Από τα μικρά του χρόνια στις θύελλες ο μπαρμπα – Γιώργης, σχεδόν παιδί στην κατοχή, έφηβος στον εμφύλιο, στην ξενιτιά μετά, μια ζωή βασανισμένη, έφθασε κοντά στα 75 να αντιμετωπίζει τα συμβαίνοντα με στωικότητα και ηρεμία μεγάλη, που μόνο οι άνθρωποι πολλαπλών εμπειριών διαθέτουν.
Πριν από καιρό βρέθηκε σε συγγενικό περιβάλλον, όπου συνήθως αναβιώνουν ιστορίες του παρελθόντος, ξυπνούν μνήμες και πάθη, επανέρχονται στο προσκήνιο οι μέρες οι καλές και εκείνες της δυστυχίας. Και εκεί πάνω στην κουβέντα άναψαν τα αίματα, ανέβηκαν οι τόνοι, θυμήθηκαν φίλοι και γνωστοί τον έναν τον άλλον, τις χαμένες υποθέσεις, τα μικρά και τα μεγάλα. Βγήκε θυμός κάποια στιγμή. Ακουγε ο μπαρμπα – Γιώργης από απόσταση και όταν τα πράγματα άρχισαν να ξεφεύγουν, είπε τον λόγο του. «Τι θέλουμε μωρέ εμείς τώρα; Για ένα πρέπει να παρακαλάμε. Να πεθάνουμε εν ειρήνη».
Εμεινε εκείνη η κουβέντα, μπήκε στο μυαλό, καταχωρίσθηκε στους κύβους της μνήμης και επανερχόταν όποτε η επικαιρότητα προσέγγιζε εκρηκτικά γεγονότα, αναταραχές και πολεμικές συγκρούσεις. Ηταν μια συνεχής υπόμνηση για τις απλές, τις αυτονόητες επιθυμίες των ανθρώπων. Αυτή η απλή κουβέντα προκαλούσε κάθε τόσο τη σκέψη και έθετε το ερώτημα. Ολες οι προηγούμενες γενιές πέρασαν διά πυρός και σιδήρου. Οι παππούδες και πατεράδες μας έζησαν πολέμους, φτώχεια, κακουχίες, εμείς, σχεδόν μεσήλικες πια, οι γεννημένοι στα χρόνια της ανοικοδόμησης, θα τη βγάλουμε καθαρή. Πάντα απασχολούσε η ιδέα ότι μετά σχεδόν 50 χρόνια ειρηνικού βίου, κάτι κακό μεγάλο θα έλθει να συνταράξει τη ζωή μας. Αποδιώχναμε όμως την ιδέα, θέλαμε να πιστεύουμε πως ο κόσμος είναι αλλιώτικος, έχει κατακτήσει άλλα επίπεδα πολιτισμού, δεν μπορεί να απειλεί μαζικά και ολοκληρωτικά, όπως στο παρελθόν. Θέλαμε να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις, ικανές να μεταδώσουν μαζικό φόβο και γενικευμένη ανασφάλεια. Και ήλθε ο καιρός δυστυχώς, μετά τα απίστευτα γεγονότα της προπερασμένης Τρίτης στις ΗΠΑ, να αναδειχθούν όλες εκείνες οι σκέψεις της ιστορικής νομοτέλειας με τον πιο δραματικό τρόπο. Αίφνης γύρισε ο κόσμος ανάποδα.
Οι άλλοτε μεγάλες προτεραιότητες της οικονομίας, της ανάπτυξης,της ευημερίας, του καταναλωτισμού, πέρασαν στο περιθώριο. Ανεδείχθησαν ο φόβος, η αγωνία και η ανασφάλεια για το σήμερα και το μέλλον, οι πολεμικές προετοιμασίες, οι νέες «ασύμετρες» απειλές, η καινούργια ορολογία, που ξεπρόβαλε από αυτήν την κρίση ζωής. Η αβεβαιότητα επικράτησε, τα χρηματιστήρια κατέρρευσαν, οι προβλέψεις δεν έχουν καμία αξία και ο κόσμος βρέθηκε να τρέχει πίσω από καταιγιστικά γεγονότα, τα οποία ούτε ο ευφάνταστος κινηματογράφος του Χόλιγουντ μπορούσε να προσεγγίσει. Ωσάν όλες οι ταινίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας να συμπυκνώθηκαν σε μια και να βγήκαν στην επιφάνεια όλες οι απειλές της συγχρονης ανθρωπότητας από τον πυρηνικό όλεθρο μέχρι τα χημικά και βιολογικά όπλα.
Εφθασαν έτσι τα αυτονόητα, οι τυπικές ευχές που συνήθως ανταλλάσσουν οι άνθρωποι, να αποκτούν βάρος, να γίνονται τα μεγάλα ζητούμενα.
Ισως βεβαίως να είχε επικρατήσει η συνήθης μακαρία πλάνη, που καταλαμβάνει τους ευημερούντες, όλους όσοι έχουν εξασφαλισμένα τα περισσότερα και αποστρέφουν την κεφαλή από τα δυστυχή και αποκρουστικά, για να μην διαταράξουν τον γυάλινο προστατευμένο κόσμο τους. Ομως δυστυχώς η Ιστορία έχει τη δική της δυναμική. Ουδέποτε η ζωή είχε ευθύγραμμη πορεία. Οι μικρές ιστορίες των ανθρώπων και οι μεγάλες των κρατών και των εθνών είναι γεμάτες απρόβλεπτα γεγονότα, πλήρεις διακυμάνσεων, ωσάν αυτές των αγορών, που περνούν από το ζενίθ στο ναδίρ, από την ευφορία και την ευημερία, στην κάμψη και την απογοήτευση. Δεν υπάρχει άνθρωπος στο σύντομο πέρασμά του από τη ζωή, να μη νιώσει το νομοτελειακό κύκλο της ακμής και της παρακμής, της ανόδου και της καθόδου, της ευτυχίας και των απωλειών. Ελάχιστοι είχαν το προνόμιο -αν βεβαίως μπορεί να θεωρηθεί προνόμιο- ενός βέβαιου και ευθύγραμμου βίου, χωρίς δεινά, κόπους και θυσίες. Και από εκεί ίσως κανείς πρέπει να αντλήσει αισιοδοξία για το μέλλον. Γενιές και γενιές ανθρώπων πέρασαν από θύελλες, είδαν και ξαναείδαν τον κόσμο να συνθλίβεται και να ξανασηκώνεται, να ερημώνεται και να ξαναγεννιέται. Ισως τούτη η κρίση να φέρει το καινούργιο, να προσφέρει την αναγέννηση. Ομως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνει τούτο μέσα από μια γενικευμένη σύγκρουση, που θα πάει τον κόσμο πίσω και θα τον βυθίσει σε σκοτεινά Τάρταρα. Και εκεί πάνω οφείλουν οι ηγεσίες να τοποθετηθούν, να αντισταθούν, να μαζέψουν τον θυμό και να σκεφθούν λογικά, χωρίς ακρότητες κα ηγεμονικές βλέψεις, αλλά με γνώμονα τις ανθρώπινες αξίες της ζωής και της ειρήνης.