Η «συγχώνευση του αιώνα» μεταξύ Εθνικής και Alpha Τράπεζας, που «μαγειρευόταν» εδώ και αρκετό καιρό φυσικά, ήρθε κι «έσκασε» στην καταλληλότερη (επικοινωνιακά, αλλά όχι μόνο…) στιγμή για την κυβέρνηση υπό το νέο της σχήμα, σηματοδοτώντας εκ των πραγμάτων τη «νέα εποχή» και το «άλλο κλίμα» που εμφανώς θέλει να εκπέμψει το συντομότερο δυνατόν ο νέος υπεύθυνος της οικονομικής πολιτικής, ο κ. Νίκος Χριστοδουλάκης. Λίγα μόλις 24ωρα μετά τον ανασχηματισμό ήρθε η άρδην αλλαγή πλεύσης αναφορικά με την ιδιωτικοποίηση της ΕΤΒΑ με νικητή του διαγωνισμού την ιδιωτική Τράπεζα Πειραιώς αντί της κρατικής Αγροτικής(στην οποία όλα έδειχναν ότι θα κατακυρωθεί – και κάποιοι το μεθόδευαν κιόλας για να υπάρξουν άλλες «παράπλευρες συνέπειες για την ΑΤΕ, θετικές μεν ίσως γι’ αυτήν, αλλά που σε καμιά περίπτωση δεν συνιστούσαν «ιδιωτικοποίηση» από… το κράτος στο κράτος!). Δημοσιοποιήθηκε διά χειλέων του νέου υπουργού Οικονομίας η άρνηση του κράτους να εκχωρήσει ένα πρόσθετο 16% της εν μέρει ιδιωτικοποιηθείσης ΕΛΒΟ στον ιδιώτη κάτοχο του 43% (εκπέμποντας το σαφές μήνυμα ότι δεν γίνονται ντε και καλά ιδιωτικοποιήσεις για εισπρακτικούς μόνο λόγους ή τη δημιουργία… ιδιωτικών μονοπωλίων, αλλά το μέτρο αποβλέπει στο να καταστεί «αναπτυξιακό εργαλείο» και να προωθήσει τον υγιή ανταγωνισμό…). Ανακοινώθηκε επισημότατα ότι οι διαρθρωτικές αλλαγές και οι σωστές ιδιωτικοποιήσεις όχι μόνο θα συνεχισθούν (ο προκάτοχος του κ. Χριστοδουλάκη, υπουργός Εθνικής Οικονομίας, είχε… πανηγυρικά εξαγγείλει προ ολίγων μηνών ότι «έκλεισε ο κύκλος των ιδιωτικοποιήσεων»…), αλλά «δεν έχουν ημερομηνία λήξεως…», και από κοντά… ανακοινώθηκε και ο «γάμος του αιώνα» στο τραπεζικό πεδίο – με ποια, άραγε, καλύτερα «μηνύματα» να αρχίσει την «αναγεννητική» προσπάθειά του ο νέος «τσάρος» της οικονομίας;
Βέβαια, οι στόχοι και τα οράματα, οι νέες πολιτικές και οι μακροχρόνιοι προγραμματισμοί δοκιμάζονται και κρίνονται στην πράξη από τον βαθμό υλοποίησής τους και από τα θετικά αποτελέσματα που έχουν. Και αν τούτη την ώρα ο κ. Χριστοδουλάκης εμφανίζεται να θέλει να προωθήσει μια «άλλη πολιτική» (που δεν αφίσταται από τη μέχρι τούδε, αλλά χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη τόλμη, ευρύτερο πεδίο και ταχύτερους ρυθμούς…), πολλοί θα πουν ότι αυτό είναι «που επιτέλους χρειάζεται – άντε να δούμε!», αλλά και κάποιοι θα σκεφθούν κάπως πιο συγκεκριμένα ότι η «φιλοσοφία» αυτής της πολιτικής προϋπήρχε και στο προηγούμενο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, χωρίς όμως να φθάσει μέχρι του σημείου του ολοκληρωμένου πρακτικού αποτελέσματος, στον βαθμό τουλάχιστον που τη διαφήμιζαν οι αρμόδιοι…
Η φιλοδοξία του κ. Χριστοδουλάκη είναι ορθή και κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση: επιθυμεί να «κεφαλαιοποιήσει» παραγωγικά και αναπτυξιακά τα οφέλη από την ένταξή μας στην ΟΝΕ (που αναμφισβήτητα πιστώνεται στις επιτυχίες των κυβερνήσεων Σημίτη…) προσπαθώντας τώρα κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο και με το μικρότερο κόστος να «πληρώσει» τα «χρέη» που άφησε πίσω της η επιδίωξη αυτού του στόχου, χρέη για τα οποία είχε επικριθεί η κυβέρνηση και το προηγούμενο οικονομικό επιτελείο. Πώς, δηλαδή, από την «αγωνία» να πιάσουμε τα κριτήρια της ένταξης, δώσαμε μεγαλύτερη σημασία στους «δείκτες» και τη… «δημιουργική λογιστική» και παραμελήθηκε η «πραγματική οικονομία», εκεί δηλαδή που από δω και εμπρός θα δοκιμασθούν οι αντοχές του παραγωγικού δυναμικού της χώρας. Με πιο απλά λόγια, νοιαστήκαμε περισσότερο για το «ας μπούμε πρώτα, και μετά… βλέπουμε!», αντί να δώσουμε μάχη για να συμβαδίζει ή έστω να έρχεται πίσω, αλλά για λίγα μόνο βήματα, η πραγματική οικονομία, οι δομές και οι δυνατότητές της, με τους «δείκτες» που με τη βοήθεια της «δημιουργικής λογιστικής» εξωραΐσθηκαν και «καλλωπίσθηκαν»…
