Ποιος Ολυμπιακός Υμνος; Αλλο άσμα τραγουδάνε οι εφτά ολυμπιακοί υφυπουργοί στον επόπτη υπουργό για να του ανοίξουν την καρδιά:«Εφτά τραγούδια θα σου πω για να διαλέξεις το σκοπό, που θα μου πεις και θα σου πω το σ’ αγαπώ». Μαγικός αριθμός βέβαια το εφτά, από τον Πυθαγόρα ώς τον Ελύτη, αλλά και κάπως σκοτεινός, αν θυμηθούμε τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα. Κι εμείς, εμείς που βομβαρδιζόμαστε με μηνύματα για να γίνουμε εθελοντές (εν όσω οι χρυσοί ολυμπιονίκες ξημεροβραδιάζονται στα στούντιο για να γυρίζουν επωφελείς διαφημίσεις), ποια εκδοχή αριθμοσοφίας να εμπιστευτούμε, τη φωτεινή ή τη δυσοίωνη; Και τι να περιμένουμε; Τα νέα εφτά θαύματα του κόσμου (ένα από κάθε υφυπουργό) ή τις εφτά πληγές του Φαραώ, όλες στον δικό μας λογαριασμό βέβαια;
Θαύματα, είναι κομμάτι δύσκολο να προκύψουν, τώρα μάλιστα που αποχώρησε ηρωικώς από την κυβέρνηση ο κατεξοχήν θαυματοποιός της, ο κ. Λαλιώτης. Εκτός πια και δεχτούμε ότι δεν είναι υπέρβαση αλλά θαυματουργία το γεγονός ότι το Κέντρο Σκοποβολής, που ξεκίνησε με τον ταπεινό (τρόπος του λέγειν, και τρόπος του… σκορποχερίζειν) προϋπολογισμό των τεσσάρων δισ., έχει βάλει ήδη στο στόχαστρό του 17,3 δισ. αλλά και πάλι δεν δείχνει χορτάτο. Και γιατί παρακαλώ να δείχνει, όταν το Κέντρο Τηλεόρασης εκτινάχτηκε με στυλ Σεργκέι Μπούμπκα από τα 10,7 δισ. στα (μόλις) τριάντα, καταπίνοντας ποιος ξέρει τι λογής αναβολικά, για να πετύχει τέτοιο ασύλληπτο ρεκόρ;
Θα πείτε, «και τι έγινε, δικά μας λεφτά είναι; Του κράτους είναι». Μα φυσικά. Του κράτους. Του έθνους. Του γένους. Της πατρίδας. Του λαού. Της χώρας. Τόσα και τόσα τύποις συνώνυμα υπάρχουν, ώστε να μπρούμε να ξεφεύγουμε από την καταθλιπτική κυριολεξία. Αρα, ας μην παραπικραινόμαστε. Αν είναι να ντροπιαστεί η πατρίδα μας, η χώρα μας το έθνος, το γένος, στην περίπτωση που δεν τα καταφέρει να διοργανώσει άψογους αγώνες, χαλάλι και τα δισ. και τα τρισ., χαλάλι κι ο Μαραθώνας και το Φάληρο, και ό,τι άλλο στέκεται εμπόδιο στο ευγενές όραμά μας. Στο κάτω κάτω, ποια εκδήλωση (αθλητική ή πολιτιστική) έχει αναλάβει έως τώρα η Ελλάδα, και δεν έχει αποδείξει στους πάντες ότι δεν τσιγκουνεύεται τα χρήματα, ακριβώς επειδή δεν της περισσεύουν; Πότε η γαλαντομία μας δεν τριπλασίασε τον αρχικό προϋπολογισμό;
Μπορεί να στριμωχτούμε λίγο, αλλά όλο και κάποιο θαύμα θα γίνει, θα σωθούμε. Αρκεί να έχουμε την πίστη του υπουργού Πολιτισμού, που, παρασυρμένος από τη γνωστή του έφεση να ντριμπλάρει τον εαυτό του ρητορεύοντας ελαφρότροπα όταν οφείλει να μιλάει συγκεκριμένα για το συγκεκριμένο, μας βεβαίωσε ότι οι Ολυμπιακοί είναι σαν το Τίμιο Ξύλο, γι’ αυτό και πρέπει να κοπούν σε πολλά κομμάτια, ν’ αγιαστούμε όλοι μας! Και δυστυχώς για μας, ο Εμμανουήλ Ροΐδης πέθανε ασυγχώρητα νωρίς.
Είναι σαφώς θετικό ότι ο κ. Παπανδρέου έχει τη διάθεση και τη φυσική αντοχή να διατρέχει τον πλανήτη για την επίτευξη του κοινού στόχου της Δύσεως. Αλλά θα ήταν ευκταίο εάν, ως αποτέλεσμα αυτής της εργώδους κινητικότητος, διαπίστωνε κανείς και κάποια πρακτικά οφέλη στο επίπεδο των διμερών σχέσεων της Ελλάδος με τις χώρες που επισκέπτεται ο Ελλην υπουργός Εξωτερικών.