Είναι ευξήγητο και αναμενόμενο ότι η εκσυγχρονιστική κυβέρνηση της χώρτας αναζητεί αφορμές να επιχαίρει περί πραγματικών ή όχι επιτευγμάτων της και από την άποψη αυτή κατανοεί κανείς τις θριαμβολογίες για την -πολιτική- απόφαση της συγχωνεύσεως της Εθνικής Τραπέζης με την Αλφα-Πίστεως ή τη φωτογράφιση του πρωθυπουργού κ. K. Σημίτη με ένα χαρτονόμισμα των 50 euro, μετά την επίσκεψή του στο εθνικό νομισματοκοπείο.
Αλλά η ευφορία για τη συγχώνευση των δύο τραπεζικών ομίλων θα συντηρηθεί επ’ ολίγον, έως ότου εμφανισθούν τα επιχειρηματικά και άλλα προβλήματα, που εμπεριέχει το εγχείρημα, ενώ με την υιοθέτηση του euro θα διαπιστωθεί ότι η «ισοτιμία» της Ελλάδος με τις άλλες χώρες της ζώνης του ευρωπαϊκού νομίσματος είναι αντίστοιχη ορισμένες φορές εκείνης των ενοίκων της Ηρώδου Αττικού και των κατοίκων του Εχίνου στη Θράκη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι προμνημονευθείσες εξελίξεις ήσαν αναμενόμενες για μία χώρα που προσπαθεί να κινηθεί στη σημερινή ευρωπαϊκή συγκυρία, αλλά είναι ενδεικτικό ότι η ελληνική κυβέρνηση επιχειρεί να αντλήσει αυτοπεποίθεση, αξιοποιώντας δεδομένα ισχύοντα πριν από την τρομοκρατική επίθεση εναντίον των ΗΠΑ στις 11 Σεπτεμβρίου.
Η διεθνής κοινή γνώμη μπορεί να έχει εστιάσει την προσοχή της στον πόλεμο εναντίον των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, αλλά έπειτα από δύο πολέμους με απ’ ευθείας τηλεοπτική κάλυψη, όπως εκείνον εναντίον του Ιράκ το 1991 και στη συνέχεια ενατίον της Σερβίας, το 1999, ζει πλέον με την ψευδαίσθηση ότι το δυσάρεστο αυτό επεισόδιο θα τελειώσει σύντομα και επί τέλους θα επιτευχθεί επιστροφή στην ομαλότητα.
Το γεγονός ότι η ανθρωπότης εισήλθε σε μία περίοδο εκτάκτου ανάγκης για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα συνιστά μία τόσο σκληρή πραγματικότητα που κάθε λογικός άνθρωπος επιμένει να αγνοεί χάριν της ψυχικής του ηρεμίας.
Μία περίοδος εκτάκτου ανάγκης, μακράς διαρκείας, προϋποθέτει προετοιμασία της κοινής γνώμης για οικονομικές θυσίες, για απώλειες ανθρωπίνων ζωών, για εκχώρηση προσωπικών ελευθεριών προς εξυπηρέτηση του «κοινού σκοπού», και προ παντός δραματική αύξηση της κρατικής ισχύος. Ενδείξεις ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής κινούνται προς την κατεύθυνση αυτή υπάρχουν πολλές, καθώς ο πρόεδρος κ. Τζορτζ Μπους με καθημερινές εμφανίσεις προειδοποιεί τους πολίτες της χώρας του, εισάγει νέες νομοθεσίες που ενίοτε χαρακτηρίζονται αντιδημοκρατικές, αλλά η Ευρώπη και ειδικότερα η Ελλάς θέλει να θεωρεί τις εξελίξεις αυτές απλώς αμερικανικές ιδιορρυθμίες.
Εκείνο βέβαια, που σκοπίμως αγνοείται είναι ότι οι αλλοιώσεις που, λόγω των εκτάκτων αναγκών, προωθούνται στις ΗΠΑ θα επιβληθούν και στους Ευρωπαίους συμμάχους της Ουάσιγκτον, αφού έχει γίνει παγκοίνως αποδεκτό κατόπιν σχετικών αποφάσεων του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως ότι η μάστιγα της τρομοκρατίας αφορά όλο το σύστημα της Δύσεως.
Είναι από μιαν άποψη απολύτως κατανοητό το γεγονός ότι τμήμα της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας και ασφαλέστατα η ελληνική κυβέρνηση δεν θέλουν αντιληφθούν ότι επί της ουσίας επιστρέφουμε στην εποχή της ανασχέσεως του κομμουνιστικού κινδύνου, των αρχών της δεκαετίας του ’50, μόνον που τη φορά αυτή ο αντίπαλος δεν είναι ένα προσδιορισμένο κράτος ή συνασπισμός αλλά κάποιες τρομοκρατικές ομάδες, η δράση των οποίων είναι εξαιρετικά δυσχερές να προσδιορισθούν. Η ελληνική κυβέρνηση -αφού αυτή ούτως ή άλλως φέρει την ευθύνη- δεν είναι προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει αυτήν τη δραματική μεταβολή των δεδομένων, ούτε να αντιληφθεί τις συνέπειες του γεγονότος ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ θα είναι για πολλά χρόνια μονοθεματική, εστιασμένη στην πάταξη της τρομοκρατίας.
Εάν είχε στοιχειώδη συνείδηση αυτού του γεγονότος, τότε θα αντιμετώπιζε τόσο τη συγχώνευση των δύο τραπεζικών ομίλων, όσο και την περίφημη είσοδο του ευρώ ως εξελίξεις που κινούνται πλέον στο επίπεδο των τακτικών αλλαγών, αλλά όχι καθοριστικές της νέας εποχής, που διηνοίχθη μετά το πλήγμα της 11ης Σεπτεμβρίου εναντίον των ΗΠΑ.
Ηταν διότι «η πλήρης απασχόληση» που πέτυχε με την έκδοση χρήματος αποδείχθηκε μάταιη, αφού δεν οδήγησε στην αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, ενώ αντίθετα η συνεχής επέκταση του ρόλου του κράτους στην οικονομία οδήγησε σε νέα αδιέξοδα.