ΑΝΕΜΟΔΕΙΚΤΗΣ

5' 36" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η μεγάλη διάσταση που πήρε η «αποστασιοποίηση» της νέας υπουργού ΠΕΧΩΔΕ κ. Βάσως Παπανδρέου από τον «απολογισμό έργου» που παρέλαβε από τον προκάτοχό της σ’ αυτήν τη θέση κ. Κώστα Λαλιώτη (ακόμη και με όλες τις εκ των υστέρων «διευκρινίσεις» και «εξηγήσεις» που δόθηκαν, πως δηλαδή ό,τι είπε το είπε… «με την καλή έννοια»!) σκέπασε κατά κάποιο τρόπο ανάλογες κινήσεις συναδέλφων της, που μετακινήθηκαν από υπουργείο σε υπουργείο και που κι αυτοί θέλησαν αν όχι να «διαφοροποιηθούν» από τα πεπραγμένα των δικών τους προκατόχων, να χαράξουν μια γραμμή και να σηματοδοτήσουν τη «νέα εποχή» που διανοίγεται για τον νέο τομέα ευθύνης τους, κρίνοντας κατ’ ανάγκην την απόδοση εκείνων από τους οποίους παρέλαβαν τα υπουργεία τους και επισημαίνοντας αβλεψίες, ολιγωρίες και καθυστερήσεις ή έστω συγκεκριμένους τρόπους άσκησης της πολιτικής από τους απομακρυθέντες. Αυτή η κριτική, σε άλλες περιπτώσεις ασκήθηκε «κομψά» και σε άλλες με πιο ευθύ και άμεσο τρόπο, προκαλώντας «πικρίες» και δυσαρέσκειες. Ετσι, όμως, γίνεται πάντα. Και είναι λογικό, κάποιος που αναλαμβάνει έναν τομέα ευθύνης να θέλει να τον «σφραγίσει» με το προσωπικό στιλ και τις ιδέες του περί του πώς μπορεί αποτελεσματικότερα να παραχθεί έργο και… πολιτική!

Από τις πρώτες δημόσιες δεσμεύσεις, λ.χ., του νέου υπουργού Οικονομίας κ. Νίκου Χριστοδουλάκη ήταν να ανατρέψει με μια μόνο λακωνική του δήλωση («οι ιδιωτικοποίησεις και οι διαρθρωτικές αλλαγές δεν έχουν ημερομηνία λήξεως…») την πολιτική -αλλά και τη φιλοσοφία- του προκατόχου του κ. Γιάννου Παπαντωνίου, ο οποίος επίσημα και δημόσια είχε εξαγγείλει προ μηνών πως «οι ιδιωτικοποιήσεις ολοκληρώθηκαν». Και ο νέος υπουργός Ανάπτυξης κ. Ακης Τσοχατζόπουλος, στην τελευταία ομιλία του προς τους επιτελείς του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, λίγη ώρα πριν «παραδώσει» στον διάδοχό του κ. Γιάννο Παπαντωνίου, ήταν να τους διαβεβαιώσει πως από τη νέα του θέση θα συνεχίσει να πιέζει τον νέο υπουργό Αμυνας για να εγκριθεί η «οψιόν» για την κατασκευή και νέων υποβρυχίων στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, όπως επέμενε από την… προηγούμενη θέση του και συναντούσε την αντίδραση του επικεφαλής του παλιού οικονομικού επιτελείου – υπό μια έννοια δηλαδή… «οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα οι πιέσεις μένουν», έστω και από διαφορετικό «μετερίζι»!

