Με τα πειραματόζωα του Μπιγκ Μπράδερ μοιάζουν, δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό τα πολιτικά μας κόμματα. Οι πρώτοι, απομονωμένοι στον εικονικό κόσμο της κάμερας, έτοιμοι να «αρπαχτούν» για το παραμικρό, περιμένουν την ψήφο του κοινού για να δουν ποιος θα φύγει και πώς θα πορευθούν. Οι δεύτεροι, εγκλωβισμένοι στον δικό τους μικρόκοσμο, αναμένουν εναγωνίως τις επόμενες δημοσκοπήσεις, στις αρχές Δεκεμβρίου, για να πανηγυρίσουν ή να κλάψουν από τις προτιμήσεις του μικρού δείγματος των δημοσκόπων. Και στις δύο περιπτώσεις, η πραγματική ζωή κυλάει πολύ μακριά τους.
Και η μεν κυβέρνηση ακολουθεί τον φυσιολογικό δρόμο της φθοράς από την πολύχρονη άσκηση της εξουσίας. Με εξαίρεση κάποιες προσπάθειες επιτάχυνσης στον τομέα της οικονομίας, αναπαλαιώνονται στόχοι που ήδη έπρεπε να έχουν επιτευχθεί, ανακυκλώνονται πρόσωπα φθαρμένα στις υπουργικές θέσεις και όλη η ενέργεια που έχει απομείνει, εξαντλείται σε επικοινωνιακά τρικ, με στόχο να κερδηθεί η μάχη των γκάλοπ. Αρκεί, όμως, μία δυνατή βροχή τριών ημερών για να βουλιάξει την κυβερνητική εικόνα στα λασπόνερα της αναξιοπιστίας.
Το λυπηρό είναι ότι και η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει τα δικά της χρόνια προβλήματα. Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και ο ανασχηματισμός μπορεί να μην έδωσαν καμία λύση στα προβλήματα των πολιτών, ήταν όμως αρκετά για να επαναφέρουν στη Ν.Δ. το γνωστό κλίμα εσωστρέφειας και γκρίνιας.
Εχοντας εξαντλήσει τη δυναμική από την επανένταξη Σουφλιά, το κόμμα που πιθανότατα θα κυβερνήσει τη χώρα την επόμενη τετραετία δεν έχει καταφέρει να χαράξει τη στρατηγική εκείνη, που θα διασφαλίζει τον «αέρα της νίκης». Εχοντας εξασφαλίσει εδώ και καιρό το ποσοστό των δυσαρεστημένων από τη διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ στρωμάτων, όπως αγρότες και χαμηλότερα εισοδήματα, έχει ανάγκη να πείσει αυτούς που παλαιότερα υπήρξαν ψηφοφόροι του, δηλαδή τα μεσαία και ανώτερα αστικά στρώματα, ότι αποτελεί την αξιόπιστη εναλλακτική λύση του κ. Σημίτη.
Προς τούτο δεν αρκούν τακτικισμοί και απλή παρακολούθηση της επικαιρότητας. Χωρίς δισταγμούς, για παράδειγμα, θα έπρεπε να έχει επικροτήσει η Ν.Δ. τη συγχώνευση των δύο μεγάλων τραπεζών, κάτι που η ίδια είχε ούτως ή άλλως στα πλάνα της. Επίσης, ουδείς λόγος υπάρχει να εγκλωβίζεται η ηγεσία του κόμματος στις ανόητες αντιπαραθέσεις που θέλει να προκαλεί ο ξεπερασμένος κ. Λαλιώτης.
Ο K. Καραμανλής, που σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητείται και χαίρει υψηλότατης δημοτικότητας, καλείται να πράξει πάλι αυτό που θέλει ο κόσμος της Ν.Δ. από το κόμμα, δηλαδή να σταματήσει την εσωστρέφεια. Ο ίδιος θα κρίνει αν αυτό θα επιτευχθεί μέσω του επαναπροσδιορισμού των σχέσεων με τους κ. Μάνο και Αβραμόπουλο, εν όψει δημοτικών εκλογών, με ανανέωση ή εμπλουτισμό του επιτελείου του ή με άλλα εργαλεία της πολιτικής.