ΑΝΤΙΛΟΓΟΙ

2' 21" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Σημεία και τέρατα, πράγματα που -μέχρι προ τινος- θεωρούσαμε απίθανα, αναστατώνουν τη διεθνή ζωή και περισφίγγουν την επικαιρότητα. Στα πιο ανησυχητικά συγκαταλέγεται ίσως ο φανατισμός, τουλάχιστον όπως τον είδαμε στην τηλεόραση: Να σκορπίζει μίσος, να ανάβει φωτιές, να κραδαίνει όπλα, να εκτοξεύει απειλές θανάτου, να κραυγάζει πως είναι έτοιμος όχι μόνο να παλέψει με νύχια και δόντια, αλλά και να κόψει το νήμα της ίδιας της ζωής του, στον πόλεμο με εκείνους που θεωρεί εχθρούς του. Ναι, συνηθίσαμε πια να τον συνδέουμε με τους Ταλιμπάν του Αφγανιστάν και όσους τους συμπαραστέκονται… Ομως, ο φανατισμός έχει τη δική του ιστορία και, στο διάβα των αιώνων, μπέρδεψε ουκ ολίγες φορές την ανθρωπότητα σε θύελλες. Να σταθούμε, λόγου χάρη, στους θεομανείς της αρχαίας Ρώμης που, ακόμη και στους καιρούς της ειρήνης, μαζευόντουσαν έξω από το ιερό της πολεμικής θεάς Μπελόνα «εκβάλλοντες ανάρθρους κραυγάς» και, προς τιμήν της, τρυπούσαν με ξιφίδια μέλη του σώματός τους ή έκοβαν με μαχαίρια κομμάτια της σάρκας τους; Αίμα, αδιαφορία για τον πόνο, άσκοπες θυσίες… Φανατικούς αποκάλεσαν τα παλιά κείμενα όσους διέπρατταν τέτοιες φρικαλεότητες και, κάπως έτσι, προέκυψε ο φανατισμός, που έχει τη ρίζα του στη λατινική λέξη «φάνουμ» και σημαίνει «ιερό» ή «τέμενος». Εστω κι αν δεν περιορίζεται στην ένθερμη, την υπερβολική προσήλωση, την τυφλή αφοσίωση στις όποιες αντιλήψεις και ιδεολογίες ή σε δόγματα και θεωρίες, αλλά εξωθεί σε παραλογισμούς και ακρότητες, υποδαυλίζοντας τη μισαλλοδοξία και συντηρώντας την έχθρα προς τους «αντιφρονούντες». Απόλυτος και πεισματάρης καθώς είναι, δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Για να πετύχει τις επιδιώξεις του, έπαιξε ολέθριο ρόλο σε διάφορες εποχές, εκμεταλλεύθηκε την αφέλεια, έσπειρε ανέμους, προκάλεσε αιματοκυλίσματα και επέζησε, με πολλές μορφές, ίσαμε τις ημέρες μας…

Τι κι αν είχε δημιουργηθεί η εντύπωση πως τον αποδυνάμωσε η πρόοδος, τον συμμάζεψαν οι συγκυρίες και τον ανάγκασαν να λουφάξει τα ηλεκτρονικά θαύματα; Αντίκρυ του, έτοιμο να ξεχυθεί ακάθεκτος όπου τον βολεύει, τον έχει τώρα ο πολιτισμένος κόσμος της μετριοπάθειας και του αγώνα για ένα ειρηνικό αύριο, που θα κανακεύει τις προσδοκίες και θα δίνει ευκαιρίες στον μόχθο να επιβιώσει… Ας μη γελιόμαστε. Ο φανατισμός -με όποιο πρόσωπο ή μάσκα και να έχει- θα ζει, όσο υπάρχουν άνθρωποι. Μπορεί, ωστόσο, να τον συγκρατήσει η βία ή -αντίθετα- τον εξαγριώνει περισσότερο, δίνοντάς του προσχήματα και άλλοθι; Κι αν τον «περιορίσουμε», προς στιγμήν, στα σπήλαια και τα βουνά του Αφγανιστάν, και ρωτήσουμε πώς και πότε θα καταλαγιάσει, ποιος και τι θα μας απαντήσει;

Μπορεί να στριμωχτούμε λίγο, αλλά όλο και κάποιο θαύμα θα γίνει, θα σωθούμε. Αρκεί να έχουμε την πίστη του υπουργού Πολιτισμού, που, παρασυρμένος από τη γνωστή του έφεση να ντριμπλάρει τον εαυτό του ρητορεύοντας ελαφρότροπα όταν οφείλει να μιλάει συγκεκριμένα για το συγκεκριμένο, μας βεβαίωσε ότι οι Ολυμπιακοί είναι σαν το Τίμιο Ξύλο, γι’ αυτό και πρέπει να κοπούν σε πολλά κομμάτια, ν’ αγιαστούμε όλοι μας! Και δυστυχώς για μας, ο Εμμανουήλ Ροΐδης πέθανε ασυγχώρητα νωρίς.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή