Προβοκάτσια είναι βέβαια. Κάποιος φωτογράφος, έρμαιο της ανθελληνικής μανίας του, κρύφτηκε στον σκοτεινό θάλαμο του εργαστηρίου του (ή μάλλον της συνείδησής του) και σκάρωσε ένα άθλιο φωτομοντάζ. Για να χαλάσει την εικόνα της χώρας. Για να μας εκθέσει στις κακολογίες των ξένων, Ανατολικών και Δυτικών, που δεν χάνουν ευκαιρία να ξεσπαθώνουν εναντίον μας για να ανακουφίζονται από τα συμπλέγματα που τους έχει προκαλέσει η καταφανής ηθικοπνευματική υπεροχή μας.
Οχι, λοιπόν. Κανένας πρόσφυγας δεν έσκυψε ταπεινωμένος για να καθαρίσει τα λερωμένα άρβυλα του λιμενικού. Δεν είναι δυνατόν να γίνει τέτοιο πράγμα, ούτε στη Ζάκυνθο ούτε πουθενά αλλού. Δεν ταιριάζει με την ποιότητα και τις αρχές μας. Εμείς δεν τους καταφρονούμε τους αδύναμους. Επειδή έχουμε υπάρξει αδύναμοι – κι ακόμα είμαστε, παρότι μας ευλόγησαν οι θεοί να ζούμε σε μια «ισχυρή Ελλάδα». Εμείς δεν τους αποδιώχνουμε τους κυνηγημένους. Επειδή έχουμε υπάρξει κυνηγημένοι. Εμείς δεν διασκεδάζουμε πληγώνοντας την αξιοπρέπεια κανενός. Επειδή δεν θέλουμε να διασκεδάζει κανείς παίζοντας με τη δική μας αξιοπρέπεια. Εμείς δεν θέλουμε να φορτώσουμε ζυγό σε κανενός τον τράχηλο. Επειδή δεν θέλουμε κανέναν ζυγό στον δικό μας τράχηλο. Εμείς δεν είμαστε ρατσιστές. Επειδή δεν θέλουμε να δρουν άλλοι ρατσιστικά εις βάρος μας…
Μπορεί και να ‘ναι έτσι. Για πολλούς, είναι πράγματι έτσι. Αλλά όχι για όλους. Και πάντως όχι για όλους όσοι έχουν στον εξοπλισμό τους και ολίγη εξουσία, ένστολη ή μη. Η ταπείνωση του ξένου, και μάλιστα του ανήμπορου ξένου που δεν έχει τρόπο να υπερασπίσει τον εαυτό του, δεν είναι βέβαια παλικαριά, είναι όμως συνήθεια. Ποιος δεν έχει δει -στην Ομόνοια, στην Κουμουνδούρου ή όπου αλλού- με πόση ευγένεια «υλοποιούνται» οι«σκούπες», με πόση αβρότητα πέφτουν οι ροπαλιές στα πλευρά των μεταναστών. Ποιος δεν έχει ακούσει με πόση χαιρεκακία σκίζουν ορισμένα «όργανα» τα διαβατήρια και τις πράσινες κάρτες των ξένων – κι ας πάνε να κόψουν το κεφάλι τους.
Οχι. Κανένα ηθικό αποτέλεσμα δεν θα έχουν οι έρευνες, οι ανακρίσεις, οι πιθανές τιμωρίες. Γιατί έχουμε συνηθίσει από καιρό. Κι έχουμε αποφασίσει πως αυτές οι «κατσαρίδες» που φτάνουν ώς εδώ είναι χρήσιμες μέχρις ενός σημείου (για τα χωράφια μας, τα κοπάδια μας, τα παρμπρίζ μας, τα μπετά μας, για τα πορνεία βέβαια), αλλά παραμένουν «κατσαρίδες». Και εν πάση περιπτώσει, όταν αποδεικνύεται «αφομοιώσιμος» ο φόνος στο Ζεφύρι ενός σκούρου, που ήταν μάλιστα Ελλην πολίτης, δεν πάει πολύ να θορυβούμε για κάποιον λιμενικό που δεν βρήκε άλλον τρόπο να δείξει την ανωτερότητά μας στον πρόσφυγα παρά υποχρεώνοντάς τον να του σκουπίσει τις αρβύλες. Μήπως το σωστό είναι να τον επιβραβεύσουμε που δεν τον ανάγκασε να χρησιμοποιήσει την ίδια του τη γλώσσα;
Το δυσάρεστο είναι ότι η αντίδραση Ευωρπαίων ηγετών που δεν πρσεκλήθησαν από τον κ. Μπλέρ είχε συνέπεια τη συμμετοχή της βελγικής προεδρίας της Ε.Ε. και του κ. Χαβιέ Σολάνα στη συνάντηση του Λονδίνου και με αυτόν τον τρόπο, μια άτυπη, μη δεσμευτική σύναξη κατέστη περίπου ημιθεσμική. Ο κίνδυνος δημιουργίας ενός «προηγούμενου» κατά το οποίο η εκάστοτε προεδρία θα εκπροσωπεί ένα σύνολο χωρών της Ε.Ε., σε συναντήσεις περιορισμένης συνθέσεως, είναι εμφανής.