Τα οικονομικά νέα από τις μητροπόλεις της προηγμένης Δύσης, δυστυχώς δεν είναι τα καλύτερα. Η επιβράδυνση της οικονομικής δραστηριότητας στις ΗΠΑ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι πολύ ταχύτερη από την αναμενόμενη, προκαλώντας ρίγη ανησυχίας στους έχοντες την ευθύνη άσκησης της οικονομικής πολιτικής. Ακόμη και η σχεδόν δογματικά προσηλωμένη στο νομισματικό στόχο Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αναγνώρισε την επιταχυνόμενη πίεση στην οικονομική δραστηριότητα και για πρώτη φορά -αλλά με καθυστέρηση μεγάλη- προχώρησε σε μείωση των επιτοκίων κατά μισή ποσοστιαία μονάδα, θέτοντας σε δεύτερη μοίρα τις αγωνίες της για τον πληθωρισμό.
Ομως, πολλοί αμφιβάλλουν πλέον αν η μείωση των επιτοκίων και τα λοιπά συμπληρωματικά δημοσιονομικά μέτρα, που ελήφθησαν κυρίως στις ΗΠΑ και συζητούνται στην Ευρώπη, είναι αρκετά να προστατεύσουν τις οικονομίες από την επερχόμενη ύφεση. Οικονομολόγοι, τραπεζίτες και επιχειρηματίες παρατηρούν οτι ήδη οι υφεσιακές συνθήκες επιδεινώνονται, καθώς η κρίση εμπιστοσύνης για το μέλλον καθιστά συντηρητικούς τους καταναλωτές, οι επιχειρήσεις με τη σειρά τους αντιδρούν στην κάμψη των πωλήσεων και των εσόδων με μαζικές απολύσεις και περικοπές δαπανών, οι κυβερνήσεις εκτιμούν με την συνήθη υστέρηση την κατάσταση, δεν επεμβαίνουν εγκαίρως, με αποτέλεσμα να διαμορφώνεται η λεγόμενη κυκλική κρίση, επιδρώντας πολλαπλασιαστικά δυσμενώς στο σώμα της οικονομίας.
Τελευταία στοιχεία από τις ΗΠΑ και αλλού δείχνουν ότι, παρά την πτώση των επιτοκίων, η αποταμίευση αυξάνεται, υποδηλώνοντας ακριβώς την ανασφάλεια που νοιώθουν οι πολίτες για τις μελλοντικές οικονομικές εξελίξεις. Με τις προσδοκίες για μελλοντικά εισοδήματα να υποχωρούν και την εμπιστοσύνη να πέφτει στο ναδίρ, οι πολίτες συσσωρεύουν, χτίζουν οι ίδιοι ένα δίχτυ προστασίας έναντι των μελλοντικών κινδύνων. Αυτή ακριβώς η κυκλική διαδικασία επιτείνει την κρίση και διαμορφώνει το λεγόμενο «ιαπωνικό» σύνδρομο, που εκφράζεται με την αδυναμία αύξησης της ζήτησης, παρά τα δημοσιονομικά μέτρα και τον σχεδόν μηδενισμό των επιτοκίων. Τούτο ακριβώς το φαινόμενο απειλεί πλέον και τους άλλους δύο ισχυρούς πόλους του διεθνούς οικονομικού συστήματος, μεταβάλλοντας πλήρως το οικονομικό περιβάλλον και για την ελληνική οικονομία, η οποία δεν μπορεί πια να οχυρώνεται πίσω από την επισφαλή Ολυμπιάδα και τους πόρους του Γ’ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης. Οφείλει η κυβέρνηση να σταθμίσει τα νέα δεδομένα και να επαναδιαμορφώσει την οικονομική πολιτική, να την προσαρμόσει στις νέες πραγματικές και όχι στις χρηματιστηριακές ανάγκες.