Κατά το παρελθόν, επί δεκαετίες, όταν η Σοβιετική Ενωση δεχόταν έντονες κριτικές, ακόμη και από προσωπικότητες και κόμματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς, για πολιτικές που ασκούσε εντός και εκτός συνόρων της, η θιγόμενη πλευρά κατηγορούσε συνήθως τους επικριτές της για «αντικομμουνισμό». Αυτό σήμαινε ότι κάθε κριτική ήταν στερημένη οπωσδήποτε από αντικειμενικότητα και ότι ήταν προϊόν κακοπιστίας και κακών προθέσεων απέναντι σε ότιδήποτε συνέβαινε στον λεγόμενο υπαρκτό σοσιαλισμό.
Στη σημερινή εποχή της εντυπωσιακής κυριαρχίας των Ηνωμένων Πολιτειών στον κόσμο, αυτός ο τρόπος «απάντησης» στην κριτική χρησιμοποιείται στη Δύση με την έντονη προβολή του γνωστού όρου «αντιαμερικανισμός»: Οποιοι αμφισβητούν το πνεύμα και την πρακτική κάθε πολιτικής της ηγεσίας των ΗΠΑ, όποιοι θέτουν λογικά ερωτήματα για τον τρόπο με τον οποίο η μία και μόνη υπερδύναμη χρησιμοποιεί την ισχύ της, εύκολα κατηγορούνται για «αντιαμερικανισμό» από αμερικανικούς κύκλους εξουσίας και από διαφόρων κατηγοριών υποστηρικτές της κάθε πολιτικής των ΗΠΑ σε άλλες χώρες.
Αυτού του είδους η «απάντηση» χρησιμοποιείται φυσικά σκοπίμως από αυτούς που για ευνοήτους λόγους θέλουν να περιθωριοποιήσουν κάθε κριτική σκέψη στο σημερινό περιβάλλον της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης» και στη νέα «ηθική» που μέσω αυτής προβάλλεται στον τομέα των διεθνών σχέσεων. Χρησιμοποιείται επίσης από κύκλους προσώπων που συμπεριφέρονται δουλοπρεπώς προς την υπερδύναμη, για διαφόρους λόγους που εκείνοι, βεβαίως, γνωρίζουν καλύτερα.
Ιδιαιτέρως μετά το δολοφονικό κτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου στη Ν. Υόρκη, γίνεται προσπάθεια και να ενοχοποιηθεί η κριτική που ασκείται για τον τρόπο αντίδρασης των ΗΠΑ σε αυτό το κτύπημα, με ανηλεή βομβαρδισμό του Αφγανιστάν και την εξόντωση και αμάχων, επιπλέον δε, και με ακαθόριστο πολιτικό στόχο.
Ευτυχώς, για την ώρα το επιχείρημα περί «αντιαμερικανισμού» χάνει ημέρα με την ημέρα δύναμη, καθώς και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη οι κριτικές για την πολιτική της ηγεσίας των ΗΠΑ πυκνώνουν, προερχόμενες μάλιστα και από συντηρητικούς πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους. Αυτό δεν εγγυάται βεβαίως μια καλή εξέλιξη των γεγονότων που διαδραματίζονται μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Δείχνει, όμως, ότι εκείνοι που προσπαθούν να ταυτίσουν την κριτική σκέψη με τον «αντιαμερικανισμό» έχουν να αντιμετωπίσουν δυνατούς αντιπάλους.