Α ν δεν υπήρχε ο πραγματικός πόλεμος, θα έπρεπε να μας είχαν ήδη τρομοκρατήσει τα αποτελέσματα ενός άλλου πολέμου, φαινομενικά ηπιότερου: του πολέμου που έχουμε κηρύξει από πολύ καιρό, και σχεδόν ομοθυμαδόν, εναντίον του κόσμου που μας φιλοξενεί. Είναι μια άλλη, αλλοιωμένη φύση αυτή που μας περιβάλλει, φθαρμένη κι ανάποδη δείγμα της ενοχλητικά σαφές τα «πρωτοβρόχια του Νοέμβρη», κι όχι του Σεπτέμβρη πια. Η μακρότατη ξηρασία, που δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί και ανθρωπογενής και όχι απλή ιδιοτροπία της φύσης, ξέσπασε κατακλυσμιαία και μας πρόσφερε έτσι το οκνηρό και εντέλει ανήθικο δικαίωμα να ισχυριστούμε, ακόμα μια φορά, ότι επρόκειτο για «θεομηνία», άρα «δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε περισσότερο».
Κι έγινε λοιπόν λιμνοθάλασσα η «Αττική των μεγάλων έργων», οι λεωφόροι ζήλωσαν τη δόξα του αποθαμένου Ιλισού κι έγιναν πλωτοί, χάρη και στη «συμβολή» των φραγμένων φρεατίων, τα μπαζωμένα ρέματα αγρίεψαν, και οι εθνικές οδοί, στον ασφαλτοτάπητα των οποίων έχουν θυσιαστεί τα μισά ευρωπαϊκά κονδύλια, απλώς έκλεισαν επί ώρες και ώρες, θαρρείς και επρόκειτο για φιδοστράτι στα κατσάβραχα του Παρνασσού. Γιατί όλα τούτα; Επειδή υποδεχτήκαμε την «αντικανονική» εκδήλωση της φύσης, την αναμενόμενη δηλαδή, εξοπλισμένοι με τη δική μας απόλυτη κανονικότητα: Κανονικό, κανονικότατο είναι για τον κρατικό μηχανισμό να εμπιστεύεται τον ηλιακό «θεό της Ελλάδος», να μη μεριμνά εγκαίρως και να λατρεύει το δόγμα «κι αύριο μέρα είναι, βρε αδερφέ…». Κανονικότατο είναι για τους αμέτρητους αρμοδίους να «θεραπεύουν» τα προβλήματα όταν πια ανακύπτουν οξύτατα χρησιμοποιώντας σαν γιατροσόφι τον ισχυρισμό ότι ο μοναδικός ένοχος είναι μια προ δωδεκαετίας κυβέρνηση (θαρρείς και ο χρόνος πέρασε «ακυβέρνητος» έκτοτε). Κανονικό, κανονικότατο είναι να προειδοποιεί η ΕΥΔΑΠ τους δήμους, οι δήμοι να προειδοποιούν την ΕΥΔΑΠ, οι δήμοι και η ΕΥΔΑΠ να προειδοποιούν από κοινού τα υπουργεία, κι όλοι μαζί να απολαμβάνουν αδίκως τον ύπνο του δικαίου. Τι είναι άλλωστε η τρομερή «ελληνική ιδιαιτερότητα»; Μια δωδεκάδα τέτοιες «κανονικότητες».