Μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη, οι ηγεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών, απαλλαγμένες από την «απειλή» της αντίπαλης υπερδύναμης, ΕΣΣΔ, ξεκίνησαν αισιόδοξα τη μεγάλη επιχείρηση της κατασκευής «νέας τάξης πραγμάτων» στον πλανήτη μας. Και όπως καταδείχθηκε στη διάρκεια της πρώτης μετα-ψυχροπολεμικής δεκαετίας, οι πανίσχυρες ΗΠΑ γρήγορα κατάφεραν, ώστε να γίνεται διεθνώς αποδεκτό, ότι διεθνής νομιμότητα μπορεί να είναι κατά περίπτωση η αμερικανική νομιμότητα.
Ηδη, απ’ τη δεκαετία του ’80 αξιωματούχοι των ΗΠΑ είχαν διατυπώσει την άποψη ότι κατά το παρελθόν οι αποφάσεις του ΟΗΕ λαμβάνονταν με τα περισσότερα μέλη του Οργανισμού «να συμμερίζονται τις απόψεις των ΗΠΑ για την παγκόσμια τάξη», κάτι που έπαψε να συμβαίνει στη συνέχεια (θέση του νομικού συμβούλου του Στ. Ντιπάρτμεντ, Αμπραχάμ Σόφερ, 1985). Αργότερα, ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον αγνόησε παντελώς την απόφαση του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών (OAS) που έκρινε διεθνώς παράνομη την απαγόρευση πώλησης τροφίμων και φαρμάκων στην Κούβα. Και η κ. Μαντλίν Ολμπράιτ, μιλώντας (1998) στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ανέφερε σε συζήτηση για το εμπάργκο στο Ιράκ, ότι «οι ΗΠΑ θα συμπεριφερθούν ομαδικά, όταν μπορούν και μονομερώς, όταν πρέπει», εφόσον τίθενται θέματα σε μια περιοχή «ζωτικής σημασίας για τα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ». Ιδια στάση τήρησε μετα-ψυχροπολεμικώς η Ουάσιγκτον και σε αποφάσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), όπως π.χ. στην περίπτωση που με τις ψήφους και όλων των ευρωπαϊκών χωρών ζητήθηκε ο τερματισμός του στραγγαλισμού της κουβανεζικής οικονομίας: εκπρόσωπος της κυβέρνησης Κλίντον δήλωσε «δεν πιστεύουμε, πως οτιδήποτε κάνει ή λέει ο ΠΟΕ μπορεί να αναγκάσει τις ΗΠΑ να αλλάξουν τους νόμους τους».
Είναι λοιπόν σαφές, ότι οι ΗΠΑ εδώ και κάποια χρόνια θεωρούν νόμιμη την κίνηση τους στον κόσμο και ΕΚΤΟΣ διεθνούς νομιμότητας εφόσον το κρίνουν αυτό για κάποιο λόγο απαραίτητο. Η μεγάλη ισχύς της Ουάσιγκτον της δίνει τη δυνατότητα να αποσπά από τη διεθνή κοινότητα πιστοποιητικά νομιμοποίησης για κάθε παραβίαση της διεθνούς τάξεως από μέρους της.
Αυτό οδήγησε τα τελευταία χρόνια στην ενίσχυση της άποψης, διεθνώς, (και με τη βοήθεια χρήσιμων «ειδικών» και διανοουμένων) ότι στον μετα-ψυχροπολεμικό κόσμο η διεθνής νομιμότητα είναι στη Δύση κάτι το ΣΧΕΤΙΚΟ πλέον και ότι μπορεί να γίνεται αποδεκτή στον δυτικό κόσμο μια νέα πολιτική «ηθική» στο όνομα είτε «έκτακτων» γεγονότων που βλάπτουν συμφέροντα της Δύσης είτε γεγονότων που εκτιμάται, ότι αμφισβητούν τις βάσεις του πολιτισμού της. Ποια μπορεί να είναι τα ΟΡΙΑ αυτής της σχετικότητας και πώς θα τη χρησιμοποιούσε ενδεχομένως και κάθε αντίπαλος της Δύσης, είναι ζητήματα που δεν απασχόλησαν τις ΗΠΑ και τις ηγεσίες των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών.
