Η περίπτωση του Michel de Liapis δεν είναι κοινή. Κατ’ αρχάς,
κατάγεται από την ευγενή νορμανδική οικογένεια των Montmorency,
κλάδοι της οποίας εντοπίζονται σε πολλά σημεία της ευρωπαϊκής
ηπείρου, λόγω της εξάπλωσης των Νορμανδών τα πρώτα χρόνια της
δεύτερης μ.Χ. χιλιετίας: τους βρίσκουμε από τη Σκωτία (όπου τους
συναντούμε ως Montgomery) μέχρι τας Σέρρας, που φημίζονται και για
τις μπουγάτσες τους. Εχοντας επίγνωση του χρέους που συνοδεύει το
αίμα, ο Michel από μικρός αποφάσισε να αφιερωθεί στον λαό του:
πρώτα ασχολήθηκε με την πολιτική, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει
αφοσιωθεί στη Μύκονο. Αυτά τα ολίγα, ώστε να ξέρουμε για ποιον
μιλάμε.
Χθες, ο τέως υπουργός Μεταφορών είχε μια από αυτές τις σπάνιες
αναποδιές της ζωής, που συμβαίνουν όταν οι πιο απίθανοι παράγοντες
συνδυάζονται μεταξύ τους και συνωμοτούν εναντίον μας. Μπήκε στο
αυτοκίνητό του, με σκοπό να κάνει μια βόλτα για να γεμίσει τη
μπαταρία, όπως είπε. Ξέχασε, όμως, ότι είχε παραδώσει τις πινακίδες
του στην εφορία και δεν πρόσεξε ότι το αυτοκίνητο του έφερε άλλες,
πλαστές πινακίδες. Δεν πρόσεξε, επίσης, ένα «στοπ», που το πέρασε
κανονικά σαν να μην υπήρχε. Τον πρόσεξαν, ωστόσο, κάτι αστυνομικοί
της ομάδας «Δίας» και τον σταμάτησαν. Και ευτυχώς ―ας είναι καλά οι
άνθρωποι― διότι με τόση απροσεξία βάζω στον νου μου τα χειρότερα
για την κατάληξη που θα μπορούσε να είχε η βόλτα…
Η σατανική συγκυρία της οποίας ο Michel έπεσε θύμα, ενδεχομένως να
επαληθεύει αυτό που ορισμένοι ανέκαθεν υποψιάζονταν για το πρόσωπό
του: ότι η αυτοπεποίθησή του ίσως να υπερβαίνει τις δυνατότητες της
ευφυΐας του. Θα ήταν ανάξιο λόγου το περιστατικό, αν η γραφικότητά
του περιοριζόταν στην ατομική περίπτωση ενός τέως υπουργού
Μεταφορών ο οποίος κυκλοφορεί με πλαστές πινακίδες. (Σε τελευταία
ανάλυση, αυτός μας καθησυχάζει δηλώνοντας ότι δεν έχει αντίρρηση να
υποστεί τις συνέπειες του παραπτώματός του…). Πολύ σοβαρότερο
είναι όταν τέτοιου είδους «σφάλματα» (με εισαγωγικά ή χωρίς) παύουν
να είναι προνόμιο όσων, για κάποιους λόγους, αναγνωρίζουν για τον
εαυτό τους ένα είδος ανωτερότητας έναντι των «hoi polloi» και η
απάτη ανάγεται σε «δημοκρατικό δικαίωμα».
Αυτό ακριβώς υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη χθεσινή, μνημειώδους
αμοραλισμού ανακοίνωση του γραφείου Τύπου, η οποία επιβάλλεται να
παρατεθεί ολόκληρη: «Ο υπουργός απολύσεων, Κυριάκος Μητσοτάκης,
όντας σε διατεταγμένη υπηρεσία από την τρόικα και τους δανειστές,
προχωρά στην αναζήτηση και άλλων δεξαμενών απολύσεων, ξεθάβοντας
από τα βαθιά σκοτάδια των δικών τους «ειδικών προσλήψεων» και
υπηρεσιακών μεταβολών, όλους τους φακέλους πρόσληψης, συμμετοχής σε
εξετάσεις, έκδοση τίτλων σπουδών κ.λπ., των Δημοσίων Υπαλλήλων,
προετοιμάζοντας την κοινή γνώμη για να την καταστήσει συνένοχο στην
εξόντωσή τους. Και εφόσον την εφαρμογή της υπαλληλοκτόνας εγκυκλίου
θα παρακολουθεί το Σώμα Επιθεωρητών Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης,
τότε η κοινωνία και οι προς απόλυση υπάλληλοι μόνον ήσυχοι δεν
πρέπει να κοιμούνται. Ο ΣΥΡΙΖΑ, στηρίζοντας την αυτονόητη
λειτουργία των θεσμών, θεωρεί ότι οι υπάρχουσες υπηρεσιακές και
ελεγκτικές δομές (διευθύνσεις προσωπικού, επιτροπές προσλήψεων,
ΑΣΕΠ, υπηρεσιακά συμβούλια, κ.λπ) μπορούν και πρέπει να επιτελέσουν
το έργο για το οποίο έχουν συσταθεί, προς όφελος του ελληνικού λαού
και όχι της τρόικας και των δανειστών. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, ο
ελληνικός λαός στο σύνολό του θα βάλουν ένα τέλος στην εξοντωτική
μανία των μνημονιακών υπουργών και των πολιτικών τους».
Αφορμή για την κατάπτυστη ανακοίνωση ήταν η εγκύκλιος του
υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, με την οποία ζητείται η
διενέργεια καθολικών ελέγχων των πιστοποιητικών, βάσει των οποίων
προσελήφθησαν υπάλληλοι στον στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα
τα τελευταία χρόνια. Την ανάγκη αυτή, κατά πληροφορίες, επέβαλε η
διαπίστωση μαζικών μονιμοποιήσεων μέσω πλαστών πιστοποιητικών σε
συγκεκριμένο υπουργείο ―γεγονός το οποίο δικαιολογεί την υποψία ότι
το φαινόμενο είναι περισσότερο εκτεταμένο από ό,τι είχε αρχικά
εκτιμηθεί.
Ουσιαστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ προασπίζεται το δικαίωμα των απατεώνων στην
ατιμωρησία, επικαλούμενος μάλιστα (ω, του θράσους!) «την αυτονόητη
λειτουργία των θεσμών». Αναρωτιέμαι σε τι διαφέρει το κόμμα της
Ριζοσπαστικής Αριστεράς από τις κυβερνήσεις που καταγγέλλει ως
υπεύθυνες για τη χρεοκοπία και το Μνημόνιο, όταν αντιλαμβάνεται ως
«κεκτημένο» που χρήζει υπεράσπισης οποιαδήποτε στάση ή συμπεριφορά,
ανεξαρτήτως ηθικής αξιολόγησης, υπό την προϋπόθεση και μόνον ότι
εκφράζει τους πολλούς ή, εν πάση περιπτώσει, αρκετούς ώστε να είναι
υπολογίσιμη η δύναμή τους σε ψήφους. Αυτή ήταν η αντίληψη περί
θεσμών και δημοκρατίας που διέκριναν την πασοκαρία, τόσο στην
αυθεντική μορφή της όσο και στη γαλάζια απομίμησή της. Αυτή ακριβώς
είναι και η παράδοση που φιλοδοξεί να συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ας το
παραδεχθούμε, λοιπόν, όπως έκανε και ο Λιάπης εμμέσως, έστω και αν
δεν το κατάλαβε: το ΠΑΣΟΚ είναι κάτι περισσότερο από κόμμα, είναι η
εθνική ιδεολογία μας…