Χρειάζεται να θυμίσω ότι η σύλληψη και η καταδίκη των μελών της
«17Ν» θεωρήθηκαν στην εποχή τους γεγονότα υψηλού συμβολισμού; Δεν
ήσαν λίγοι εκείνοι που έσπευσαν τότε να αναγνωρίσουν στην εξάρθρωση
της τρομοκρατικής οργάνωσης το τέλος της Μεταπολίτευσης. «Τέλος»,
δηλαδή, με την έννοια του happy ending. Διότι η τρομοκρατία, η
παλιά πληγή που είχε ανοίξει μαζί με την αποκατάσταση της
Δημοκρατίας, επιτέλους έκλεινε· και, την ίδια ώρα, η χώρα πλησίαζε
προς την εκπλήρωση της πιο τρελής φιλοδοξίας της: θα έκανε
Ολυμπιακούς Αγώνες και θα αποδείκνυε σε όλο τον κόσμο τι αξίζει. Η
Ελλάδα ετοιμαζόταν να μπει στην καλύτερη εποχή της.
Περισσότερα από δέκα χρόνια έχουν περάσει έκτοτε και ξέρουμε πολύ
καλά πια ότι η εποχή που ονομάζουμε «Μεταπολίτευση» τελείωσε όχι
όταν πιάστηκε η «17Ν», αλλά όταν, ως συνέπεια της κρίσης του 2008,
έσκασε η φούσκα του οικονομικού μοντέλου της χώρας, που βασιζόταν
σε ένα υπερχρεωμένο και δαπανηρό κράτος. Αφότου φθάσαμε στη
χρεοκοπία, εδώ και περίπου τριάμισι χρόνια, η πλέον αξιοσημείωτη ―κ
αι, πολύ φοβάμαι, η ισχυρότερη― τάση που παρατηρείται στην κοινωνία
μας είναι η επιθυμία να επιστρέψουμε ολοταχώς στο παρελθόν. Οχι
απλώς να ανακτήσουμε διά μιας το επίπεδο ευμάρειας που θεωρούσαμε
«κεκτημένο», αλλά και με τα ίδια μέσα που το εξασφαλίζαμε τότε.
Δηλαδή, να μας σβήσουν τα χρέη οι «τοκογλύφοι», να αρχίσουν οι
προσλήψεις στο Δημόσιο και οι αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, να
αποκατασταθούν οι δωρεάν παροχές και οι πρόσοδοι διαφόρων
επαγγελματικών ομάδων εις βάρος των υπολοίπων.
Υπάρχει λοιπόν μια ενδιαφέρουσα ειρωνεία εις βάρος μας όταν ο
Χριστόδουλος Ξηρός ξαφνικά δραπετεύει, εκμεταλλευόμενος την άδεια
που του δόθηκε. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι επιστρέφει στην φυλακή
πριν από το μεσημέρι σήμερα, οπότε η απουσία δεν θα καταλογισθεί ως
απόδραση, η ζημία έχει γίνει: το κράτος έχει εξευτελισθεί πλήρως.
Το επιστέγασμα του εξευτελισμού μάλιστα έρχεται με τον διάλογο
μεταξύ Προέδρου της Δημοκρατίας (αυτού που είναι, όποιος και αν
είναι, τέλος πάντων) και υπουργού Δημοσίας Τάξεως, όπου τους ακούμε
να αναγνωρίζουν απεριφράστως ότι η Δικαιοσύνη δεν συνδράμει όσο θα
έπρεπε το έργο της αστυνομίας.
Συνεπώς, δεν χρησιμεύει σε τίποτε να εκνευριζόμαστε όταν το Spiegel
και γενικώς ο γερμανικός Τύπος ατενίζουν την προοπτική της
ελληνικής προεδρίας στην Ε.Ε. με αισθήματα που κυμαίνονται από την
επιφυλακτικότητα ώς τον χλευασμό. Ισως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει
ακόμη ότι η μεγαλύτερη βλάβη που προκάλεσε η κρίση στα ελληνικά
συμφέροντα είναι ότι οι έξω μας πήραν χαμπάρι. Δεν πρέπει, λοιπόν,
να μας θίγουν η δυσπιστία και η κακοπιστία. Τα παραμύθια, ότι δήθεν
γινόμαστε «φυσιολογική χώρα» τα λέμε για να τα ακούν οι έξω, όχι
για να τα πιστέψουμε εμείς…
Δύο αρτίστες
Η Μαρία Αντωνίου της Ν.Δ. και ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ
είναι ζευγάρι. Δεν εννοώ στη ζωή, ας μην παρεξηγηθώ. Ζευγάρι στην
τέχνη που υπηρετούν ― καλλιτεχνικό ζευγάρι. Πώς ήταν για ένα
διάστημα οι Χρήστος Μαρκογιαννάκης και Ζωή Κωνσταντοπούλου;
Παρομοίως και αυτοί, ταγμένοι στην υπηρεσία της μούσας Θάλειας.