Ηδη, πριν από τη μετα-ψυχροπολεμική περίοδο, την άνοιξη του 1986, προκειμένου να τιμωρήσουν οι ΗΠΑ τον προστάτη και χρηματοδότη τρομοκρατών, Μουαμάρ Καντάφι, έστειλαν αιφνιδιαστικά τα βομβαρδιστικά αεροσκάφη ΒΙΙΙ στη Λιβύη και έπληξαν «στόχους» και αμάχους, χωρίς κανείς τότε στη Δύση να σκεφθεί, πού ενδεχομένως θα οδηγούσε τα διεθνή πράγματα αυτή η επιτυχημένη «πρόβα» δράσης εκτός διεθνούς νομιμότητας και τι είδους νέους φανατισμούς θα μπορούσε να γεννήσει σε χώρους ισλαμιστών, που έχουν διαφορετική από τους Δυτικούς αντίληψη για τον κόσμο και την αξία της ανθρώπινης ζωής. Εφαρμόζοντας εν θερμώ το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» το 1986, η ηγεσία των ΗΠΑ σίγουρα δεν σκέφθηκε ότι ξεκινούσε ένα ιδιαίτερο «παιχνίδι», που μελλοντικώς θα έθετε ίσως σε μεγάλο κίνδυνο την ασφάλεια και Αμερικανών πολιτών στο έδαφος της χώρας τους, και επιπλέον θα έπληττε άσχημα το κύρος της Υπερδύναμης.
Ολοι οι σχεδιασμοί και οι σκέψεις για την αρχιτεκτονική της «νέας τάξης» έγιναν απ’ την πλευρά της ηγεσίας των ΗΠΑ στη βάση της εκτίμησης για την ανάγκη μιας νέας διεθνούς «νομιμότητας» (για να ελεγχθεί αυτό που ο Σβίνιεφ Μπρεζίνσκι ονομάζει «παγκόσμια αναρχία» στη μετα-ψυχροπολεμική περίοδο και οδηγεί κατά την αμερικανική άποψη σε έναν κόσμο «εκτός ελέγχου»), αλλά υπό την προϋπόθεση, ότι αυτή η «νέα τάξη» σε επίπεδο ανθρώπινων απωλειών δεν θα είχε θύματα πολίτες της Δύσης. Ενώ οι όποιες στρατιωτικές επιχειρήσεις στον κόσμο θα διεξάγονταν με τακτικές που εξασφαλίζουν «μηδενικές απώλειες». Αυτές οι βεβαιότητες κλονίστηκαν άσχημα στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, όταν έχασαν ξαφνικά τη ζωή τους χιλιάδες άμαχοι Αμερικανοί, κατά τραγικό τρόπο στη Νέα Υόρκη.
Η ηγεσία της υπερδύναμης, μην έχοντας διανοηθεί την πιθανότητα ενός τέτοιου τρομοκρατικού πλήγματος, δεν μπήκε καν στον κόπο να προσφέρει στους πολίτες των ΗΠΑ ένα αποτελεσματικό σύστημα ασφαλείας τους. Ολες οι σούπερ τεχνολογίες ασφαλείας της αμερικανικής διοίκησης ενίσχυαν τις δυνάμεις αντιμετώπισης εχθρών εκτός εδάφους των ΗΠΑ. Πεπεισμένη και η διεθνής κοινή γνώμη, ότι οι ΗΠΑ είναι άτρωτη δύναμη έμεινε άναυδη όταν έγινε ο «βομβαρδισμός» του Μανχάταν και του Πενταγώνου. Και πριν απ’ όλους έμεινε άναυδη, όπως τα πράγματα έδειξαν, η ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι «ειδικοί» του Λευκού Οίκου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, του Πενταγώνου, της CIA, του FBI – δεν είχαν προφανώς σκεφθεί ποτέ στα σοβαρά ότι το φονικό μπορεί να ταξιδέψει έως και σε αμερικανικά εδάφη, δεν σκέφτηκαν ποτέ, ότι ένας τρομοκρατικός μηχανισμός θα μπορούσε να δράσει αποτελεσματικά μέσα στις ΗΠΑ, χωρίς επίσημη κρατική υποστήριξη, ως δολοφονική δύναμη «ιδιωτικής πρωτοβουλίας».
