Η εκστρατεία εναντίον της διεθνούς τρομοκρατίας δεν θα παράσχει το εντυπωσιακό θέμα, τουλάχιστον ως προς το βαθμό που επιθυμούν τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ -κυρίως των Ηνωμένων Πολιτείων-, διότι η φύση της απειλής προϋποθέτει αντιμετώπιση μακρά και ανορθόδοξη.
Βεβαίως, οι υποστηρικτές του «ανθρωπιστικού πολέμου» τον οποίο εξαπέλυσε ο πρώην πρόεδρος κ. Μπιλ Κλίντον και το επιτελείο του εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, προέτειναν τις πρώτες ημέρες την άμεση ανταπόδοση του τρομοκρατικού πλήγματος της 11ης Σεπτεμβρίου. Παράλληλα, οι ευρωαριστεροί σύμμαχοι του κ. Κλίντον που δημιούργησαν το υφιστάμενο χάος στη Βαλκανική, εμφανίζονται να έχουν επιφυλάξεις για την κρίση και τις ικανότητες του πρόεδρου κ. Τζορτζ Μπους και εκφράζουν φόβους για «υπερβολική» αντίδραση των ΗΠΑ.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι για λόγους ασφαλείας, υπό την πίεση της κοινής γνώμης αλλά και για την επιβεβαίωση του κύρους των ΗΠΑ, θα υπάρξει πλήγμα εναντίον χώρας ή χωρών, που κατά την εκτίμηση των αμερικανικών υπηρεσιών ασφαλείας υποθάλπουν εμπράκτως την τρομοκρατία. Αλλά αυτό δεν φαίνεται να είναι το καθοριστικό στοιχείο της πολιτικής του κ. Μπους.
Στόχος του κ. Μπους και των επιτελών του είναι η δημιουργία ευρείας συμμαχίας όχι μόνον με τους εταίρους των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, αλλά πρωτίστως με τα αραβικά κράτη, όπου είναι επενδεδυμένα σημαντικότατα αμερικανικά συμφέροντα, στον τομέα της πετρελαϊκής, αλλά και της πολεμικής βιομηχανίας των Ηνωμένων Πολιτειών.
Παρεμπιπτόντως, υπενθυμίζεται ότι όταν ο πατήρ Τζορτζ Μπους και ο στρατηγός Κόλιν Πάουελ ως αρχηγός του Γενικού Επιτελείου οργάνωσαν την επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου» για να αναγκάσουν τον πρόεδρο του Ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν να αποχωρήσει από το Κουβέιτ, φρόντισαν να εξασφαλίσουν συναίνεση των σημαντικοτέρων Αράβων ηγετών.
Την εποχή εκείνη η θλιβερή ομάδα της κ. Μαντλίν Ολμπράιτ επέκρινε τον πόλεμο «υπέρ των πετρελαϊκών συμφερόντων», αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να εσπείρει τον όλεθρο εναντίον της Γιουγκοσλαβίας εν ονόματι της αποφυγής ενός νέου «Ολοκαυτώματος».
Αλλά το επιτελείο του κ. Μπους δεν πάσχει από το σύνδρομο της ιστορικής -φρικτής αδιαμφισβητήτως- ανασφαλείας της ομάδος της κ. Ολμπράιτ. Εχει σημαντικότατα αμερικανικά συμφέροντα να υπερασπισθεί στον αραβικό κόσμο. Και ο αγώνας εναντίον των εξτρεμιστικών ισλαμικών οργανώσεων είναι κοινός όχι μόνον με τους Ευρωπαίους εταίρους των ΗΠΑ αλλά πρωτίστως με τους μουσουλμάνους συμμάχους της Ουάσιγκτον.
