ΑΝΤΙΛΟΓΟΙ

1' 57" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ταυτόχρονη διεύρυνση και εμβάθυνση δεν αποτελεί μόνον ένα στρατηγικό στοίχημα των «15» αλλά και μια σκληρή δοκιμασία για την αξιοπιστία της Ε.Ε. Ανεξαρτήτως δηλαδή των πραγματικών δυσκολιών και του νέου τοπίου που διαμορφώνεται όσο προχωρά ο ουσιαστικός διάλογος για τη μελλοντική ταυτότητα της Ε.Ε. υπάρχει μια ουσιαστική πίεση για κινήσεις που να πιστοποιούν ότι έστω και εν μέσω δυσχερειών η προωθητική ευρωπαϊκή δυναμική υπάρχει και αποτελεί εγγύηση για την αντιμετώπιση των νέων προκλήσεων.

Στο κρίσιμο διάστημα από σήμερα μέχρι τη σύνοδο κορυφής του Λάακεν στα τέλη του χρόνου το σημαντικότερο ευρωπαϊκό ζητούμενο είναι το κατά πόσον το Βερολίνο και το Παρίσι θα κατορθώσουν να διατυπώσουν έναν κοινό παρονομαστή -και όχι βέβαια τον ελάχιστο δυνατό- ευρωπαϊκής στρατηγικής. Με τη Γερμανία να δίνει προτεραιότητα στη θεσμική μεταρρύθμιση και τη Γαλλία να θέλει να απαντηθεί πριν από όλα το ερώτημα «Ποια Ευρώπη θέλουμε, ποια είναι η θέση της στον κόσμο» είναι σαφές ότι η ζητούμενη στρατηγική γαλλογερμανική εναρμόνιση είναι δύσκολο να διαμορφωθεί μέσα στους επόμενους δύο μήνες. Ομως με δεδομένη την ανάγκη των δύο πλευρών να διαψεύσουν σενάρια εμπλοκής ή ακόμη χειρότερο ρήξης είναι λογικό να περιμένουμε μια κοινή τοποθέτηση επί της διαδικασίας και του χρονοδιαγράμματος της ευρωπαϊκής διαπραγμάτευσης.

Μια παρόμοια «μινιμαλιστική» εκδοχή συζητείται τον τελευταίο καιρό και ως προς τη διεύρυνση υπό την προϋυπόθεση βέβαια ότι με τον ένα η τον άλλο τρόπο -Ναι σε ένα νέο δημοψήφισμα ή επίσπευση της Διακυβερνητικής- θα ξεπερασθεί ο σκόπελος του Οχι της Ιρλανδίας. Σύμφωνα με το σενάριο αυτό τρεις, στην καλύτερη περίπτωση τέσσερις, μικρές υποψήφιες χώρες θα γίνουν σε πρώτη φάση δεκτές, έτσι ώστε και να περισωθεί η αξιοπιστία των δεσμεύσεων των «15», αλλά και να μην διογκωθεί η αρνητική τοποθέτηση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης απέναντι στις επιπτώσεις της εισδοχής μιας πολυάριθμης πρώτης ομάδας.

Είναι ξεκάθαρο ότι τα παραπάνω σενάρια αποτυπώνουν μια συνολική στρατηγική ευρωπαϊκή αμηχανία παρά τη βούληση για μια εφ’ όλης της ύλης διαπραγμάτευση για το μέλλον της Ε.Ε.

Ενα πράγμα είναι σαφές, ότι η πρόκληση για μια Ε.Ε. με περισσότερη πολιτική συνοχή που θα διεκδικεί ρόλο πρωταγωνιστή στην παγκόσμια σκηνή δεν υπήρξε μέχρι στιγμής αρκετή για να επιδράσει καταλυτικά στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς. Δεκατέσσερις μήνες μετά την ομιλία Φίσερ στο Βερολίνο η λογική των εκπτώσεων έχει αρχίσει να σκιάζει τα μεγάλα οράματα και τη ρητορική της ευρωπαϊκής πλειοδοσίας που μόλις πριν από λίγους μήνες ευχόταν να ξεσπάσει μια σωτήρια «Κρίση Επανίδρυσης» της Ε.Ε.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή