρμένης ολιγαρχίας που κυβέρνησε την Ελλάδα επί

δεκαετίες».

Οι ασκήσεις ρεαλισμού, που σποραδικά και πάντα στο εξωτερικό κάνει

ο κ. Τσίπρας, δεν θα τον βοηθήσουν πολύ, αν δεν πείσει τα δικά του

στελέχη ότι αντί να αντιμάχονται την κρίση είναι πιο λογικό (και

πιο αριστερό) να παλεύουν για να μοιραστούν πιο δίκαια οι

επιπτώσεις της. Κι αυτό διότι η πραγματικότητα πάντα εκδικείται.

Οπως αναφέρει σε δημοσίευμά της η Le Figaro, η Αργεντινή «δώδεκα

χρόνια μετά το κραχ του 2001 βρίσκεται και πάλι στα πρόθυρα του

χάους… (διότι), αντίθετα με τις χώρες της Ευρωζώνης, επέλεξε να

μην αποζημιώσει τους δανειστές της και να αρνηθεί την ξένη βοήθεια

υπό την αιγίδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Η στρατηγική

αυτή, αφού για καιρό θεωρήθηκε μια επιτυχία των εναλλακτικών

πολιτικών και μια απόδειξη της διαστροφής των διεθνών

χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, αποδείχθηκε καταστροφική… Τα αίτια

της αποτυχίας είναι εγχώρια: ένας συνδυασμός πολιτικού λαϊκισμού,

κρατισμού, προστατευτισμού και άρνησης της ανοιχτής κοινωνίας»

(αναδημοσίευση «Καθημερινή» 5.11.2011).

Με άλλα λόγια οι «πυρηνικές κεφαλές» που εξαπέλυσαν οι λαϊκιστές

πολιτικοί της χώρας εξερράγησαν μέσα στην ίδια την Αργεντινή. Οπως

καταλήγει ο αρθρογράφος της Le Figaro: «Τρία είναι τα μαθήματα της

τραγωδίας: Πρώτον, ένα κράτος μπορεί να χρεοκοπήσει και το κόστος

το πληρώνουν πρώτα οι φτωχοί. Δεύτερον, οι στρατηγικές βίαιης

χρεοκοπίας αποδεικνύονται πολύ πιο οδυνηρές από τις οργανωμένες

αναδιαρθρώσεις. Τρίτον, η μόνη αξιόπιστη έξοδος από την κρίση είναι

η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας μέσα από διαρθρωτικές

μεταρρυθμίσεις». Και να σκεφθεί κανείς ότι η Αργεντινή είναι μια

μεγάλη χώρα με τεράστια παραγωγική βάση και εξαγωγική σε πρώτες

ύλες και προϊόντα πρωτογενούς παραγωγής. Σε αντίθεση με την Ελλάδα

που και το σιτάρι για το ψωμί είναι εισαγόμενο…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή