Σε σύγκριση με την ταχύτητα που δήθεν τρέχουν -γιατί στην
πραγματικότητα θριαμβεύουν η ακινησία και η ενασχόληση με το
παρελθόν – γεγονότα και εξελίξεις στην Ελλάδα της κρίσης και του
ρευστού πολιτικού κλίματος, η τριήμερη συζήτηση στη Βουλή την
περασμένη εβδομάδα, με αφορμή την πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ,
αποτελεί εξαίρεση. Τη θυμόμαστε ακόμη κυρίως για τον έντονο,
προσωπικό και εξυπνακίστικο χαρακτήρα των διαξιφισμών μεταξύ των κ.
Σαμαρά και Τσίπρα από τη μία πλευρά και Βενιζέλου με τον αρχηγό του
κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την άλλη, για το
αποτυχημένο σόου που έστησαν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητοι
Ελληνες έξω από την ΕΡΤ και τις απερίγραπτες μηνυτήριες αναφορές
που κατέθεσαν στη συνέχεια για να δώσουν υπόσταση στην παράστασή
τους και για τις ενδυματολογικές προτιμήσεις της κ. Τζάκρη με
αφορμή την αποστασιοποίησή της από το ΠΑΣΟΚ.
Πολλοί άνθρωποι των μίντια άσκησαν έντονη κριτική, εκφράζοντας
ταυτόχρονα την απογοήτευσή τους για το επίπεδο της συζήτησης κατά
το τριήμερο. Πρόκειται βασικά για υποκριτική άποψη. Οι πάντες
γνώριζαν από την πρώτη στιγμή ότι αυτή η Βουλή είναι χαμηλού
επιπέδου, μάλλον του χαμηλότερου εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Γιατί
όμως υπάρχει απαίτηση να είναι υψηλότερου; Μήπως η κοινωνία μας,
από την κορυφή μέχρι τα νύχια, είναι υψηλότερου; Οι λεγόμενοι
ταγοί, οι πρυτάνεις και οι καθηγητές των ΑΕΙ, οι εκπρόσωποι των
φοιτητών, οι συνδικαλιστές, τα μίντια και οι δημοσιογράφοι, οι
δάσκαλοι και οι λειτουργοί της μέσης εκπαίδευσης, ο επιχειρηματικός
κόσμος, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι παπάδες και οι ιεράρχες, οι
δικηγόροι και οι δικαστικοί, η συντριπτική πλειοψηφία των
επαγγελματιών όλων των κλάδων; Ή μήπως δεν είναι φανερό το
χαμηλότατο επίπεδο του δημόσιου διαλόγου και όσων συμμετέχουν σε
αυτόν, αλλά και των πολλών άλλων που χρησιμοποιούν τα κοινωνικά
μέσα επικοινωνίας και εκείνων που σχολιάζουν τα πάντα, συνήθως
ανώνυμα;
Με αυτά τα δεδομένα, δεν θα μπορούσε η πολιτική τάξη να είναι
διαφορετική, αφού από την ίδια κοινωνία προέρχεται, στα ίδια
σχολεία πήγε και πορεύεται ανάλογα με τις επιθυμίες και τις
προσδοκίες των πολιτών που εκπροσωπεί. Βεβαίως υπάρχουν εξαιρέσεις
παντού και ευτυχώς που υπάρχουν, πρόκειται όμως για οικτρή
μειοψηφία που αδυνατεί να επιβάλει πια ένα διαφορετικό τόνο. Τρανή
απόδειξη, οι συνεχιζόμενες υψηλές επιδόσεις της ναζιστικής Χρυσής
Αυγής στις δημοσκοπήσεις. Με λίγα λόγια, αυτή είναι η Ελλάδα, όπως
είπε κάποτε ο Κ. Σημίτης και όχι άλλη, δηλαδή αυτή που νομίζουμε
και φαντασιώνουμε ότι είναι. Επομένως, η συζήτηση στη Βουλή δεν θα
μπορούσε να είναι διαφορετική…
Ωστόσο, βγήκαν κάποια πολιτικο – κομματικά συμπεράσματα από τη
συγκεκριμένη συζήτηση και όσα ακολούθησαν. Οπως ότι η πρόταση
δυσπιστίας λειτούργησε συσπειρωτικά σε αυτήν τη φάση για τη Νέα
Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ, ενισχύοντας τον διπολισμό, αφού
παράλληλα έδειξε τη συνεχιζόμενη φθορά του ΠΑΣΟΚ, παρά τη δυναμική
κοινοβουλευτική παρουσία του κ. Βενιζέλου. Οπως ότι αυτά που έδειξε
είναι τα όρια του κ. Τσίπρα και μάλλον δεν έχει περιθώρια βελτίωσης
ως ηγέτης που πείθει, και παράλληλα ότι το κόμμα του αδυνατεί να
ξεφύγει από τη λογική του πεζοδρομίου, ακόμη και όταν αυτή
αποδεικνύεται αποτυχημένη. Οπως, ότι και ο κ. Σαμαράς αντιμετωπίζει
αντικειμενικές δυσκολίες, αλλά και εσωκομματικά προβλήματα, που το
πιθανότερο είναι να κορυφώνονται ώς τις ευρωεκλογές. Οπότε με αυτήν
την έννοια έχουμε μία κυβέρνηση που δεν μπορεί και μία
αντιπολίτευση που δεν κάνει. Οπως ότι η ΔΗΜΑΡ συνεχίζει να
ταλαντεύεται μεταξύ στήριξης και αντιπολίτευσης, με τον κ. Κουβέλη
να προσπαθεί να ακροβατήσει. Οπως ότι η Χρυσή Αυγή επιχειρεί τώρα
να αντικαταστήσει το ναζιστικό πρόσωπό της με ένα εθνικιστικό
ακροδεξιό προφίλ, είτε γιατί φοβάται τον νόμο είτε για να γίνει
αποδεκτή στους κόλπους των αντίστοιχων κομμάτων της Ευρώπης. Και
όπως, ότι ο κ. Καμμένος ελπίζει πως θα βρει καταφύγιο σε μια
δημιουργία εντυπώσεων συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές,
ενώ χάνει την αξιοπιστία μέσα στο κόμμα του, όπου επικρατούν
φυγόκεντρες δυνάμεις.
Με λίγα λόγια, αυτή είναι η Ελλάδα και αυτό είναι το πολιτικό
σκηνικό της.