Αυτή η «αγωνία» του νέου οικονομικού επιτελείου να κερδηθεί με ταχύτατους ρυθμούς ο χαμένος χρόνος και να επουλωθούν οι πληγές που δημιουργήθηκαν από την προσπάθεια «σύγκλισης» με απόκλιση μεταξύ θεωρητικού και πρακτικού επιπέδου, σε πολιτικούς όρους εκφράζεται από τον διάχυτο φόβο (που διαπιστώνεις μιλώντας με πολλούς υπουργούς, αλλά και υψηλόβαθμα κομματικά στελέχη…) μήπως τα 2,5 χρόνια που απομένουν (θεωρητικά – πρακτικά ίσως είναι λιγότερα…) μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές αποδειχθούν στην πράξη πολύ μικρό διάστημα για να δημιουργηθούν «απτά αποτελέσματα», που θα περάσουν στην κοινωνία και το εκλογικό σώμα, το οποίο θα δει την καθημερινότητά του να βελτιώνεται, προβλήματα χρονίζοντα να επιλύονται ή έστω να μπαίνουν στην τελική ευθεία επίλυσής τους…
Μήπως, με άλλα λόγια, ο χρόνος μέχρι τις κάλπες είναι ανεπαρκής για να σημειωθεί «αντιστροφή του κλίματος» και να ανακοπεί το «ρεύμα» που υπάρχει υπέρ της Ν.Δ., κάτι που παραδέχονται όλοι ότι υπάρχει, και που άλλωστε καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις. Οι σοβαρότεροι σκεπτικισμοί που εκφράζονται από εχέφρονες και νηφάλιους υπουργούς και στελέχη εστιάζονται στην εκτίμηση ότι εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα, με τις συνεχείς καθυστερήσεις σε επιμέρους κρίσιμους τομείς, τα «προγράμματα» που… εξαγγέλλονται και επανεξαγγέλλονται κάθε τόσο χωρίς να σημειώνεται ουσιαστική πρόοδος, τις αποτυχίες στην επίτευξη στόχων, κάποιοι από τους οποίους μάλιστα είχαν και… «καταληκτική ημερομηνία» που έχει περάσει προ πολλού, την ασυνεννοησία και την έλλειψη συνεργασίας και συντονισμού μεταξύ «συναρμοδίων» υπουργών και τη διάχυτη εντύπωση στον κόσμο πως «δεν προχωρεί τίποτε», αυτό που πια χρειάζεται από δω κι εμπρός δεν είναι απλώς η «διαχείριση» των προβλημάτων, αλλά η αίσθηση ότι συντελείται μια μεγαλειώδης και συγκλονιστική ΥΠΕΡΒΑΣΗ, που θα εντυπωσιάσει και θα ενθαρρύνει τον πολίτη, θα του καλλιεργήσει την ελπίδα ότι «και όμως κάτι κινείται»! Αλλιώς, λένε, το παιχνίδι είναι χαμένο…
Αν υποτεθεί ότι η «ένταξη στην ΟΝΕ» αποτέλεσε ένα «κινητήριο όραμα» που προσέφερε στην κυβέρνηση περιθώρια ανοχής από την πλευρά του κόσμου, αυτό που τώρα ζητείται επειγόντως είναι ή ένα νέο μεγάλο όραμα που θα πείσει και θα συνεπάρει την κοινωνία (και δεν νομίζουμε ότι αποτελεί τέτοιου είδους όραμα το «να πετύχουμε την ουσιαστική σύγκλιση» – ιδίως σ’ ένα λαό που υπέστη θυσίες για την ένταξη, και περιμένει τώρα την «αμοιβή» του…) ή η συνεχής και αδιάκοπη παραγωγή «έργου» σε όλους τους τομείς στους οποίους υποφέρει και αγανακτεί ο μέσος Ελληνας! Να ελπίζει μεν στη «σταδιακή αναβάθμιση» της Παιδείας, αλλά να μην ακούει λ.χ. ανόητες δικαιολογίες για το ότι πλήθος σχολείων ανά την επικράτεια, Νοέμβρη μήνα, δεν έχουν ακόμη… δασκάλους και βιβλία (!) επειδή «φέτος ο αριθμός των τίτλων και των τμημάτων είναι μεγαλύτερος από κάθε άλλη φορά…»!