* * *
Η ανέμελη αυτή αμερικανική στάση, τέκνο μιας αλαζονικής ηγεσίας, βοήθησε εξαιρετικά τους «καμικάζι» της τρομοκρατίας να στείλουν στον θάνατο χιλιάδες άμαχους, εργαζόμενους Αμερικανούς πολίτες, προκαλώντας ένα άγριο σοκ στην κοινωνία των ΗΠΑ, και κύματα φόβου σε όλες τις χώρες της Δύσης.
Τώρα είναι η ώρα της αμερικανικής δίψας για εκδίκηση. Ακόμη και ο Μουαμάρ Καντάφι εξέφρασε δημοσίως την κατανόησή του γι’ αυτό. Η ηγεσία των ΗΠΑ δεν μπορεί εξάλλου να κοιτάξει στα μάτια τους Αμερικανούς πολίτες, παρά μόνον επιδεικνύοντας «αποφασιστικότητα» υψηλού βαθμού, διαβεβαιώνοντάς τους με πράξεις ότι η χώρα τους, παρά το πλήγμα που δέχθηκε παραμένει η αναμφισβήτητη. «Μία και Μόνη Υπερδύναμη» ικανή όχι μόνο να τιμωρεί σκληρά τους εχθρούς της, αλλά και ικανή να συστρατεύσει στο πλευρό της με ένα νεύμα της, όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
Οταν όμως η ηγεσία των ΗΠΑ θα έχει αποδείξει στον κόσμο αυτά που θέλει, τι θα ακολουθήσει;
Δεν θα συνεχίσει να ηγείται του κόσμου μια τεράστια α-πολιτική δύναμη με δικαίωμα κίνησης στο πλαίσιο μιας δικής της «νομιμότητας» διεθνώς;
Οι πολίτες των ΗΠΑ θα συνεχίσουν να αγνοούν στη μεγάλη πλειοψηφία τους, τι συμβαίνει στον κόσμο και πόσο βαθιά τους έχουν εμπλέξει οι ηγεσίες τους σε άσχημα, επικίνδυνα «παιχνίδια» στον κόσμο;
Αμερικανοί και Ευρωπαίοι ηγέτες θα συνεχίσουν να θεωρούν ότι «πολιτισμένος» κόσμος είναι μόνον αυτός της Δύσης, θα συνεχίσουν να θεωρούν τον εκτός Δύσεως κόσμο, ως έναν «δεύτερης κατηγορίας» κόσμο;
Η σταυρορόφος ηγεσία της «νέας τάξης» θα συνεχίσει να υπονομεύει με τις «πολιτικές» της στον κόσμο τα θεμέλια ενός πνευματικού-υλικού πολιτισμού, τον οποίον με έμφαση η ίδια επικαλείται όταν τιμωρεί τους εχθρούς της;
Και όταν η φάση αυτού του ιδιότυπου «πολέμου» τελειώσει, αυτό που ονομάζεται «διεθνής τρομοκρατία» θα έχει εξουδετερωθεί; Οι κύκλοι της βίας θα θανατώσουν τους φανατισμούς, οι δολοφόνοι «καμικάζι» θα εξαφανιστούν από τον κόσμο μας, η χριστιανική Δύση θα συναντηθεί με τον μουσουλμανικό κόσμο σε δρόμους μιας άλλης «συνεννόησης»;
Εγραψε στις 19/9 ο Γ. Γιαννόπουλος (στην «Ελευθεροτυπία») σε άρθρο του: «…Μέσα στην καρδιά του δυτικού ρασιοναλισμού φωλιάζει μια κρυμμένη και αθεράπευτη ανακολουθία: η αποδοχή της διαφορετικότητας, δηλαδή ο ακρογωνιαίος λίθος και το ύψιστο επίτευγμα, εξουσιοδοτείται από ένα σύστημα που εμμέσως την απορρίπτει, επειδή αξιώνει την καθολική εφαρμογή του. Είναι κι αυτό ένα είδος δαιμονοποίησης του μη δυτικού».
Ο εθνοθρησκευτικός ζηλωτισμός