Αρκεί να επισημανθεί ότι δύο σημαντικότατοι εταίροι των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία, για να περιορισθεί κανείς μόνον σε αυτές τις χώρες, αντιμετωπίζουν σοβαρότατες προκλήσεις από τις εξτρεμιστικές ισλαμικές τρομοκρατικές οργανώσεις και ως εκ τούτου θα ήταν απίθανο για λόγους εντυπωσιασμού και μόνον να εκθέσει σε μεγαλύτερο εσωτερικό κίνδυνο φιλικά προς την Ουάσιγκτον καθεστώτα. Η διοίκηση του κ. Μπους γνωρίζει ότι δεν είναι δυνατόν να εδραιώσει μία λειτουργική συνεργασία με τον αραβικό κόσμο, εάν δεν προβεί σε ενέργειες για την επίλυση της διενέξεως Ισραηλινών και Παλαιστινίων, υιοθετώντας μια περισσότερο ισοβαρή πολιτική στο μεσανατολικό πρόβλημα.
Ενδειξη ότι κινείται προς την κατεύθυνση αυτή είναι ότι επί της ουσίας επέβαλε εκεχειρία και προωθεί την επανέναρξη των συνομιλιών του πρόεδρου της Παλαιστινιακής Αρχής κ. Γιασέρ Αραφάτ με τον υπουργό Εξωτερικών του Ισραήλ κ. Σίμον Πέρες.
Σε αυτόν τον άξονα αναπτύσσεται -σύμφωνα με τις υπάρχουσες ενδείξεις- η πολιτική του κ. Μπους, υπό την πίεση της αμερικανικής κοινής γνώμης ανταποδόσεως αμέσου πλήγματος λόγω των τραγικών συνεπειών της τρομοκρατικής επιθέσεως της 11ης Σεπτεμβρίου, αλλά και κάποιων συγκροτημένων ομάδων πιέσεως, στις ΗΠΑ που επιδιώκουν τη διεύρυνση του χάσματος της Ουάσιγκτον με τον αραβικό και γενικότερα τον ισλαμικό κόσμο.
Από τη στρατηγική που τελικώς θα διαμορφωθεί, θα κριθεί κατά πόσον η διοίκηση του κ. Μπους θα μπορέσει όντως να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το πρόβλημα της διεθνούς τρομοκρατίας ή θα δημιουργήσει προϋποθέσεις μιας μεγαλύτερης εντάσεως. Μέχρι στιγμής πάντως πορεύεται με ιδιαίτερη σωφροσύνη και υπευθυνότητα.
Θα έλεγε κανείς από μιαν άποψη ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επλήρωσαν και αυτές με τη σειρά τους το τίμημα της καταρρεύσεως της Σοβιετικής Ενώσεως, προς την οποία προσέτρεχαν τα αραβικά κράτη, τα διαφωνούντα με την πολιτική της Ουάσιγκτον στη Μέση Ανατολή. Εξαίρεση είχαν αποτελέσει μόνον οι ισλαμιστές επαναστάτες του Ιράν. Πληρώνει επίσης την αποτυχία του αραβικού σοσιαλισμού.
Αλλά η έλλειψη δυνάμεως, όπως η πρώην ΕΣΣΔ, που να συσπειρώνει τα ριζοσπαστικά στοιχεία των Αράβων που διαφωνούν με την αμερικανική πολιτική ανέδειξε τις τρομοκρατικές ισλαμικές οργανώσεις σε φορέα του «ιερού πολέμου» εναντίον των ΗΠΑ και όχι μόνον.
Η Νέα Υόρκη και η Ουάσιγκτον δοκίμασαν την κόλαση της δράσεως των τρομοκρατών και η διοίκηση του κ. Μπους ανέλαβε την ηγεσία μιας ευρύτατης προσπαθείας για την εξάλειψη της διεθνούς τρομοκρατίας. Εάν ταυτοχρόνως -όπως φαίνεται- είναι αποφασισμένη να ασχοληθεί σοβαρότατα με την επίλυση των περιφερειακών συγκρούσεων και κυρίως με την ειρήνευση της Μέσης Ανατολής, τότε ο ρόλος του κ. Μπους στη σταθεροποίηση του παγκοσμίου συστήματος θα είναι καθοριστικός.
Αλλά ο Αβραμόπουλος, προφανώς είδε «τα σκούρα» και σκέπτεται να μην προχωρήσει στη διεξαγωγή του…