Κράτος δικαίου… αρχές του δυτικού πολιτισμού… διεθνείς συμβάσεις απαγόρευσης… Οι λέξεις είναι ελεήμονες η εύθραυστη πραγματικότητά τους μάς ξεγελά και μάς παρηγορεί. Ομως, είμαστε πολιτισμένοι μόνο στο μέτρο που δεν διαλαλούμε τα σφαγεία μας -123 χώρες στον κόσμο ανακρίνουν και επιβάλουν εξουσία διά βασανισμού- οι 90 απ’ αυτές συστηματικά. Οι προοδευμένες, ενώ τα θεωρούν έγκλημα εντός τους, τα υποθάλπουν εκτός, κερδοσκοπώντας απ’ αυτά, ανεξέλεγκτα.
Αραγε, τώρα που αναζωπυρώνεται η συζήτηση για επαναφορά των βασανιστηρίων ως μεθόδου καταπολέμησης της τρομοκρατίας, θα χρησιμοποιηθεί και εντός των κοιτίδων του «πολιτισμού» η τεχνολογία που αυτές εξάγουν στα ανελεύθερα καθεστώτα; Διότι, ως γνωστόν, μία από τις πιο χρυσοφόρες «βιομηχανίες» την τελευταία εικοσαετία, είναι αυτή της κατασκευής σύγχρονων οργάνων βασανισμού. Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις εντόπισαν πάνω από 100 τέτοιες εταιρείες, που διανέμουν σε όλον τον κόσμο εύχρηστα εργαλεία καταπληξίας, για αστυνομική χρήση, με 200 δολάρια το κομμάτι -αλλά και δεκάδες χιλιάδες άλλες φθηνότερες μικροσυσκευές που πραγματοποιούν «τινάγματα» των 50.000 βολτ και άνω πουλιούνται απευθείας στους καταναλωτές. Και το σημαντικότερο, δεν υπάρχουν διεθνείς έλεγχοι γι’ αυτά τα «συστήματα» που διατίθενται από ΗΠΑ, Ασία και Ευρώπη σε 50 τουλάχιστον χώρες στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, στη Λατινική Αμερική και στην Ασία.
Παλιά, οι βασανιστές χρησιμοποιούσαν το βασανιστήριο της σταγόνας, του τροχού, τη σταύρωση, τη λιμοκτονία, το παλούκωμα, το γδάρσιμο, το ξενύχιασμα, το κάψιμο, το τέντωμα, αλλά σήμερα το αγαπημένο τους εργαλείο είναι ο ηλεκτρισμός: πονάει πολύ και αφήνει ελάχιστα ίχνη. Μια τεχνολογία που αναπτύχθηκε στις αρχές του ’70 και περιλαμβάνει ηλεκτροφόρα μπαστούνια και ηλεκτροφόρες ασπίδες (για τις διαδηλώσεις), ραβδάκια διάφορων μεγεθών (χώνονται παντού, στο λάρυγγα, στον πρωκτό, στα γεννητικά όργανα), πιστολάκια (που αποφορτίζουν βολτ στο θύμα από απόσταση), ζώνες (για γερά τινάγματα στα νεφρά). Κι επειδή οι ΗΠΑ και άλλα κράτη, επίσημα, δεν εξάγουν σε χώρες όπου παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι έμποροι των μεθόδων βασανισμού και έσχατης ταπείνωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας βρίσκουν τρόπο να διαθέσουν την πραμάτεια τους (εγκαθιστώντας το «εμφανές» μέρος της επιχείρησης -παραγωγή, εξαγωγές- σε άλλες χώρες – Ρωσία, Μεξικό, Ταϊβάν). Είναι αδίστακτοι. Και θρασείς. ισχυρίζονται ότι έτσι προστατεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αποτρέπουν, λένε, τους βασανιστές, από τις παραδοσιακές μεθόδους και δεν έχουμε πια σοβαρούς τραυματισμούς και θανάτους.
Σε μια πολιτική κρατουμένη στο Κονγκό, το ραβδάκι χώθηκε βαθιά στο λάρυγγά της και σε λίγο εκείνη έπεφτε νεκρή μέσα σε μια λίμνη από αίμα και περιττώματα. Η κόλαση είναι ένα λιμάνι μπροστά σ’ αυτήν τη μασκαρεμένη θηριωδία.