Να πάψει να παρίσταται παθητικός… θεατής της διαμάχης γιατρών και υπουργείου Υγείας για τα «αποκλειστικά», τα «απογευματινά» και όλα τα συναφή (που υποτίθεται ότι έχουν… ήδη επιλυθεί από το 1998!) και να βιώνει καθημερινά και στην πράξη ένα κατά το δυνατόν ανθρώπινο και αποτελεσματικό δημόσιο σύστημα υγείας! Να δει σωστούς δρόμους, και όχι… «κανάλια της Βενετίας» κάθε φορά που βρέχει, να πάψει να μποτιλιάρεται στην… «Κακιά Σκάλα» κάθε Σαββατοκύριακο, όπως συμβαίνει εδώ και… 8 χρόνια, να δει επιτέλους κάποτε και στα «εκκαθαριστικά» της εφορίας και όχι στις… προεκλογικές εξαγγελίες την αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος και την τιμαριθμοποίηση των κλιμάκων! Να διαπιστώσει κάποια στιγμή ότι σταματάει… η γεωμετρική αύξηση του «προϋπολογισμού» της Ολυμπιάδας (θα την πληρώνουμε την άτιμη μέχρι… 5ης γενιάς από σήμερα!) και ότι τα «έργα», που έπρεπε ήδη να έχουν παραδοθεί, αρχίζουν επιτέλους… να κατασκευάζονται! Να διαπιστώσει ότι μπαίνει ένα οριστικό τέρμα στο «μεγάλο φαγοπότι» που καταγγέλλεται από όλες τις πλευρές (και όχι μόνο από την αντιπολίτευση…) γύρω από τις δημόσιες προμήθειες, τις αναθέσεις και τις υπερβάσεις των όποιων «έργων»!
Να διαπιστώσει ότι η δημόσια διοίκηση γίνεται πράγματι «φιλική» προς τον «πολίτη – πελάτη», να δει ότι ρυθμίζεται δίκαια και με κοινωνική ευαισθησία το Ασφαλιστικό, χωρίς να τινάζονται στον αέρα προγραμματισμοί και προσδοκίες μιας ζωής, ο χαμηλοσυνταξιούχος να μπορεί να ζει «ευπρεπώς», αν μη τι άλλο, χωρίς να καταφεύγει στη «φιλανθρωπία» παιδιών και συγγενών, να βλέπουν οι νέοι πολιτικές που πράγματι θα αντιμετωπίζουν το τέρας της ανεργίας και θα δημιουργούν θέσεις εργασίας, και όχι μόνο «ρυθμίσεις» που εξυπηρετούν σε τελευταία ανάλυση τις επιχειρήσεις… να… να… να…
Κέφι να ‘χεις να απαριθμείς «γκρίζες καθημερινότητες»! Που φυσικά και δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν όλες μαζί και άμεσα, αλλά ας γίνει μια αρχή, από τις πιο… μαύρες «γκρίζες ζώνες»! Θα μπορέσει η νέα κυβέρνηση να επιχειρήσει την «υπέρβαση» στον χρόνο που της απομένει;
Ή θα το ρίξει στην…παρελθοντολογία (που, πιστέψτε μας κ. Λαλιώτη, δεν συγκινεί πλέον κανέναν – και πάντως όχι αυτούς που ήδη σας έχουν φύγει, και θέλουν κάτι «μεγάλο» για να επανακάμψουν, αν επανακάμψουν…) και τις «κλάψες» του κ. Βενιζέλου που βγήκε προχθές και μας… παρακάλεσε «να μην πυροβολούμε τον πιανίστα…»; Τι να γίνει, κ. υπουργέ, όταν πας σε ένα μπαρ για ν’ ακούσεις μουσική που τελικά… δεν σ’ αρέσει, είναι φάλτσα και βγαίνει από ξεκούρδιστο πιάνο, τον πιανίστα «πυροβολείς»! Ή… δεν ξαναπατάς το πόδι σου στο συγκεκριμένο «μπαρ»…