Τους γνωρίσαμε, αν θυμάμαι καλά, με το σόου «Ραντεβού στα
γουναράδικα», τώρα σημειώνουν και μια δεύτερη επιτυχία με τη φάρσα
«Ο παπα-Σούρας».
Στη γόνιμη καλλιτεχνική συνεργασία τους παίζει ρόλο, ασφαλώς, το
ότι αμφότεροι εκλέγονται στην περιφέρεια της Καστοριάς. Οι
πολιτικές διαφορές μεταξύ τους δεν χρειάζεται να μας απασχολήσουν
σοβαρά, διότι είναι επιφανειακές. Επί της ουσίας, εκείνη είναι
γαλάζιο ΠΑΣΟΚ, εκείνος είναι κόκκινο ΠΑΣΟΚ. Κοινός είναι ο στόχος
και των δύο: να μη θιγεί το κράτος από την κρίση, ώστε η πολιτική
όπως ασκείται στην Ελλάδα να μη χάσει το γούστο της. Αλλο, βέβαια,
αν διαφοροποιούνται στον τρόπο με τον οποίο ο καθένας τους υπηρετεί
τον στόχο. Συνεπώς, λίγο ή πολύ ψαρεύουν ψήφους στην ίδια λίμνη. Ας
σημειωθεί, επίσης, ότι και οι δύο εργάζονται στο Δημόσιο: εκείνη
στο Δασαρχείο της περιοχής της, εκείνος εργάσθηκε κάποτε ως
ηλεκτρολόγος στη ΔΕΗ.
Ακόμη περισσότερο όμως, νομίζω ότι η συνεργασία τους βασίζεται στο
ότι ταιριάζουν πνευματικά. Διότι εκείνος δηλώνει μεν «αναρχικός»,
ακόμη και μετά την εκλογή του, αλλά περιέργως δεν δείχνει να έχει
κανένα πρόβλημα με τον ρόλο του βουλευτή. Προφανώς επειδή του
αρέσει ο ρόλος, τον απολαμβάνει. Ειδάλλως, τι θα τον εμπόδιζε να
παραιτηθεί της έδρας προς χάρη του επιλαχόντος από τον συνδυασμό
του; (Ισως μάλιστα έτσι να έκανε και χάρη στον ΣΥΡΙΖΑ, λαμβανομένης
υπ’ όψιν της αρνητικής δημοσιότητας που προκαλεί κατά καιρούς).
Σε ανάλογο μήκος κύματος κινείται και εκείνη. Οταν, για παράδειγμα,
ο Διαμαντόπουλος προκάλεσε θόρυβο, χρησιμοποιώντας από το βήμα της
Βουλής μια φράση του Βελουχιώτη ―σε δική του, όμως, ποπ παραλλαγή―
η Μ. Αντωνίου αισθάνθηκε την υποχρέωση να του απαντήσει. Προσοχή:
όχι επί της ουσίας, αλλά υπερασπιζόμενη το τίμιο επάγγελμα των
γουναράδων. Λες και το ανοίκειο του πράγματος δεν ήταν στην
εμφυλιοπολεμική αναφορά, αλλά στο θράσος του βουλευτή να θίξει την
τιμή και την υπόληψη των γουναράδων! Με τέτοια μυαλά, λοιπόν,
μπορεί να αμφιβάλλει κάποιος ότι τούτοι οι δύο είναι φτιαγμένοι ο
ένας για τον άλλον;
Επιπλέον, ταιριάζουν και ως προς την ευαισθησία τους. Δεν βλέπετε,
λ.χ., ότι καθόλου δεν τους ενοχλεί η γελοιοποίηση; Εκείνος
γελοιοποιείται με τα χοντροκομμένα μασκαραλίκια του στο καρναβάλι
του Αργους Ορεστικού, εκείνη εμφανιζόμενη στην τηλεόραση, για να
διαψεύσει το βίντεο που τη δείχνει να επιδοκιμάζει τα
καραγκιοζιλίκια του Διαμαντόπουλου. Πλασμένοι ο ένας για τον άλλο!
Ακόμη αμφιβάλλετε;
Να σημειωθεί, βέβαια, ότι την επιτυχία του πρόσφατου σόου οι δύο
καλλιτέχνες την οφείλουν σε κάποιο βαθμό ―σημαντικό,πιστεύω― και
στον χορηγό επικοινωνίας που είχαν: την Εκκλησία. Διότι, αν δεν
έσπευδε η Εκκλησία και μάλιστα διά του Αρχιεπισκόπου να ασχοληθεί
με τις χαζομάρες του Διαμαντόπουλου, ποιος θα καθόταν τώρα να
ασχολείται με αυτόν και τη Μ. Αντωνίου;