Κάτι ανάλογο παρατηρείται επίσης και από πλευράς του νέου υπουργού Εθνικής Αμυνας, που «ξεχνώντας» πια την… παλιά ιδιότητά του του υπουργού Εθνικής Οικονομίας, τότε που επέβαλλε περικοπές των αμυντικών εξοπλισμών με τη χαρακτηριστική φράση «ή βούτυρο ή τανκς!», τώρα που… «ενεδύθη» το χακί, δήλωσε δημόσια πως «οι εξοπλισμοί θα γίνουν στο ακέραιο – και μάλιστα προτίθεται να ζητήσει περισσότερα κονδύλια από τον κ. Χριστοδουλάκη…»! Και μέχρις εδώ, όλα καλά, ας πούμε και στο πλαίσιο της νέας οπτικής γωνίας από την οποία καλούνται να αντιμετωπίσουν προβλήματα και καταστάσεις οι υπουργοί από τις νέες θέσεις τους.

Κι ακόμη, μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι αυτές οι «τριγωνικές αλλαγές» που αποφάσισε ο κ. Σημίτης στο νέο κυβερνητικό σχήμα (Σκανδαλίδης στην θέση Βάσως, Βάσω στη θέση Λαλιώτη, Λαλιώτης στη θέση Σκανδαλίδη και Ακης στη θέση Χριστοδουλάκη, Χριστοδουλάκης στη θέση Γιάννου, Γιάννος στην θέση Ακη…) να απέβλεπαν στον εμπλουτισμό με ιδέες των συνεργατών του, τώρα που καλούνται από «αντίθετες» θέσεις να αντιμετωπισουν τα… ίδια προβλήματα, την ενίσχυση της εμπειρίας και την ολοκλήρωση της «σφαιρικότητος» με την οποία πρέπει οι υπουργοί να επεμβαίνουν αποφασιστικά στα προβλήματα, να δίνουν λύσεις και να παράγουν έργου…

Ισως, όμως, να πρέπει να «μείνει» κανείς σε δηλώσεις και παρατηρήσεις που έγιναν μετά τον ανασχηματισμό, ιδιαίτερα σε κάποια «ευαίσθητα» υπουργεία σεό,τι αφορά τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος και τους όρους διαφάνειας και αποτελεσματικότητος, με την οποία αυτή η διαχείριση πρέπει να γίνεται – όπως φρόντισε να τονίσει πολύ συγκεκριμένα και ο ίδιος ο κ. Σημίτης στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο μετά τον ανασχηματισμό. Δήλωσε, π.χ., ο κ. Γιάννος Παπαντωνίου προχθές, στην τελετή εγκατάστασης των νέων γενικών διευθυντών κρίσιμων υπηρεσιών του υπουργείου του (Εξοπλισμών και Αμυντικής βιομηχανίας, λ.χ.) πως «με τα ίδια χρήματα και όρους που διαθέτουμε, μπορούμε να εξασφαλίσουμε καλύτερα αποτελέσματα…».

Πιθανότατα αυτές οι παρατηρήσεις του κ. Παπαντωνίου να μην σημαίνουν τίποτε περισσότερο από την ανάγκη καλύτερου και αποτελεσματικότερου «μάνατζμεντ» – άλλωστε ο νέος υπουργός Αμυνας φρόντισε στην αρχή και στο τέλος της ομιλίας του να εξάρει το έργο που άφησε πίσω του ο προκάτοχός του και ειδικά τα «εξαιρετικά υψηλά επίπεδα επιχειρησιακής ετοιμότητας που έχουν οι Ενοπλες Δυνάμεις, χάρη στο πολύ σημαντικό έργο του…». Αλλά με δεδομένο ότι το συγκεκριμένο υπουργείο απορροφά, εκ της φύσεώς του και της αποστολής του, και διαχειρίζεται τρισεκατομμύρια από τα χρήματα των φορολογουμένων, ζητούμενο δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μόνο η «διαφάνεια», αλλά και η ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ (με ό,τι πολύπλοκο και πολυδαίδαλο αυτό συνεπάγεται, σε όλα τα επίπεδα ουσίας…) της διαχείρισης!

Δεν κομίζει κανείς γλαύκα στην Αθήνα, υπενθυμίζοντας ότι περί τους εξοπλισμούς, τις βιομηχανίες πολεμικού υλικού, τους αντιπροσώπους και μεσάζοντές τους (που συχνά αποκτούν συμβούλους απόστρατους αξιωματικούς που διατηρούν λόγω της ιδιότητάς τους σχέσεις και προσβάσεις στο υπουργείο Αμυνας…) αναπτύσσονται συμφέροντα τεράστια, παίζονται παιγνίδια πολύπλοκα και εκ της φύσεώς τους είναι δύσκολο να διακρίνει και ο αγνότερος των ανθρώπων πού κρύβουν παγίδες στις οποίες είναι πολύ εύκολο να πέσουν υπουργοί, κυβερνήσεις, συχνά και το… σύνολο σχεδόν των πολιτικών κομμάτων μιας χώρας, που μπορεί άθελά τους και ενώ είναι απολύτως βέβαιοι οι πάντες ότι αποβλέπουν στην επιφάνεια και τη διασφάλιση των καλύτερων όρων για τη σωστή και αποτελεσματική διαχείριση του δημόσιου χρήματος, τελικά να… πέσουν μέσα σ’ αυτές τις παγίδες και να εξυπηρετήσουν -άθελά τους- αυτά τα σκοτεινά συμφέροντα!

Οταν είναι γνωστό ότι στο παρελθόν κολοσσοί πολεμικές βιομηχανίες κατόρθωσαν να εμπλέξουν στα σχέδιά τους και να εξαγοράσουν ακόμη και… βασιλικούς συζύγους, προκειμένου να προτιμηθούν τα δικά τους όπλα και αεροπλάνα, όταν σχεδόν κάθε πολεμική προμήθεια, σε όλα τα μέρη του κόσμου, συνοδεύεται από υποψίες και καταγγελίες για «μίζες του αιώνα», όταν ακόμη και οι εθνικές νομοθεσίες των χωρών αυτών των βιομηχανικών κολοσσών απαγορεύουν ρητά και προβλέπουν αυστηρότατες κυρώσεις (όπου «αυστηρότατες» δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην και… αποτελεσματικές στην πράξη, από πλευράς αποτροπής του εγκλήματος!) για τις εταιρείες πολεμικού υλικού και επιχειρούν εξαγορές πολιτικών στο εξωτερικό, ε τότε είναι κάτι περισσότερο από σαφές ότι πράγματι η χώρα μας πρέπει να διασφαλίσει τους καλύτερους δυνατούς όρους και προϋποθέσεις, ώστε «με τα ίδια χρήματα να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα…», όπως γενικώς επεσήμανε και ο κ. Παπαντωνίου…

Πρέπει να αναθεωρηθεί, να «εκσυγχρονισθεί» και να θωρακισθεί όλο το σύστημα εξοπλιστικών προμηθειών -από τις διαγωνιστικές διαδικασίες, τις «κατ’ ανάθεσιν παραγγελίες» (που συχνά περιβάλλονται τον μανδύα του κατεπείγοντος» -ακόμη και όταν η παράδοση του παραγγελλόμενου οπλικού συστήματος θα γίνει μετά παρέλευση… 2-3 ετών!), τις «τεχνικές προδιαγραφές», που συχνά καταγγέλλεται ότι «φωτογραφίζουν» συγκεκριμένο προϊόν, καθιστώντας τον όποιο διαγωνισμό «εικονικό» μέχρι και τα περιβόητα «αντισταθμιστικά οφέλη» που σε πάμπολλες περιπτώσεις απεδείχθησαν στο τέλος απλώς προπέτασμα καπνού και «τρύπες» για να… διολισθήσουν περίεργα συμφέροντα!

Δεν είναι εύκολη δουλειά – σίγουρα! Αλλά κάποιος τρόπος θα πρέπει να υπάρχει, έτσι ώστε το… όραμα του κ. Παπαντωνίου («με τα ίδια χρήματα και όρους που διαθέτουμε να μπορούμε να εξασφαλίσουμε καλύτερα αποτελέσματα…») να γίνει επιτέλους κάποτε πραγματικότητα!

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή